Τα χρόνια προβλήματα του νοσοκομείου μας
Οι δομές και οι διαδικασίες της Δημόσιας Υγείας στην Κεφαλονιά, έρχονται κατά καιρούς στην δημοσιότητα με περιγραφές που δεν έχουν σχέση με τον ευρωπαϊκό πολιτισμό του 21ου αιώνα. Τελευταίο κορυφαίας σημασίας γεγονός, είναι η παραίτηση των γιατρών και των νοσηλευτών της Μονάδας Τεχνητού Νεφρού του Νοσοκομείου Κεφαλονιάς. Και οι καταγγελίες τους, για απαράδεκτες συνθήκες εργασίας, μη ασφαλή περίθαλψη και για προσβολή της επαγγελματικής τους αξιοπρέπειας. Όλοι γνωρίζουμε την υπέρβαση εαυτού που καταθέτουν οι γιατροί και οι νοσηλευτές στα νοσοκομεία μας, τις ελλείψεις σε προσωπικό και υποδομές, την αδράνεια της πολιτείας να καλύψει τις ανάγκες. Όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι η λύση που έχει η πολιτεία για τα προβλήματα αυτά είναι κυρίως η μετατόπισή τους στο φιλότιμο, την ευαισθησία αλλά και την μοναχικότητα των γιατρών.
Έχω γράψει παλαιότερα για τα ζητήματα στην διακομιδή των ασθενών μέσω ΕΚΑΒ. Και μάλιστα με αφήγηση βιωματική και αλληλογραφία με το ΕΚΑΒ για συγκεκριμένο περιστατικό μας. Τα προβλήματα επαναλήφθηκαν δυστυχώς και επαναλαμβάνονται. Διαβάζω σήμερα στον τοπικό τύπο διαμαρτυρία των γιατρών για ένα κοριτσάκι που έφυγε πρόσφατα… «Ιατρικώς αβοήθητο»; Δεν αντέχω ούτε να το φανταστώ!! Κατά τα άλλα είμαστε μια «καλή» επαρχία, έχουμε τουρισμό και προσδοκούμε να τον κρατήσουμε, έχουμε καλό φυσικό περιβάλλον, μέτρια καθαριότητα και διάφορα έργα, υποδομής και βιτρίνας. Μα ασφαλή και πλήρη υγειονομική κάλυψη δεν έχουμε!
Θα ήθελα να εκφράσω την γνώμη μου στο ερώτημα ποιος φταίει. Εκπροσωπώ στον τόπο αυτό τους οδοντογιατρούς, τυγχάνω πρόεδρος του τοπικού Οδοντιατρικού Συλλόγου. Έχουμε συμμετάσχει σε συσκέψεις κοινωνικών φορέων για την Δημόσια Υγεία και μας ενδιαφέρει το ζήτημα, αφ ενός γιατί είμαστε πολίτες αυτού του τόπου, εκτεθειμένοι κι εμείς στις δυσλειτουργίες του συστήματος, αφετέρου επειδή χρειαζόμαστε μια δυνατότητα ειδικότερης φροντίδας σε δικά μας περιστατικά, αλλά και γιατί έχουμε δικούς μας ανθρώπους που υπηρετούν σε δημόσιες δομές υγείας. Εμείς ευτυχώς δεν βιώνουμε στους εργασιακούς μας χώρους φαινόμενα απαξίωσης ή προσβολής της επαγγελματικής μας αξιοπρέπειας, σαν αυτά που καταγγέλλονται από τους παραιτηθέντες γιατρούς, ούτε δεσμευόμαστε σε τριήμερης ή εβδομαδιαίας διάρκειας εφημερίες. Για μένα, λοιπόν, ευθύνη έχουν δευτερευόντως τα πρόσωπα που ασκούν την διοίκηση. Την κύρια ευθύνη έχουν το πολιτικό σύστημα, ο συνδικαλισμός των γιατρών και συνολικά η τοπική κοινωνία!
Δεν έχω υπόψη μου ενέργειες ουσιαστικές του πολιτικού συστήματος για να διορθώσει την κατάσταση. Θα έπρεπε να υπάρχει πανστρατιά βουλευτών, δημάρχων, περιφερειακών και δημοτικών συμβούλων, που να απαιτούν επίλυση των ζητημάτων της υγείας με απόλυτη προτεραιότητα. Ας προσέξουμε με λίγο περισσότερη προσοχή τι αγώνας γίνεται για τις καρέκλες, ας προσέξουμε και τα προγράμματα των κομμάτων και των συνδυασμών, ας δούμε τις προτεραιότητες και τα χρονοδιαγράμματα, ας αναρωτηθούμε πόση διάθεση έχει ο κάθε υποψήφιος να ασχοληθεί με τέτοια θέματα. Μικρό ελαφρυντικό είναι γι αυτούς το γεγονός ότι η ίδια κατάσταση επικρατεί στο σύνολο της χώρας.
Ο ιατρικός συνδικαλισμός, από την άλλη πλευρά, θα έπρεπε να έχει αντιμετωπίσει από καιρό τέτοια ζητήματα εξοντωτικής εργασίας και προσβολής της επαγγελματικής αξιοπρέπειας των γιατρών. Δεν γνωρίζω σε βάθος τι ενέργειες έχουν γίνει, αλλά από το αποτέλεσμα μπορεί καθένας να κρίνει. Σημειώνω ότι στις συνδικαλιστικές εκλογές του Πανελληνίου Ιατρικού Συλλόγου η πλειοψηφία είναι απόλυτη σε μια παράταξη που επί χρόνια διοικεί, ανανεωμένη πρόσφατα με ποσοστό 61% των ψήφων των εκπροσώπων του κλάδου και με 9 στις 15 έδρες του Διοικητικού Συμβουλίου. Εύλογα σκέφτεται κανείς ότι μόνο με το φιλότιμο λειτουργεί μια τέτοια διοίκηση και όχι υπό την πίεση των ψηφοφόρων. Για πιο λόγο λοιπόν να ασχοληθεί με το αδιέξοδο ενός γιατρού σε ένα επαρχιακό νοσοκομείο, που δεν αντέχει άλλο και παραιτείται;
Και τέλος η τοπική κοινωνία στο σύνολό της έχει την ευθύνη, γιατί δεν ασχολείται με το ζήτημα! Αν εξαιρέσουμε τους άμεσα ενδιαφερόμενους και τους κομμουνιστές, από τους άλλους δεν ασχολείται σχεδόν κανένας. Θαρρείς η κοινωνία ξορκίζει τον θάνατο και ησυχάζει. Το πρόβλημα δεν θα μας αγγίξει εμάς! Ε, σε ένα παιδάκι έπεσε το λαχείο, σε έναν μεσήλικα και σε μερικούς ακόμη …ξώφαλτσα! Ησυχάζετε λοιπόν! Ή, καλύτερα, γλεντάτε! Κερδίζουμε στις εκλογές!
Διονύσης Γαρμπής,
Πρόεδρος Οδοντιατρικού Συλλόγου Κεφαλληνίας
