Η αλήθεια είναι πως τα διαζύγια δεν είναι πάντα βελούδινα. Συχνά ο κάθε αντίδικος βγάζει στην επιφάνεια τον εγωισμό του, τις προσωπικές του ανασφάλειες ή ακόμα και το μίσος του εναντίον του πρώην συντρόφου. Το χειρότερο βεβαίως είναι ότι όλα αυτά γίνονται εις βάρος των παιδιών. Μιας και μιλάμε όμως για διαζύγια καθόλου τέτοια δεν θα είναι η περίπτωση της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, η οποία αναμένεται να ανακοινωθεί ως λήξασα σχέση και επίσημα από στιγμή σε στιγμή. Θα είναι το τέλος μιας συμφωνίας κυρίων που συνομολογήθηκε εξ αρχής με δύο στόχους. Να βγει η χώρα από τα μνημόνια και να επέλθει κάθαρση στο πολιτικό σκηνικό της.
Γράφει ο Αριστοτέλης Μπατιστάτος
Ο πρώτος στόχος επετεύχθη πλήρως και αναγνωρίζεται και από τις πλέον τοξικές συμπεθέρες όπως οι Ευρωπαϊκοί θεσμοί και το ΔΝΤ. Τελευταία ξεχνάμε αυτή την λέξη με τα τρία σύμφωνα η οποία στοίχειωσε τη ζωή μας τα προηγούμενα οχτώ χρόνια. Και μετά την επίτευξη της συμφωνίας για έναν καθαρό διάδρομο δεκαπενταετίας στην αποπληρωμή του χρέους και την αναδιάρθρωση του που επετεύχθη στις 21 Ιουνίου του περασμένου έτους, μάλλον θα κάνουμε καιρό έστω και να την προφέρουμε.
Ως προς τον δεύτερο στόχο η συζήτηση μπορεί να διαρκέσει πολύ και σίγουρα ξεπερνά το Συνταγματικό χρονικό όριο μιας κυβέρνησης. Είναι δε, ή πρέπει να είναι, βούληση συνολικά του πολιτικού συστήματος για να υπάρξουν ορατά αποτελέσματα και να αξιοποιηθούν από τη συλλογική μας συνείδηση. Μπορεί να μην εμφανίσθηκε ένας Αντόνιο ντι Πιέτρο όπως το 1992 για να ξηλώσει μέσα σε πέντε χρόνια, πέντε κόμματα και ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα, μπορεί να μην ακούστηκε στους δρόμους το σύνθημα εκείνης της εποχής στην Ιταλία «Αντόνιο δώσε μας το όνειρο», αλλά τουλάχιστον κάναμε βήματα μπροστά έστω και μπουσουλώντας.
Έτσι κι αλλιώς η πολιτική κάθαρση δεν είναι μια στιγμιαία αντίδραση του πολιτικού συστήματος αλλά μια δυναμική διαδικασία η οποία πρέπει να έχει απαραιτήτως συνέχεια και συνέπεια. Αρκεί να αναλογισθούμε πως μετά τα Καθαρά Χέρια στη γειτονική χώρα εμφανίσθηκε ως άρχοντας των δαχτυλιδιών ο Σύλβιο Μπερλουσκόνι, ενώ ο Αντόνιο ντι Πιέτρο περιήλθε σε ανυποληψία. Γιατί οι άνθρωποι συνηθίζουμε να ξεχνάμε. Είναι σημαντικό να μην ξεχνάμε. Δεν θα ξεχάσουμε για παράδειγμα ποτέ ότι μας χαμογέλασε ο Χριστοφοράκος πίσω απ’ το παράθυρο, πριν φύγει απ’ τη χώρα με διπλωματικό διαβατήριο.
Έχουμε εμπιστοσύνη στην Ελληνική Δικαιοσύνη γιατί είναι απαραίτητος όρος σε μια Δημοκρατία και σε έναν Νομικό Πολιτισμό ανεξάρτητα από το ποιος, οι ποιοι είναι στην Κυβέρνηση. Αυτή ήταν η συμφωνία όταν ο Αλέξης συνάντησε τον Πάνο και όχι βέβαια αν η κυρία Μαρίνα Χρυσοβελώνη θα μείνει στη θέση της μέχρι τέλους της θητείας της δικής της ως βουλευτής ή της παρούσας Κυβέρνησης.
Στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα, αρκεί να υπάρχει ένας άλλου είδους Πολιτισμός. Ο Πολιτικός Πολιτισμός ο οποίος βάζει πάνω απ’ όλα τα παιδιά!
(*) Ταξίαρχος ε.α.
Συγγραφέας – Πολιτικός Επιστήμονας
Μέλος της Γραμματείας του Τμήματος Εργατικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ
