Το καλοκαίρι είναι η εποχή που κάνει τους ανθρώπους πιο απελευθερωμένους και ξέγνοιαστους. Αυτή η εποχή σε αλλάζει. Είσαι πιο ανοιχτός σε νέες γνωριμίες, έχεις λιγότερα κολλήματα. Έχεις βάλει στόχο να ηρεμήσεις, να περάσεις καλά και στο τέλος να θυμάσαι άλλο ένα ξεχωριστό καλοκαίρι. Αλλά κάπου εκεί παραμονεύει κι ένα μικρό, γλυκό τερατάκι που ονομάζεται «καλοκαιρινός έρωτας».
Οι έρωτες του καλοκαιριού είναι ο λόγος που ξημεροβραδιαζόμαστε κάθε χρόνο σε μπαλκόνια και ταράτσες, συζητώντας με μπίρες και κρασιά. Είναι ο λόγος που φοβόμαστε να έρθει το καλοκαίρι, μήπως κι ερωτευτούμε. Γενικά ναι, είναι ώρες-ώρες που τρέμουμε στην ιδέα του έρωτα -και με το δίκιο μας βέβαια. Αν το καλοσκεφτείς, είναι μεγάλος μπελάς. Όμορφος μπελάς, αλλά μεγάλος.
Είναι μερικοί που στο άκουσμα του καλοκαιρινού έρωτα, χαμογελάνε και σκαλίζουν τις αναμνήσεις από ένδοξους συντρόφους που τους χάρισαν όμορφες στιγμές, που έχουνε να λένε μέχρι σήμερα. Είναι κι άλλοι, που μόλις συνειδητοποιούν το θέμα της συζήτησης βγάζουν σπυράκια κι ο οργανισμός τους αντιστέκεται σθεναρά. Εξάλλου, δεν έχουμε περάσει όλοι καλά.
Οι καλοκαιρινοί έρωτες είναι ένα ξεχωριστό κομμάτι της ζωής μας. Είναι οι έρωτες που περιτριγυρίζονται από θάλασσα κι άμμο. Από κρυφές ματιές κάτω απ’ το φεγγάρι, από αγκαλιές γύρω από μια φωτιά, από φιλιά χωρίς ανάσα, γεμάτα πάθος. Από έρωτες που σταμάτησαν για λίγο το χρόνο, που δεν πρόλαβαν να πουν το «σ’ αγαπώ», από ιστορίες που τελείωσαν χωρίς καν να μπορέσουν καλά-καλά να αρχίσουν. Από λυγμούς που δεν έφτασαν να βγουν στην επιφάνεια, απ’ τον πόνο του τελευταίου «αντίο».
Είναι έρωτες σημαδεμένοι, καταδικασμένοι απ’ τον ίδιο τον χρόνο να τελειώσουν. Αλλά τελειώνουν ποτέ στην πραγματικότητα; Οι έρωτες του καλοκαιριού έχουν ημερομηνία λήξης; Πώς μπορείς να παραδεχτείς κάτι τέτοιο, όταν πλημμυρίζεσαι από συναισθήματα που δεν μπορείς και, προπαντός, δε θέλεις να ελέγξεις; Πώς μπορείς να τους βάζεις όρια και να κρίνεις μέχρι πού μπορούν να φτάσουν;
Οι καλοκαιρινοί έρωτες είναι ο πόνος του κάθε καλοκαιριού, γιατί θέλεις τόσο πολύ να το ζήσεις αλλά συγχρόνως φοβάσαι να αφεθείς. Φοβάσαι ότι το καλοκαίρι αλλάζει τον άνθρωπο, του δίνει μια νέα προσωπικότητα. Ένας εαυτός που μπορεί να υπάρχει μόνο εκείνη την εποχή και μόλις ξεκινάει το φθινόπωρο, πεθαίνει μαζί με εκείνο το έντονο συναίσθημα.
