Ο Πύργος της Καμπάνας
Bγαίνεις και περπατάς ανέμελος, δίχως ρολόι μέσα σου και πάνω σου, μες στο Λιθόστρωτο.
Κοιτάς ψηλά έναν Πύργο που ξαναχτίστηκε με μεράκι μετά το σεισμό να θυμίζει ήχους που ξεχαστήκαν. Ακούς μια ηχώ. Ακούς φωτιά δυνατή, μιας χρυσής βίβλου που ήθελε παραπάνω προνόμια και δικαιώματα ζωής βάσει ενός τίτλου ευγενείας. Μικρές εκρήξεις στον αέρα κάνουν οι σελίδες με τα βαρύγδουπα ονόματα. Τινάζονται σαν μαύρο πνεύμα τα μελάνια που
ξοδεύτηκαν εκεί. Ακούς μαστίγωμα ανθρώπινης αξιοπρέπειας και κραυγές άναρθρες στην Πλατεία, που άλλοτε η οδύνη της τιμωρίας στάθηκε δημόσια να ευχαριστήσει το βλέμμα του Κυρίαρχου ανθρώπου ή και λαού.
- Γράφει η Μαρία Μαγουλά
Εικαστικός και συγγραφέας παιδικής λογοτεχνίας
Ακούς τον ήχο που συγκλονίζει την Καμπάνα όταν γύριζαν οι δείκτες του ρολογιού της, σαν δόντια κοφτερά που σκίζουν οτιδήποτε φανεί αδύναμο στις απαιτήσεις μιας Κοινωνίας όταν αυτή θέλει τους ανθρώπους όλους ίδιους. Ψηλούς ή χαμηλούς, σωστούς ή λαθεμένους, νικητές ή ηττημένους, ευφυείς ή ανόητους αρκετά.
Είναι εκείνος ο τρομαχτικός ήχος που δεν επιτρέπει να είσαι αδύναμος, να γίνεις αδύναμος. Σταματάς εδώ να ονειρεύεσαι.
Είσαι απλά περαστικός δίχως ρολόι στην Πλατεία της Καμπάνας. Άλλοτε σήμαινε δυνατά τον ενθουσιασμό μιας νίκης έθνους ή και εκλογών εκλεκτών πάλι. Κάποιες φορές ράγισε η ίδια η Καμπάνα απ΄την έκφραση έντασης μιας Μισαλλοδοξίας τέτοιας για τον ηττημένο.
Ονειρεύεσαι απλά ένα καφενείο να ξαποστάσεις από τόση βία που συγκρίνει τα ανόμοια για να εκμηδενίσει κάποια, και αναρωτιέσαι αν δεν της άλλαξε μια μέρα ως τα τώρα της ακίνητης Καμπάνας σου. Είναι μια μέρα σε έλλειψη εκείνη που δεν θα μαστιγώνονται δημόσια τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά θα αγκαλιάζονται για μια νέα ευκαιρία, ακόμη κι αν οι δείκτες του ρολογιού της Καμπάνας δεν κινούνται. Εκεί που δεν χρειάζεται θρησκεία για να φέρεις κοντά σου ανθρώπους που θεωρήθηκαν λιγότεροι σε δικαιώματα να ζήσουν όμορφες στιγμές και συγκινήσεις παρέα με όλους τους άλλους, αντί πικρές ντροπές μες στα σκοτάδια τους
που εμείς τους ζωγραφίσαμε.
Ως πότε θα χρειάζονται εκλογές εκλεκτών άραγε για να ξανανοίξουμε το Καφενείο της Καμπάνας μας; Εκείνου του Πύργου των Μνημών μας ότι όλοι είμαστε απλά άνθρωποι. Πόσο μικροί φαινόμαστε οι άνθρωποι μπρος στο ύψος αυτού του Πύργου άραγε;
Έχει χτιστεί από άυλες επιθυμίες των αδύναμων.
Bγαίνεις και περπατάς όμως ανέμελος, δίχως ρολόι μέσα σου και πάνω σου, μες στο Λιθόστρωτο.
Φωτο εξωφυλλου : Ρολόι ΚΑΜΠΑΝΑΣ του Δημήτρη (Τάκη) Παυλάτου
