Μας δίνουν τ’ ωραιότερο κόκκινο τριαντάφυλλο του κόσμου, όμως, δεν ξέρουμε πώς να το πάρουμε στα χέρια μας, γιατί φοβόμαστε να μην το χαλάσουμε. Δυσανασχετούμε και βαρυγκωμάμε επειδή μας τρυπούν τ’ αγκάθια του και, μεταξύ μας, σκεφτόμαστε πως σύντομα θα μαραθεί το λουλούδι μας, όσο όμορφο και να ‘ναι. Κι έτσι, αντί να είμαστε ευγνώμονες που κρατάμε στα χέρια μας το πιο ωραίο τριαντάφυλλο, βρήκαμε ήδη τρεις λόγους για να ισοπεδώσουμε τη χαρά μας.
Αν πούμε, τώρα, πως το τριαντάφυλλο συμβολίζει την ευτυχία που μας δίνεται, τότε συμβαίνει πολλές φορές –ειδικά όταν είμαστε απαισιόδοξοι– να την αντιμετωπίζουμε με τον ίδιο αρνητικό τρόπο. Φοβόμαστε να την κρατήσουμε για να μην κάνουμε κάτι που δεν πρέπει και να τη χαλάσουμε, βρίσκουμε πάντα αγκάθια και κάτι άσχημο πάνω της που θα μας δυσαρεστεί και τέλος, σκεφτόμαστε πως δε θα μπορεί να κρατήσει για πάντα η ευτυχία μας κι ότι κάποια στιγμή θα μαραθεί.
Όταν είμαστε απαισιόδοξοι, λοιπόν, αντιμετωπίζουμε με τρόμο την ευτυχία. Δεν ξέρουμε πώς να την πάρουμε στα χέρια μας και σκεφτόμαστε πλέον πολύ πιο εξονυχιστικά προτού δράσουμε, έτσι ώστε ν’ αποφύγουμε ενέργειες που μπορεί να πλήξουν την θετική κατάσταση στην οποία βρεθήκαμε. Νιώθουμε πως με το παραμικρό λάθος μας θα πλήξουμε τη χαρά μας κι έτσι προσπαθούμε με όλα τα δυνατά μας να το αποφύγουμε. Μ’ αυτό τον τρόπο, όμως, δε δρούμε ως πραγματικά ευτυχισμένοι άνθρωποι, αφού οι κινήσεις μας μόνο φόβο κι ανησυχία μπορούν να φανερώνουν.
Οι απαισιόδοξοι άνθρωποι βρίσκουμε πάντα ένα αγκάθι πάνω στη ευτυχία μας, σαν να μη θέλουμε να παραδεχθούμε, για κάποιο λόγο, πως είμαστε πραγματικά καλά. Η χαρά μας συνοδεύεται από μια καχυποψία ή ένας άγχος, κάτι που κατευνάζει το όμορφο συναίσθημά μας, ικανό ακόμη και να το ισοπεδώνει πολλές φορές. Ναι, μεν, μας συμβαίνει αυτό το καλό, αλλά υπάρχει πάντα ένα «αλλά», που υποτιμά τη σπουδαιότητά του και κατεβάζει την έντασή του. Κι είναι πραγματικά κρίμα να επικεντρωνόμαστε στ’ αγκάθι κι όχι στο τριαντάφυλλο.
Έχοντας, τέλος, την πεποίθηση πως η ευτυχία μας σύντομα θα πάψει να υπάρχει, όσο ωραία κι αν είναι, είναι λογικό πως δε θα μπορούμε να την απολαύσουμε. Μας καταβάλλει το άγχος για το πότε θα τελειώσει, αν θα είναι σήμερα ή αύριο. Μα κι όταν το αύριο μας διαψεύδει κι η ευημερία που βιώνουμε παραμένει ακέραιη, έρχεται ακόμη πιο απειλητικά το μεθαύριο, όπου πάλι νιώθουμε πως παραμονεύει η λήξη της ευτυχίας μας. Κι έτσι, λόγω της αδιάκοπης αγωνίας μας, η ευτυχία μας περνά χωρίς να την ευχαριστηθούμε κι ίσως χωρίς να τη νιώσουμε ακόμη.
Η αλήθεια, ωστόσο, είναι πως πράγματι το τριαντάφυλλο κάποτε θα μαραθεί. Μέχρι τότε, όμως, θα ευωδιάζει ο τόπος με την παρουσία του και με την ομορφιά του. Μα και να περάσει ο καιρός του και να μαραθεί, υπάρχουν ακόμη τόσα όμορφα τριαντάφυλλα εκεί έξω που μπορούν να φέρουν ξανά την ευωδία στη ζωή μας.
Με λίγα λόγια, και να λήξει μια ευτυχισμένη κατάσταση που βιώνουμε, τότε κάποια άλλη, αργά ή γρήγορα, θα τη διαδεχθεί. Ίσως, μάλιστα, να είναι κι ακόμη πιο ευτυχισμένη απ’ την προηγούμενη και το τριαντάφυλλο που θα πάρουμε τότε στα χέρια μας θα ευωδιάζει ακόμη περισσότερο από πριν.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
