Mα ζητάς απο έναν 20άρη να ξέρει τι θέλει απ’ τη ζωή του??

Τα χρόνια περνούν, μαζί με αυτά μεγαλώνουμε κι εμείς και πλέον δεν ακούμε τόσο συχνά την ερώτηση «Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;». Μας ρωτάνε άλλα, όπως «Τι θα κάνεις τώρα που παίρνεις το πτυχίο; Σκέφτηκες για μεταπτυχιακό; Διδακτορικό;» κι ένα καρό τέτοιες απορίες που το μόνο που μας προκαλούν είναι πανικό κι ανασφάλεια.

Μεγαλώνουμε; Οκ, μπορούμε να το δεχτούμε αυτό. Πρέπει να αναλάβουμε ευθύνες; Ας το δεχτούμε κι αυτό. Πρέπει να δούμε τι θα κάνουμε με τη ζωή μας; Όντως, κάποια στιγμή πρέπει να γίνει κι αυτό. Να μας ρωτάνε συνέχεια για το μέλλον μας προκαλώντας μας πανικό; Όχι, αυτό δεν το δεχόμαστε.

Συγγνώμη που δεν μπορέσαμε να χωρέσουμε στα καλούπια που είχατε σχεδιάσει για εμάς, συγγνώμη που δεν έχουμε σκεφτεί ήδη τι θα κάνουμε τα επόμενα πέντε χρόνια, συγγνώμη που δε θέλουμε ακόμη να συμβιβαστούμε.

Βρισκόμαστε ξαφνικά με όλο το σόι ή με γνωστούς των γονιών μας κάπου έξω κι ένας από όλους αυτούς κάνει την κόκκινη ερώτηση: «Σε ποιος έτος είσαι τώρα;». Απαντάμε κι εμείς όλο περηφάνια «στο τέταρτο», χαιρόμαστε που καταφέραμε κι επιβιώσαμε τόσα χρόνια απ’ την αϋπνία και τις ολονυχτίες διαβάσματος όταν πηγαίναμε σερί στη σχολή και δε σκεφτήκαμε ότι θα ακολουθήσει κι άλλη κόκκινη απάντηση ως ανταπόδοση στη δίκη μας. «Πτυχίο παίρνεις, δηλαδή, φέτος και πας για μεταπτυχιακό». Ωχ! Να το, το χάσαμε πάλι, πάλι ερωτήσεις που δεν έχουμε απαντήσεις. Μας ρωτάνε τι θα κάνουμε μετά το πτυχίο κι εμείς δεν ξέρουμε καν αν όντως παίρνουμε πτυχίο φέτος.

Γιατί τέτοια βιασύνη; Τέτοιο άγχος για τη δίκη μας ζωή; Εμείς δεν υποτίθεται ότι πρέπει να την φτιάξουμε; Εσείς για το καλό μας τα λέτε, ξέρουμε. Μάθετε, όμως, ότι κι εμείς το ξέρουμε το καλό μας και θέλουμε να παλέψουμε για τα όνειρά μας, θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο και να τον φτιάξουμε καλύτερο, όπως ονειρευόμασταν από παιδιά.

Δεν είμαστε αιθεροβάμονες, ξέρουμε ότι πρέπει να δούμε τι θα κάνουμε στο μέλλον μας, τι θα γίνει όταν τελειώσει η σχολή και βρεθούμε ξαφνικά από εκεί που ήμασταν στο απόγειο της φοιτητικής μας ζωάρας, να ανεβάζουμε το ποσοστό ανεργίας στη χώρα. Πρέπει, όμως, όλα αυτά να τα αποφασίσουμε τώρα; Γιατί να μην αφήσουμε τους εαυτούς μας να ζήσουν λίγο το τώρα και να ασχοληθούμε με το πενταετές πρόγραμμα διαβίωσης –ή επιβίωσης– όταν έρθουν εν τέλει αυτά τα 5 χρόνια;

Δεν είμαστε άμυαλοι νέοι, ανώριμοι κι άπειροι απ’ τη ζωή, που έμαθαν να τα βρίσκουν όλα έτοιμα και δεν παλεύουν για τίποτα, όπως ακούγεται συχνά, ξέρουμε τα πράγματα για τα οποία πρέπει να παλέψουμε κι έχουμε στόχους κι όνειρα για τη ζωή μας, για μετά το πτυχίο, για τη δουλειά που θέλουμε να κάνουμε και τις συνθήκες ζωής που θέλουμε να έχουμε.

