Διαβάζοντας τα όσα λέγονται, για την απόπειρα, τη νοσηλεία και τελικά την αποπομπή της κας Στέλλας Κουρούκλη, από το Γηροκομείο Ληξουρίου, μου έρχονται στο μυαλό κάποιες σκέψεις και θέλω να τις μοιραστώ μαζί σας.
Πριν λίγες μέρες πληροφορηθηκα, ότι η κα Στέλλα έκανε μια νέα δωρεά στο Νοσοκομείο Αργοστολιου, αυτή τη φορά, θέλοντας να ευχαριστήσει γιατρούς και προσωπικό, για τον τρόπο με τον οποίο της συμπεριφέρθηκαν στην πρόσφατη περιπέτεια της. Ένας άνθρωπος που ακόμη και στην ηλικία των 90 χρόνων, σκέφτεται πώς μπορεί να προσφέρει, δεν είναι στα καλά του?
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι είναι έτσι όπως η Διοικούσα Επιτροπή του Γηροκομείου,, προσπαθεί να δικαιολογηθεί, αφήνοντας υπονοούμενα, εδώ κ’ εκεί…. Μήπως ήταν υποχρέωση του Δήμου Κεφαλονιάς, ο οποίος συμμετέχει με τρία μέλη στη συγκεκριμένη επιτροπή, να φροντίσει για την τύχη μιας μεγάλης ευεργετιδας του τόπου, αντί να υπογράφει καταπτιστες αποφάσεις?
Μήπως εντελει η ίδια η Διοικούσα Επιτροπή θα έπρεπε να φροντίσει για την περίθαλψη, ανάλογα με τις ανάγκες του, ενός τροφίμου του ιδρύματος, αντί να τον πετάξει στο δρόμο χωρίς καμία ευαισθησία, ξέροντας μάλιστα ότι είναι μόνος του στη ζωή? Έτσι λέει το καταστατικό λειτουργίας του ιδρύματος? Και είναι αυτό κοινωνική προσφορά στον άνθρωπο?
Εγώ, για όλα αυτά μόνο ντροπή μπορώ να νοιώσω…Ολοι αυτοί ας είναι περηφανοι για τις αχρηστες καρέκλες που καταλαμβάνουν…
Καλομοίρα Σολομού
