Μια θλιβερή πραγματικότητα, δραματικά αναβαθμισμένη την τελευταία επώδυνη δεκαετία, είμαστε αναγκασμένοι να βλέπουμε ασταμάτητα στους δρόμους ή στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και των περιοδικών. Είναι αυτή που καθρεφτίζει στα μάτια μερίδας παιδιών ( του περιθωρίου, του δρόμου, των τσιγγάνων, των παιδιών των μεταναστών στα κέντρα κράτησης, των κυκλωμάτων παιδικής εκπόρνευσης, των παιδιών-θυμάτων σεξουαλικής βίας στο οικογενειακό ή σχολικό περιβάλλον) το πρόσωπο της ανθρώπινης απαξίας.
Κι αυτή είναι μια αλήθεια που καθημερινά την έχουμε μπροστά μας, αλλά την προσπερνάμε εν γνώσει μας, σαν να είναι κάτι ενοχλητικό για την εφησυχασμένη συνείδησή μας, που αρνείται να κοιτάξει κατάματα την αποκρουστική εικόνα της παιδικής δυστυχίας, τη φτώχεια την εξαθλίωση, την σεξουαλική κακοποίηση, τους απρόσωπους αριθμούς οι οποίοι αντικαθιστούν τα πρόσωπα των παιδιών του πόνου.
Είναι παιδιά τρομαγμένα, με αγριεμένη ματιά, που καθρεφτίζει τη βιασμένη ψυχή τους. Δεν μιλούν, δεν κλαίνε, δεν μισούν, μόνο υφίστανται αδιαμαρτύρητα, ευνουχισμένα, τα άνομα πάθη των μεγάλων, που τα μεταχειρίζονται ως θύματα επί σφαγή για να ικανοποιούν τις αρρωστημένες ορέξεις τους ή να τα πουλούν σαν ”εμπόρευμα” για την παραγωγή κέρδους…
Τι κι αν υπάρχει ”Διεθνής Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού” κυρωμένη απ’ τον νόμο 2101 του 1992, που μεταξύ άλλων άρθρων αναφέρεται στην ”υποχρέωση των Συμβαλλόμενων Κρατών (μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα) να προστατεύσουν το παιδί από κάθε μορφή σεξουαλικής εκμετάλλευσης και σεξουαλικής βίας”.
Για το σκοπό μάλιστα αυτό είχε συστήσει στα κράτη που τη συνυπέγραψαν ”να πάρουν όλα τα κατάλληλα μέτρα σε εθνικό, διμερές και πολυμερές επίπεδο, για να εμποδίσουν:
α) Την παρακίνηση ή τον εξαναγκασμό των παιδιών σε παράνομη σεξουαλική δραστηριότητα
β) Την εκμετάλλευση των παιδιών για πορνεία ή για άλλες παράνομες σεξουαλικές δραστηριότητες, και
γ) Την εκμετάλλευση των παιδιών για την παραγωγή θεαμάτων ή υλικού πορνογραφικού χαρακτήρα.
Μάταιος όμως ο κόπος. Ο στρατός των παιδιών-θυμάτων σεξουαλικής κακοποίησης στην Ελλάδα πληθαίνει προοδευτικά έκτοτε, ακολουθώντας κατά πόδας τα εξωτερικά αρνητικά ”πρότυπα” του εξωτερικού. Η έξοδος απ’ την ανθρώπινη υπόσταση είναι αρρώστια και θάνατος γι’ αυτά τα παιδιά, που συχνά αποπειρώνται να αυτοκτονήσουν, για να γλιτώσουν απ’ τη μη ζωή και τις απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσή της.
– Και η ελληνική κοινωνία, οι πολιτικοί της εκπρόσωποι τι κάνουν μπροστά σ’ αυτήν τη συνεχιζόμενη τραγωδία δίχως τέλος; Θα ρωτούσε κανείς εύλογα.
– Η αλήθεια είναι, θα του απαντούσα, πως η ελληνική κοινωνία δεν είναι όπως την ξέραμε, σ’ ένα μεγάλο τουλάχιστον ποσοστό της. Έχει επηρεαστεί σε τέτοιο βαθμό απ’ τον αμοραλισμό των πολιτικών εκπροσώπων της, που συνεχίζει το δρόμο του ατομικισμού και της φιλαυτίας χωρίς τύψεις, χωρίς ενοχές. Έχει εμφιλοχωρήσει σ’ αυτήν προ πολλού ο μιθριδατισμός και γι’ αυτό δεν κινδυνεύει από καμιά στατιστική, γιατί είναι αυτοπροστατευμένη…‟
” Αλλά το ίδιο προστατευμένοι είναι και οι πολιτικοί, όπως και οι πολιτευτές των κομμάτων, που δίνουν την εντύπωση δυστυχώς ότι συγκροτούν μια σκληρή κάστα ανθρώπων η οποία ενδιαφέρεται πρώτιστα για τα δικά της συμφέροντα, παρά για τα συμφέροντα του λαού που την εξέλεξε να τον εκπροσωπήσει.
Και το χειρότερο είναι πως η κάστα αυτή των πολιτικών έχει εθίσει την κοινωνία στη μη πολιτική, που ακρωτηριάζει τη συνείδησή της και την μετατρέπει σε αναίσθητη, συναισθηματικά ανάπηρη, πλαστογράφο της πραγματικότητας, που – για να βολέψει τα παιδιά της σε δημόσιες θέσεις – λέει ψέματα στον εαυτό της και κλείνει τα μάτια στην εκμετάλλευση των παιδιών της, αποδεχόμενη τον κόσμο μιας εικονικής πραγματικότητας που αφήνει να διαιωνίζονται πράξεις σκοταδισμού και οπισθοδρόμησης, όπως είναι η σεξουαλική εκμετάλλευση των παιδιών της.
