Μια φορά κι ένα καιρό σε ένα νησί με καταγάλανα νερά και μέσα σε μια μεγάλη οικογένεια-ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε- μεγάλωνε ένα ξεχωριστό αγόρι.
Αυτό λοιπόν το παιδί δεν το στέλνανε στις δουλειές και στα χωράφια μαζί με τα άλλα ούτε το κουράζανε ιδιαίτερα. Το καλοκαίρι το προστατεύανε από το λιοβόρι και τον χειμώνα το φυλαγάνε από τον παγωμένο αέρα επειδή το προορίζανε για μεγάλα πράγματα κι όταν μεγάλωσε το έστειλαν και να σπουδάσει.
Ολημερίς το ταϊζανε, το ποτίζανε και το κανακεύανε ενώ το αποκοίμιζαν με ένα συγκεκριμένο νανούρισμα:
‘Νάνι νάνι το μωρό μου κάνει, σαν μεγαλώσει θα γενεί γερό σαν δικριάνι
που είναι όμορφο πολύ και τέρας ευφυίας, να δώσει ο Άγιος να γενεί και Υπουργός Ναυτιλίας’.
Τέτοια λοιπόν του τραγουδούσανε του πιτσιρικά, ε δεν θέλει και πολύ να πάρουν τα μυαλά αέρα κι έτσι το έδεσε σκοινί κορδόνι κι όπου γυρνούσε κι όπου στεκόταν φώναζε από μακριά:
Καλημέρα πατριώτες εδώ μέλλων Υπουργός Ναυτιλίας…
Ξέχασα να σας πω ότι στο νησί που ζούσε, οι κάτοικοι έχουν μια ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ και κογιονάρουνε με το παραμικρό όποιον ψιχαλισμένο πέσει στο διάβα τους.
Έτσι κι έγινε με τον συγκεκριμένο άνθρωπο, που κυκλοφορούσε, χαιρετούσε τον κόσμο, έβγαζε ανακοινώσεις κι έδινε συνεντεύξεις γιατί το είχε σίγουρο ότι μια ημέρα θα γινόταν Υπουργός Ναυτιλίας με την οικογένεια του να τον σιγοντάρει. Πιστεύανε βλέπετε, ότι είχαν δεμένο τον γαϊδάρο τους…
Του διέφυγε όμως κάτι πολύ σημαντικότερο. Για να οριστεί και να πάρει την καρέκλα του υπουργού, έπρεπε πρώτα … να κάτσει σε αυτήν του βουλευτή. Βλέπετε από τα πολύ παλιά χρόνια έτσι δούλευε το σύστημα πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.
Κι εκεί ήταν που στράβωσε το πράγμα διότι ο μεγάλος βεζύρης που άκουγε χρόνια για τον αυθάδη άντρα, ο οποίος αυτοχριζόταν υπουργός κι έκανε αρχηγικές εμφανίσεις, πήρε την απόφαση να τον αποκλείσει από τις υποψηφιότητες και να τον τιμωρήσει για την αλαζονεία του.
Γιατί έτσι είναι η άτιμη η ζωή, μπορεί να εκμεταλλεύεσαι καταστάσεις και ανθρώπους και να τα βλέπεις όλα από ψηλά αλλά εκεί που δεν το περιμένεις, σου δίνει μια κατραπακιά και μην τον είδατε μην τον απαντήσατε…
Τότε ήταν, που εκείνος κι η οικογένεια του “έπεσαν να πεθάνουν” που λέει ο λόγος, γιατί δεν είναι λίγο να το έχεις σίγουρο ότι θα γίνεις υπουργός και στο τέλος να κοιτάζεις το υπουργείο με τα κιάλια…
Θυμάστε την ελληνική ταινία “Τζένη – Τζένη”… και το φινάλε της με τον Ανδρέα Μπάρκουλη να λέει στον καπετάνιο του πλοίου “Βουλευτής Μαντάς εδώ και μέλλων υπουργός Ναυτιλίας”…Κάτι τέτοιο πάνω κάτω παίχτηκε και σε τούτη την ιστορία, μόνο που ο Μπάρκουλης είχε φροντίσει πρώτα να εκλεγεί βουλευτής!
Και όπως τα παραμύθια, ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς… πολύ καλύτερα! Δόξα νάχει ο Άγιος!
Αριστοφάνης ο νεότερος