Οπότε ναι, οι καλοκαιρινοί έρωτες σίγουρα έχουν ημερομηνία λήξης. Κάποια στιγμή κάποιος φεύγει, κάποιος αλλάζει και κάτι χάνεται. Εξάλλου, πρέπει σε κάποια φάση να γυρίσεις στην σκληρή πραγματικότητα, οπού δυστυχώς δεν υπάρχει πάντα χώρος για αυτούς.
Μέσα μας θα είναι το ανεκπλήρωτο. Αυτό που δεν μπόρεσε να επιβιώσει, να ανθίσει, να μας χαρίσει την ευτυχία που τόσο αναζητάμε. Θα το σκεφτόμαστε και θα έχουμε μια γεύση πικρίας στο στόμα, απ’ τα συναισθήματα που δεν μπορέσαμε να κοντρολάρουμε. Αλλά αν δε χάσουμε και λίγο τον έλεγχο, πώς μπορούμε να λέμε ότι ζήσαμε το κάτι παραπάνω;
Για τους λογικούς, ένας καλοκαιρινός έρωτας είναι και το τέλος τους. Ξέρουν ότι δε θα επιβιώσουν μετά απ’ αυτόν, οπότε δεν τον ξεκινάνε. Για τους συναισθηματικούς, είναι άλλη μια καινούργια ιστορία που θα σκέφτονται τις κρύες νύχτες του χειμώνα και θα χαμογελάνε.
Για μένα, είναι άλλη μία καταδίκη που ευχαρίστως θα τη ζούσα ξανά. Γιατί για να λέμε και του στραβού το δίκιο, θέλει και λίγο μαζοχισμό για να ερωτευτείς έναν άνθρωπο που ξέρεις ότι κάποια στιγμή θα τον χάσεις σίγουρα.
Το θέμα όμως είναι ότι εκείνος θα φύγει, όμως τα συναισθήματα που γεννήθηκαν κι οι στιγμές που περάσατε μαζί, πάντα θα σημαδεύουν αυτό το καλοκαίρι. Πάντα θα θυμάστε ότι είχατε μια γλυκιά ιστορίας αγάπης, που έσβησε την ώρα του αποχωρισμού.
Μπορείς, λοιπόν, να πεις ότι οι καλοκαιρινοί έρωτες έχουν ημερομηνία λήξης μόνο στον πραγματικό κόσμο, γιατί μόνο εκεί δεν μπορούν να αντέξουν. Γεννήθηκαν για να υπάρχουν για λίγους μήνες και συνεχίζουν να υπάρχουν μέσα μας. Γιατί μόνο εκεί μπορούν να μας ακολουθήσουν. Μόνο μέσα μας.
Εκεί δεν έχει κανείς το δικαίωμα να τον πειράξει, καμία εποχή, καμία πραγματικότητα. Ζει και μερικές φορές τρέφεται απ’ τα συναισθήματα μας, περιμένοντας το επόμενο καλοκαίρι ή περιμένοντας κι ένα καλοκαίρι που δε θα έρθει. Γιατί μας γεννά την ελπίδα, ενώ ξέρουμε ότι αργά ή γρήγορα θα πεθάνει. Γιατί μας ταξιδεύει σε κόσμους που δεν έχουν όρια που πρέπει να ξεπεράσουμε. Γι’ αυτό καλύτερα το έργο να τελειώσει πριν μπορέσεις να φανταστείς το δικό σας τέλος.
Μπορεί να πνίγονται από ρομαντισμό κι έρωτα, μπορεί να σε κάνουν τρελά ευτυχισμένο, αλλά μην ξεχνάς ότι δεν είναι η πραγματικότητα. Κι εμείς χρειαζόμαστε κάποιον που δε θα είναι δίπλα μας τρεις μήνες. Θέλουμε αυτόν που θα έρθει και θα μείνει όλες τις εποχές, όχι εκείνον που θα φύγει μόλις ξεκινήσουν να πέφτουν τα πρώτα φύλλα των δέντρων.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
