Περπατάω στο Αργοστόλι και πιάνεται η ψυχή μου. Όχι μόνο για την ασχήμια της πόλης και το απέραντο γκρίζο χρώμα της που κυριαρχεί στην πλατεία και τους νέους πεζόδρομους.
Όχι μόνο για τα σκουπίδια και το κυκλοφοριακό χάος που δοκιμάζει τις αντοχές μας καλοκαιριάτικα.
Όχι μόνο για τα εργοτάξια και τις κάθε λογής τρύπες και κακοτεχνίες στις οποίες σκοντάφτουμε καθημερινά αλλά κυρίως για την απουσία δέντρων.
Ολόκληρη πόλη κι απουσιάζει εντελώς η σκιά από τους δρόμους και τα πεζοδρόμια της. Λιγοστά τα δέντρα με παχύ φύλλωμα και σε ελάχιστα σημεία του Αργοστολιού. Ότι κάνουν μόνο κάποιες μουριές στην Βεργωτή.
Ξεκινάς με τα πόδια από την γέφυρα, διασχίζεις ολόκληρη την παραλιακή και μέχρι το δάσος στον Μαϊστράτο δεν υπάρχει πουθενά ένα δέντρο κάτω από το οποίο να ξαποστάσεις και να προφυλαχτείς από τον ήλιο.
Κοκοφοίνικες παντού, που πέρα από το γεγονός ότι δεν ομορφαίνουν καθόλου το περιβάλλον δεν είναι σε θέση να προσφέρουν ίσκιο που τόσο ανάγκη έχουμε ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες.
Τα φοινικόδεντρα που βοηθούσαν την κατάσταση κι ομόρφαιναν την προκυμαία, αργοπεθαίνουν αβοήθητα.
Οι πανύψηλοι φοίνικες της Ριζοσπαστών που δημιουργούσαν μια ανάσα δροσιάς δεν υπάρχουν πια.
Στην πλατεία με το απρόσωπο γκρίζο χρώμα, πολύ λίγα τα δέντρα που απέμειναν για να πρασινίσει ο τόπος και να προσφέρουν δροσιά.
Μπροστά από επιχειρήσεις και ξενοδοχεία, όποιος ήθελε έκοβε τα δέντρα με μεγάλο κορμό και πυκνά φύλλα και φύτευε κοκοφοίνικα για να μεγαλώσει έτσι τον χώρο για τα τραπέζια του ή για να μην του εμποδίζουν την θέα.
Κάποτε καμαρώναμε για το Αργοστόλι, σήμερα αποφεύγουμε να το περπατάμε. Τι να θαυμάσεις σε μια πόλη που μοιάζει σαν όλες τις άλλες κι αφού έχασε το επτανησιακό της χρώμα κάνει δυσβάσταχτη την ζωή των κατοίκων της…
Αριστοφάνης ο νεότερος
[…] Δεν υπάρχει μια σκιά σε τούτη την πόλη μας… […]