Ως εκ τούτου, σε μια κοινωνία όπου η αξία των πραγμάτων τοποθετείται πάνω απ’ τον άνθρωπο και καλλιεργείται συστηματικά η αντίληψη της εξαγοράσιμης ευτυχίας, είναι ευνόητο και ”φυσικό” να προάγεται και να παράγεται το έγκλημα, η απεχθέστερη μορφή του οποίου είναι αυτή της σεξουαλικής εκμετάλλευσης των παιδιών.
Όπως είπα σε προηγούμενο άρθρο μου, στον 21ο αιώνα δυστυχώς δεν υπάρχουν μόνο εκατομμύρια παιδιά ενός κατώτερου Θεού, αλλά και χιλιάδες άλλα κανενός Θεού ( ”Τα παιδιά κανενός Θεού) και μέσα σ’ αυτά συμπεριλαμβάνονται και τα θύματα της σεξουαλικής κακοποίησης, που είναι αποτέλεσμα του ”απανθρωπισμού” της κοινωνίας και της πολιτείας.
Η τελευταία μάλιστα, σε αγαστή συμμαχία με τη δικαιοσύνη, αντί να πάρει μέτρα αντιμετώπισης του πόνου, της αδικίας και της δυστυχίας σε βάρος των βασανισμένων αυτών παιδιών και να αποφασίσει ταυτόχρονα την παραδειγματική τιμωρία των ”βιαστών” του σώματος και της ψυχής τους, αντιδρά μάλλον ως αλληλέγγυος των θυτών, παρά των βασανισμένων θυμάτων.
Γιατί πώς αλλιώς να εξηγήσει το γεγονός ότι ο βαθμός αντίδρασης του πολιτικού κόσμου έτεινε σχεδόν στο μηδέν στο άκουσμα της ποινής φυλάκισης 28 μηνών για τον π. βουλευτή Κερκύρας (της Ν.Δ) Νίκο Γεωργιάδη, που κάθισε στο εδώλιο του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου με την κατηγορία της συμμετοχής σε υπόθεση παιδεραστίας στην Μολδαβία πριν από εννιά χρόνια;
”Ένοχος ένοχον ου ποιεί”, θα μου πείτε και εκεί μέσα στο Κοινοβούλιο, όπως και στο δικαστικό σώμα, υπάρχουν παρόμοιοι ένοχοι σε διακομματικό και… δια-θεσμικό επίπεδο… Για να επαληθευτεί για άλλη μια φορά η πρόβλεψη του Κάρολου Μαρξ (19ος αι) στο ”Κεφάλαιο”: ”… Θα ‘ρθει η εποχή όπου όλα πλέον, η φροντίδα, η αγάπη, το χαμόγελο, η ευαισθησία, θα ‘ναι αντικείμενο αγοραπωλησίας. Σε ό,τι αφορά τα παιδιά, η εποχή αυτή ήρθε!…”
Κι η εποχή αυτή ήρθε δυο αιώνες μετά. ”Το δικαστήριο έκρινε ένοχο τον κ. Γεωργιάδη για την κατηγορία της ασέλγειας κατά ανηλίκου άνω των 15 ετών έναντι αμοιβής κατ’ εξακολούθηση και κατά συρροή επιβάλλοντας του ποινή κατά συγχώνευση, καθώς η κατηγορία αφορά τρία ανήλικα παιδιά. Του επιβλήθηκε επιπλέον συνολική χρηματική ποινή 20 χιλιάδων ευρώ”.
Δυο χρόνια πριν, στις 25 Σεπτεμβρίου του 2014, επί κυβέρνησης Σαμαρά και υπουργού Παιδείας Ανδρέα Λοβέρδου, επανήλθαν – μετά από εξάμηνη παύση – στα σχολεία επτά παιδόφιλοι καθηγητές (τέσσερις στην Αττική και τρεις στην επαρχία), που διακινούσαν σκληρό υλικό παιδικής πορνογραφίας, κατά τον επικεφαλής της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος Μανώλη Σφακιανάκη.
Δυο χρόνια αργότερα, στις 26 Φεβρουαρίου 2016, επί κυβέρνησης Τσίπρα και υπουργού Δικαιοσύνης Παρασκευόπουλου, καταργείται ο νόμος για τους παιδεραστές (άρθρο 347 περί αποπλάνησης ανηλίκου). Την τροπολογία για την κατάργηση είχαν καταθέσει λίγες μέρες πριν πέντε βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, με το αιτιολογικό ότι:
”Η ύπαρξη της διάταξης αυτής στιγματίζει ποινικά μια κατηγορία ατόμων, ενώ διαιωνίζει και επιτείνει τις διακρίσεις και τον ρατσισμό σε βάρος τους”!!!..
Το ακούσατε; Το συνειδητοποιήσατε ότι αποδεχθήκαμε από την κύρια είσοδο, κι όχι από την πίσω πόρτα, την παιδεραστία; Για τους θύτες (άτομα όλων των κοινωνικών τάξεων, 35-45 ετών οι περισσότεροι, ετεροφυλόφιλοι, με οικογένεια και παιδιά) ο βαθμός αντίδρασης στα ύψη!.. Για τα δόλια τα θύματα, τα βιασμένα παιδιά της γης, στο μηδέν!..
Ο στρατός των κολασμένων παιδιών πληθαίνει, αλλά παραμένει αόρατος, γιατί είναι παιδιά συντριμμένα, εξοβελισμένα απ’ το πρόσωπο της κοινωνίας, απ’ την πολιτική και τους πολιτικούς της. Είναι παιδιά κανενός Θεού και αυτά…
