Δύο πράγματα αφήνει πίσω του κάθε πολιτικός όταν αποχωρεί από τον πολιτικό στίβο: το έργο του (είτε σε θεσμικό επίπεδο είτε σε έργα υποδομών, ανάπτυξης, κ.λπ,) και τις πολιτικές του παρακαταθήκες. Σε προηγούμενο άρθρο μου αναφέρθηκα – μέσω του Kefaloniapress που πάντα φιλοξενεί τις απόψεις μου – στην πολιτική διαδρομή του Γεράσιμου Αρσένη σε σχέση με την Κεφαλονιά και τις πολιτικές του παρακαταθήκες.
Σήμερα θα αναφερθώ στον Αντώνη Τρίτση –μία πραγματικά πολιτική μεγαλοφυϊα – και στις πολιτικές του παρακαταθήκες.
Γράφει ο Νίκος Παπαδάτος
Συνταξιούχος τραπεζικός – οικονομολόγος.
Στο εν γένει έργο του Αντώνη Τρίτση αναφέρονται κατά καιρούς οι στενοί του συνεργάτες και ειδικότερα ο πρώην νομάρχης και βουλευτής Ηλίας Μπεριάτος, ο ιδιαίτερός του Γραφείου του Παναγής Κουτουφάς κ.α. Εγώ αυτό που θέλω να σημειώσω είναι ότι ο Αντώνης Τρίτσης ήταν ένας χαρισματικός πολιτικός με έντονα τα χαρακτηριστικά του Ηγέτη!
Ο Τρίτσης είχε – εκτός των άλλων – αυτό που λέει ο μεγαλύτερος πολιτικός φιλόσοφος Πλάτων: φιλοσοφικό υπόβαθρο και «θείας μοίρας δώρημα»! Γι’ αυτό και «κατείχε το πλήθος», δηλαδή, έθελγε με την παρουσία του και τον πρωτοποριακό πολιτικό του λόγο τα πλήθη!
Επ’ ευκαιρία, θα σημειώσω και τούτο: Δεν πρέπει ποτέ εμείς οι Κεφαλονίτες να ξεχνάμε ότι το Νομαρχιακό Νοσοκομείο είναι «έργο Τρίτση»!
Βέβαια, στις μέρες μας έχει προστεθεί και η σύγχρονη «πτέρυγα Βεργωτή», που αναβάθμισε τις υποδομές του Νοσοκομείου έτι περισσότερο.
Αλλά, ας αναφερθώ τώρα στις πολιτικές παρακαταθήκες του μεγάλου Κεφαλονίτη πολιτικού (βουλευτής, υπουργός, δήμαρχος Αθηναίων) όπως αυτές προκύπτουν από τα βιβλία του «Νέο Ξεκίνημα», «Και όμως υπάρχει δρόμος – Η ριζοσπαστική πρόταση», «Αντώνης Τρίτσης, ανέκδοτα κείμενα για την Παιδεία» και βέβαια από τα εκατοντάδες άρθρα του στον Τύπο, τα οποία έχω στο αρχείο μου.
Σταρ είναι ότι λάμπει, ό,τι είναι ψηλά. Αλίμονο στον πολιτικό που δεν είναι σταρ!
Οθεν: ο πολιτικός Ηγέτης πρέπει να έχει κύρος και αξιοπιστία, γιατί η εν γένει πολιτική του στάση και συμπεριφορά διαμορφώνει πολιτικές συνειδήσεις. Ως γνωστόν, η πολιτική πρώτα και πάνω απ’ όλα έχει χαρακτήρα παιδευτικό.
«Συναλλαγή δίχως αρχές η Πολιτική».
Υπάρχει διάχυτη η εντύπωση ότι πολλοί πολιτικοί εκτός από ανίκανοι, ανεπάγγελτοι κ.λπ. είναι και λαμόγια, δηλαδή «τα παίρνουν» από τους ολιγάρχες και τις πολυεθνικές κ.λπ. κ.λπ.
«Το μεγαλύτερο εμπόδιο στην πορεία του έθνους είναι ο παλαιοκομματισμός, που συνθλίβει τις τεράστιες δημιουργικές δυνάμεις του λαού μας και αφανίζει τις τεράστιες δυνατότητες του τόπου».
Μεγάλο σφάλμα μου που δεν είχα υπολογίσει σωστά τη δύναμη των μετριοτήτων.
«Νιώθω ένα άγγιγμα της μοίρας γιατί πέρασα από το υπουργείο Χωροταξίας και έρχομαι στο Παιδείας. Δύο υπουργεία που έχουν να κάνουν με την πεμπτουσία της Ελλάδας. Γιατί η Ελλάδα είναι η Παιδεία, η γλώσσα, ο τόπος, το τοπίο, τα μνημεία. Είναι ακριβώς το αντικείμενο των δύο Υπουργείων».
Ο κάθε πολιτικός πρέπει να δρα σύμφωνα με τις εντολές της συνείδησής του και της πολιτικής του αξιολόγησης.
Αλλαγή σημαίνει σύγκρουση με κατεστημένα άνομα συμφέροντα και αθέμιτες καταστάσεις.
Η Παιδεία μπορεί και πρέπει να αποτελέσει αιχμή του δόρατος της Ελλάδος στη σύγχρονη εποχή και ιδιαίτερα στον ευρωπαϊκό χώρο που αποτελεί δημιούργημα της ελληνικής παιδείας.
Η Οικονομία και η γενικότερη οργάνωση της ζωής στηρίζεται όλο και περισσότερο στη συστηματική επιστημονική γνώση και την έρευνα. Ως εκ τούτου όποιος μένει πίσω σήμερα στο μέτωπο της Παιδείας, ιδιαίτερα της πανεπιστημιακής, μένει πίσω σε όλα – αφανίζεται. Ζούμε σε εποχή που τον παγκόσμιο καταμερισμό της εργασίας τον αντικαθιστά ο παγκόσμιος καταμερισμός της γνώσης.
