Παίρνεις πλέον απ΄το λιμάνι εκείνο το παλιό σκαρί το φτιαγμένο από στιβαρή ευθύνη κατασκευής. Το γερό, ακλόνητο πάνω στα κύματα, επισκευασμένο με μεράκι και αγάπη να μην πεταχτεί στα αζήτητα μαζί με την ιστορία του, “Κεφαλονιά” λέει το όνομά του.
Γράφει η Μαρία Μαγουλά – Εικαστικός και συγγραφέας
Κάνεις μια επιστροφή στη γενέτειρα ίσως, μπορεί και σε μια Ιθάκη σου απ΄όλα τα Καζαντζακικά σου “Ταξιδεύοντας” γραπτά ενός Ζορμπά και συ.
Ένας Τόπος που εμπνέει απελευθερωμένη ανησυχία βούλησης να κραυγάσεις: Δεν Πιστεύω σε Τίποτα, είμαι Ελεύθερος. Γίνεσαι για λίγο ο ίδιος όλα τα πρόσωπα που άφησαν μελάνι αόρατο ενός Καββαδία πολυταξιδευτή που άνοιξε πανιά σκέψης μέσα από τρομαχτικά ταξίδια του χαμού με μοναδική μάνα ίσως τον Τόπο που σε γέννησε.
Αν είσαι ανήσυχο πνεύμα δεν σε απασχολεί το φύλο που γεννήθηκες όταν αναζητάς βαθύτερα νοήματα υπαρξιακά σου μέσα από τέχνες. Σκουριασμένα, ξεχασμένα σε σκοτεινές σπηλιές, τα σύνεργά σου μιας αιωνιότητας τα επιστρατεύεις για λόγο Κοινωνικό.
Φτάνεις στο νησί και αναρωτιέσαι σε ποιες τρομαχτικές συνθήκες πρέπει να έχουν κρυφτεί σαν αγρίμια οι άντρες ομοφυλόφιλοι αυτού του τόσο ποτισμένου άδικα με σύγχρονο συντηρητισμό μέρους. Δεν υπάρχει ούτε ένας καλλιτέχνης εμπροσθοφυλακή εδώ να ανοίξει τα φτερά και το δρόμο να μην ντρέπονται για εκείνα που δεν ορίζει η βούληση του ανθρώπου μα και κανένας θεός δεν φτιάχτηκε ώστε να πιστέψουν σε αυτόν.
Οι επισκευασμένες σκουριές του ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ
Μες στο οικογενειακό νησί του νου που θεμελιώσαμε σκοτώσαμε την επιθυμία κάποιου Χατζιδάκι που το τραγούδι του δεν έφτασε ως εδώ ούτε καν με χρώματα εκλογικών απόψεων. Είναι άραγε αφανισμένοι να ζήσουν εξόριστοι σε άλλη πατρίδα να τους αποδεχτεί εκείνους; ή βρέθηκαν κρυμμένοι μέσα σε ντροπές που τους δημιουργήσαμε από οξείδωση μεταλλικής βάναυσης τιμωρίας που πότισε το μυαλό μας το ίδιο;
Αποφάσισα όποτε με εμπνέει αυτό το υπέροχο μέρος που είχα την τύχη να γεννηθώ να γράφω δυο λέξεις απ΄όσα παρατηρώ και με αγγίζουν για την έλλειψη που δημιουργούν σε σοβαρές μικρές αλλά πολιτισμένες κοινωνίες.
Επειδή ποτέ δεν έβαλα το φύλο μου και τις ανάγκες του πάνω από άδικες κοινωνικές συνθήκες ως συνειδησιακό μου μέλημα, ήταν χρέος μου, τώρα καιρό εκλογών εκλεκτών, να σπάσω τη σιωπή μου εγώ που είμαι γυναίκα για εκείνους. Αναρωτιέμαι αν θα πρέπει να ξαναδώσω άρθρο στον Τοπικό Τύπο με ψευδώνυμο αντρικό μου λες και ζω 200 χρόνια συγγραφέας πίσω μπας και ταρακουνήσω τα νερά αυτά, τα μουχλιασμένα σε πηγάδια ενός Κεμάλ, και συνέλθει αυτή η οικογενειακή κοινωνία που δεν είναι σε θέση να δεχτεί καράβι σαν μια Μυτιλήνη με ποιήτρια Σαπφώ ούτε καν για τον ίδιο της τον Τουρισμό που είναι το αίμα της Κεφαλονιάς τα Καλοκαίρια.
Η Κεφαλονιά είναι ένα οικογενειακό νησί, που όμως μες στους κλειστούς τοίχους θαλπωρής μόνο για κάτι τέτοιο, θα αποκλείσει με τις ιδέες της που χρειάζονται επισκευή σαν το σκαρί του “Κεφαλονιά” το Μόνο άτομο που είναι το πιο αδύναμο κοινωνικά, ως επισκέπτη, ή και νέους ανθρώπους άλλων χωρών που εκεί λάμπει ο πολιτισμός και η παιδεία. Ο χώρος των καλλιτεχνών οφείλει να επισημάνει τους κινδύνους ενός τέτοιου ναυαγίου.