Δε θέλουμε, όμως, να γίνουμε ενήλικες που συμβιβάστηκαν με κάτι που δεν ήθελαν, επειδή κάποιος άλλος τους το επέβαλε, ούτε να γίνουμε άνθρωποι με απωθημένα που είχαν όνειρα που δεν προσπάθησαν καν να τα υλοποιήσουν, γιατί εκείνη την περίοδο η κοινωνία απαιτούσε απ’ αυτούς να κάνουν κάτι άλλο.

Δεν είναι κακό στην ηλικία μας να μην ξέρουμε τι θέλουμε να κάνουμε μετά. Αυτό το «μετά» για εμάς είναι μακρινό, τώρα έχουμε άλλες προτεραιότητες, άλλα «θέλω» στη ζωή μας.

Όσο μεγαλώνουμε, αλλάζουμε κι αν ο άνθρωπος που θα είμαστε στα 40 μας μπορούσε να μας συμβουλέψει τώρα, ίσως να μας έλεγε να πάρουμε τη ζωή μας πιο σοβαρά και να κάνουμε το πενταετές πρόγραμμα -σαν ασφαλιστική ακούγομαι. Αλλά αν δεν ψάξουμε τώρα τι μας γεμίζει, τι ζητάμε απ’ τη ζωή μας, αν δεν προσπαθήσουμε να γνωρίσουμε και να ξεπεράσουμε τώρα τα όριά μας, τότε πώς θα γίνουμε εκείνοι οι σαραντάρηδες που θα ξέρουν τι θέλουν;

Αν κοιτάξετε πίσω σας, θα θυμηθείτε ότι ούτε εσείς στα είκοσί σας θέλατε να προγραμματίσετε το μέλλον, θέλατε απλώς να ζήσετε το παρόν σας. Η ζωή είναι μικρή για να ρυθμίζουμε από τώρα τι θα κάνουμε σε πέντε-δέκα χρόνια. Αν μονίμως σχεδιάζουμε την επόμενή μας κίνηση θα ξεχνάμε να ζήσουμε το «τώρα» και καλύτερα στα 40 μας να ευχόμαστε να μπορούσαμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω και να λέγαμε στον 20χρονο εαυτό μας ότι έκανε λάθη, παρά να ευχόμαστε να γυρνούσαμε το χρόνο πίσω για να ζήσουμε όσα μας έμειναν απωθημένα.

Η ζωή δε θέλει πρόγραμμα, θέλει όνειρα κι ευγνωμοσύνη. Είμαστε διατεθειμένοι να τα υλοποιήσουμε αλλά με το δικό μας τρόπο και στην ώρα τους. Δεν ξέρουμε αν θα πάρουμε πτυχίο φέτος, δεν ξέρουμε πού θα είμαστε σε πέντε χρόνια, ούτε πότε κι αν θα παντρευτούμε, ούτε αν, τελικά, θα αποκτήσουμε τη δουλειά των ονείρων μας.

Ξέρουμε, όμως, ότι αυτή τη στιγμή είμαστε εκεί που θα έπρεπε να είμαστε, με τους ανθρώπους, τα λάθη και τα σωστά που αρμόζουν στην ηλικία μας. Προσπαθούμε για τα όνειρά μας και θα τα υλοποιήσουμε∙ ίσως τώρα, ίσως σε ένα χρόνο, ίσως και σε δέκα. Με τον τρόπο μας, όμως, κι όταν εμείς θελήσουμε.