Πόσο χρονών είσαι; Αν επιτρέπεται;
Στην ερώτηση αυτή πρέπει κανονικά να γυρνάς την πλάτη, μόλις με
ευθύτητα την απαντήσεις. Δεν είναι αδιάκριτη η ερώτηση αλλά πάντα
κακόβουλη απ΄όποιον κι αν συναντήσεις να στην θέσει. Και εκείνο το
Επιτρέπω ή δεν Επιτρέπω δεν αφορά μόνο στο γυναικείο φύλο μου, αν και
ειπώνεται με το αυτοαναιρούμενο υποκριτικό ύφος ερωτηματικού μόνο στο
δικό μου απευθυνόμενο.
Γράφει η Μαρία Μαγουλά
εικαστικός & συγγραφέας
Όχι, δεν πρόκειται να μιλήσω ειδικά για την ανισότητα βλέμματος που
συναντά κάποιος καθημερινά στο δρόμο, που τον μετράνε από την εμπορική
του φύλου του αξία απ΄την κούνια του. Επειδή τότε θα΄χα πέσει στην
παγίδα να σπαταλιέμαι για κάτι που ποτέ δεν πρόκειται να αλλάξει και
είναι και οι μητέρες που πρώτες καταδικάζουν τα παιδιά τους σε μια
εμπορεύσιμη εικόνα τους. Σαμπώς μητέρα δεν έχω και γω; Όμως επιβαλόταν
να βρω έναν Τίτλο που να προκαλέσω και εκείνα τα αδιάκριτα της
κλειδαρότρυπας μόνο βλέμματα όσων είναι πιστά φανατικοί αναγνώστες σε οτιδήποτε ακούγεται μειωτικό για κάποιον άλλον ώστε να χορτάσουν τον αδηφάγο, σαρκοβόρο των ματιών τους ναρκισισμό. Να νιώσουν και αυτοί κάπου πιο τέλειοι από κάποιον άλλον.
Είτε στην ηλικία είτε σαν πιο σωστοί, νόμιμοι, Πολίτες εκείνοι.
Πόσο χρονών είσαι, είναι η ερώτηση που θα σου κάνει ο εργοδότης. Είναι
η ερώτηση που θέλει όλους σε μια εφήμερη κατανάλωσή τους και όσο
νωρίτερα μπορεί απόσυρση απ΄τις διεκδικήσεις τους στα Ανθρώπινα
Δικαιώματα με ίσες ευκαιρίες για Όλους.
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι προνομιούχοι αληθινά ως προς κάποιους
άλλους. Οι τυχεροί που αξιοποίησαν πνευματικές ικανότητες που όσο
περνά ο χρόνος τόσο παλιώνει το κρασί τους. Μα κι αυτό είναι ένας
Κοινωνικός Μύθος άλλοθι επειδή Όλοι έχουν ψυχικές ικανότητες και
αντοχές, αν θέλουν τις ανακαλύψουν βέβαια, που είναι η βασική Αρχή του
Έργου τους, είτε κοινωνικού είτε και σε έναν ατομικό αγώνα, και εκεί πραγματικά
βρίσκεται η Νεότητα του ατόμου.
«Ζητείται κοπέλα έως 30 ετών να αναλάβει εργασία σε pool bar» διάβασα σήμερα σε
Τοπική Αγγελία.
Εσύ, Πόσο χρονών είσαι; «Τριάντα έξι, αλλά μην σου ξεφύγει…»
απαντά με μια υπόγεια ντροπή μια νέα γυναίκα κοιτώντας νευρικά
τριγύρω, και με μικρή αγωνία να σκαρφιστεί κάτι ώστε να δικαιολογηθεί
για τον Χρόνο ζωής της που περισσεύει συνεχίζει… «Το΄χω κρύψει
απ΄τον εργοδότη μου. Είχα έναν γνωστό και έκανα μια μικρή παραποίηση
στην ταυτότητά μου. Είναι παράνομο το ξέρω. Αλλά και κάποια άλλη
παραποίησε το απολυτήριο δημοτικού της, μιας και δεν μπόρεσε να βγάλει
εκείνη την έκτη τάξη». Κάπου εκεί νιώθει μια μικρή ανακούφιση
Νεότητας, επειδή εκείνη έχει τελειώσει επιτυχώς και το λύκειο αλλά και
μια ξένη γλώσσα.
Έχεις παρατηρήσει πόσο γερασμένο ψυχικά μπορεί να σε κάνει να νιώσεις
η παρέα με ανθρώπους που εγκατέλειψαν την ιδέα να ‘ναι ζωηροί να
αγωνιστούν για να αλλάξουν τις στραβές ζυγαριές γύρω τους, λες και δεν
είναι και δική τους προσωπική ευθύνη; Δεν είναι μόνο οι ιδέες που
μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις μαρασμό ακόμη και πριν την ώρα σου.
Είναι και οι φορείς των ιδεών που συστρατεύεται κάποιος μαζί τους που δεν σου
επιτρέπουν πολλές φορές να είσαι ζωηρός να διεκδικείς τα δίκια σου για
όσο ζεις, και να βλέπεις ότι οι δίπλα σου είναι ο ίδιος σου ο
καθρέπτης.
Που να΄ναι άραγε εκείνος ο Νόμος που προαπίζει την αξιοπρέπεια ακόμη
και εκείνου που θα εκτεθεί στην ανάγνωση από τέτοιες εξευτελιστικές
για το άτομο αγγελίες; Που είναι εκείνος ο Νόμος που παρεμβαίνει στον
εργοδότη δημόσια απ΄την ισοπέδωση της αξιοπρέπειας του εν δυνάμει
εργαζόμενου; Κάποιοι μιλούν για οδοστρωτήρες σε δρόμους εργασιακούς
ενώ και οι ίδιοι σε κόκκινο χαλί πατούν στρωμένα από κάτω με καλής
ποιότητας άσφαλτο και δεν έχουν την ηθική ούτε να το σηκώσουν για να
δουν ότι μαζί το κατασκεύασαν αυτό το έργο.
Έρχονται, φεύγουν… Κοινωνική δικαιοσύνη για Όλους δε διαβάσαμε ούτε
στις Αγγελίες δυστυχώς να διαφημίζεται.
===
√ Εξωφυλλο έργο του Γιάννη Γαϊτη
