Πολλοί άνθρωποι όπως και εγώ, στο κάθε μας ξύπνημα, θέλουμε να πιούμε ένα καφέ. Κάτι δυνατό να μας επαναφέρει στην καθημερινότητα μας…
Σήμερα (χθες) 15/5/2018, είχα να πάω για μια δουλειά σε κεντρικό κτήριο στο Αργοστόλι. Μα δεν στέκομαι καθόλου σε αυτό, πήγα ως συνήθως νωρίτερα και επέλεξα τη νότια πλευρά που ευρίσκεται και ο μεγάλος δρόμος εξόδου από την πόλη μας.
Εκεί απέναντι είναι και ένα μεγάλο καφενείο, πολλοί σταματούσαν και έπαιρναν τον καφέ της επιλογής τους για να δώσουν στον εαυτό τους μέρος από την ενέργειά του.
Κάθισα στα σκαλάκια εισόδου και κοιτούσα τους διερχόμενους ανθρώπους και αυτούς που πήγαιναν στο καφέ. Τίποτα μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν μου έδινε την εικόνα που θα σας περιγράψω.
Απέναντι μου μέσα σε ένα επιβατικό αυτοκίνητο παρκαρισμένο, διέκρινα ένα κεφάλι, και αυτό με πολύ δυσκολία γιατί ήταν γεμάτο μέσα με ρούχα.
Όταν πρόσεξα το κεφάλι, ίσαμε που ξεχώριζε από το παράθυρο, βρισκόταν με το στόμα ανοιχτό!
Άλλο και ετούτο πάλε, το κοιτούσα να δω μια κίνηση σε αυτό, μάταια όμως. Δύσκολες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου και στο χέρι μου βρέθηκε ασυναίσθητα το κινητό μου, όχι είπα… τι άλλο θα δω. Κάποιοι κάτοικοι όπως περνούσαν διέκριναν και εκείνοι την ίδια εικόνα. Κάποιοι μισοσταματούσαν, άλλοι έφευγαν με μεγαλύτερο βηματισμό.
Κανείς όμως δεν στάθηκε να ρωτήσει τι έχει ο συν- άνθρωπος μας.
Το έχει η τύχη μου ψέλλισα αλλά τι να κάνω, σηκώθηκα με τεντωμένα τα νεύρα μου, γνωρίζοντας ότι η εμπλοκή στα δύσκολα δεν ξέρεις που θα σε οδηγήσει.
Πλησίασα κοντά, το πρόσωπο κοιμόταν χωμένο μέσα στο κάθισμα του οδηγού, ανέπαφο όπως και πριν με το στόμα του ανοιχτό!!
Το φελέκι μου μέσα, σκύβω να ακούσω πριν φωνάξω βοήθεια! Ένας ξερός βρόχος ακούστηκε από το στόμα του να βγαίνει.
Δεν ήθελα και άλλο, τότε το μάτι μου πήγε στο νοικοκυριό του που είχε φορτωμένο, ρούχα αφημένα και μέσα σε μαύρες σακούλες σκουπιδιών!!
Ασυναίσθητα βάνω το χέρι μου μέσα στο μπουφάν μου, κοιτώ να βρω τα δικά μου ψιλά… Αν και για μένα είναι & αυτά σπάνια. Η μια τσέπη με απογοήτευσε αλλά η άλλη μου έδωσε τη χαρά.
Ναι, έφταναν για έναν καφέ!
Πετάγομαι απέναντι. Έναν διπλό Ελληνικό μέτριο ζήτησα και του τον πλήρωσα. Η μυρωδιά του ανάσταινε και νεκρούς..
Περίμενα να περάσουν τα αυτοκίνητα και πέρασα απέναντι… Όση ώρα περίμενα σκέφτηκα πώς να το δώσω στον άνθρωπο.
Κάποιοι με κοιτούσαν όταν στάθηκα στα γόνατά μου και έφερα τον καφέ πάνω στο ψυχρό τζάμι. Χτύπησα με το ελεύθερο χέρι ενώ η μυρωδιά του είχε απλώσει στα ρουθούνια μου. Γύρισε τρομαγμένος το πρόσωπο του προς τον ήχο… Τον ξάφνιασε η εικόνα με το ποτήρι του καφέ να είναι δίπλα του!!! Μετά με πρόσεξε.
Άνοιξε το παραθύρι.. ο καφές είχε περάσει μέσα στο αυτοκίνητό του. Ένα χέρι τον πήρε και δύο μάτια με κοίταξαν με χαρά.
καλημέρα…
του είπα και έφυγα όπως τον είχα πλησιάσει. Λίγο πριν διαβώ την πόρτα του κτηρίου, γύρισα και κοίταξα τι έκανε.
Το ποτήρι βρισκότανε στα χείλη του…
Σε εμένα βρισκότανε η μυρωδιά του στη μύτη μου, τελικά όμως απλά το μοιράζομαι μαζί σας και τολμώ να πώ: ναι ρε, ήπια τον καλύτερο καφέ στην ζωή μου!
Ας ρίχνουμε όχι μόνο το βλέμμα μας, αλλά και μέρος από τα αισθήματα τση καρδιά μας. Ποτέ… δεν θα είμαστε σίγουροι!
Ετούτα δεν τα είπα για να προβάλω τη μικρή πράξη που έκανα, αλλά απλά για να αναλογιστούμε ότι ακόμη και στις δύσκολες αυτές εποχές που ζούμε, πάντα μπορεί να υπάρξει περίσσευμα για μια καλή πράξη!
Σας ευχαριστώ,
Γεράσιμος Διον. Κουταβάς
Ψηλέας