Τα άτομα δίνουν κύρος στους θεσμούς που εκπροσωπούν και όχι οι θεσμοί στα άτομα.
Δεν είμαι εμπορεύσιμος!
Με τη ρήση αυτή ο τότε δήμαρχος Αθηναίων ήθελε να δώσει το στίγμα ότι ως πολιτικός δεν συνδιαλέγεται ούτε συγχρωτίζεται με μεγάλους οικονομικούς παράγοντες του τόπου, όπως συνήθως συμβαίνει με τους περισσότερους πολιτικούς.
Το καινούργιο, που έφερε αιώνες πριν στο κόσμο η Ελλάδα με την Παιδεία της, ήταν η έννοια του πολίτη. Μια άλλη οντότητα για τον άνθρωπο, που του επέτρεψε να σταθεί όρθιος και να δει τον ήλιο.
Πρέπει να ξεπεράσουμε τον κίνδυνο που για πρώτη φορά τόσο έντονα αντιμετωπίζει η Ελλάδα: της πολιτισμικής ασυνέχειας. Δεν πρέπει οι γενιές μας να γίνουν ο αδύναμος κρίκος μιας μοναδικής ιστορικής αλυσίδας.
Αδήριτη ανάγκη «Η διατήρηση της ιστορικής και πολιτισμικής οντότητας της Ελλάδας στον σύγχρονο κόσμο».
Η χώρα εξαρτάται από την Παιδεία για να επιβιώσει στη σύγχρονη εποχή, αλλά και η Παιδεία εξαρτάται από την πολιτική διαδικασία.
Η διαδικασία του δημοκρατικού διαλόγου –και γι’ αυτό πολλοί τον αποφεύγουν- είναι ότι απαιτεί από κάθε συνομιλητή υπευθυνότητα. Να έχει δηλαδή θέσεις – όχι συνθήματα – και να πείθει…
Η Αλλαγή αποτέλεσε και αποτελεί ιστορική αναγκαιότητα για την επιβίωση της Ελλάδας στην σύγχρονη εποχή και για την διαμόρφωση μιας δημοκρατικής και ανθρώπινης κοινωνίας.
Στην πραγματικότητα σήμερα στην Ελλάδα έχουμε ένα μόνο κόμμα, το οποίο εμφανίζεται με πολλά πρόσωπα. Ανεξάρτητα από τις ιδεολογικές και πολιτικές διακηρύξεις, αυτό που μετράει είναι ότι η τελική πρακτική είναι η ίδια και είναι καταδικασμένη γιατί πρόκειται για διαφορετικές μορφές του παλαιοκομματισμού.
Απόσπασμα από την πρώτη ομιλία του Αντώνη Τρίτση ως βουλευτής και υπουργός ΥΧΟΠ, στη ουλή των Ελλήνων, στις 8 Δεκεμβρίου 1981)
«…Είναι η πρώτη φορά που ανέρχομαι στο Βήμα της Εθνικής Αντιπροσωπείας και γι’ αυτό αισθάνομαι περηφάνια, τιμή και συγκίνηση. Μάλιστα ιδιαίτερα όταν σκέφτομαι ότι εδώ με έστειλε ένας τόπος που είχε στείλει πριν από εμένα τον Ηλία Ζερβό, τον Ιωσήφ Μομφεράτο, τους αρχηγούς Ριζοσπάστες του τότε Εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα και ακόμη ένα τόπο που γέννησε τον Πλάτωνα Δρακούλη, το Ρόκο Χοϊδα, το Μαρή Αντύπα. Φιλοδοξία μου με το μικρό μου μπόϊ μπροστά σ’ αυτούς που ανέφερα, είναι να τιμήσω με τη δουλειά μου όσο μπορώ τούτο το τιμημένο Σώμα…»
Συμπερασματικά: Αντώνης Τρίτσης, πάντα επίκαιρος!
σ.σ.: 1. Παλαιοκομματισμός σημαίνει – εν τάχει – ότι στο πολιτικό σύστημα κυριαρχούν: η αναξιοκρατία, ο κομματισμός, η αναρρίχηση στη δημόσια διοίκηση των μετριοτήτων, πελατειακή νοοτροπία ανάμεσα σε πολιτικούς και ψηφοφόρους. Επίσης κυριαρχούν το πολιτικό χρήμα και η εξουσία των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, κυριαρχούν η διαφθορά και διαπλοκή ανάμεσα σε πολιτικούς και ολιγάρχες. Εν τέλει, η πολιτική, από κοινωνική παρέμβαση με στόχους και οράματα, μετατρέπεται σε «τεχνική κατάκτηση της εξουσίας»!
2. Τον Α. Τρίτση, εκτός από τη πολεοδομία, τη χωροταξία, το περιβάλλον, τον παλαιοκομματισμό κ.λπ. τον απασχολούσε έντονα και ο κίνδυνος της πολιτιστικής ασυνέχειας στη σύγχρονη Ελλάδα. Το ίδιο πρόβλημα απασχολούσε και τον μεγάλο μας ποιητή Οδυσσέα Ελύτη που είχε δηλώσει σχετικά: «Αγωνιώ για το τι θα γίνει η Ελλάδα στο μέλλον σαν φορέας ενός μεγάλου πολιτισμού».
3. Ο πρόσφατος κυβερνητικός ανασχηματισμός έχει έντονα χαρακτηριστικά παλαιοκομματισμού… Η πολιτική έπαψε πια να υπηρετεί Αρχές και Αξίες.
