Είναι γνωστό ότι έχουμε γαλουχηθεί πρώτα μέσα απ΄τις τριβές μας ενός
αξιακού συστήματος που έχει αναφορά αυτό στο θρησκευτικό πρότυπο
αρετών. Έχει μια αξία διαχρονικής σημασίας και ανθρωπιστικής χροιάς,
φιλοσοφικά η παιδεία αυτή, αλλά πάντα τα μέτρα και τα σταθμά όταν
βγαίνεις απ΄αυτή την κολυμπήθρα και έχεις αποκτήσει τις ατομικές σου
ιδιότητες προσωπικότητας είσαι εσύ αυτός που θα τα βάλει στο αξιακό σου σύστημα.
Πόσο σεμνός μπορείς να είσαι δικαιώνοντας πρώτα απ΄όλα την όποια αξία
σου σε ιδιότητες ή ατομικές ικανότητες, είναι αυτό που πρέπει να
σκεφτείς. Υπάρχει μια αόρατη οριακή γραμμή που δεν πρέπει να
γκρεμιστείς από κάτω της, ή και αντίθετα να την υπερβείς δίχως ποτέ οι
όποιες ικανότητές σου, η δυναμική σου, το όποιο έργο σου, να μην
ανταποκρίνονται σε κάτι αληθές, αντικειμενικό και με τεκμήρια.
Περνάς ένα μεγάλο διάστημα της ζωής σου μέσα σε επαγγελματικούς χώρους
που ένας απ΄τους κύριους σκοπούς τους είναι να σου συνθλίψουν την
αυτοεκτίμηση. Αν είσαι τυχερός κάθε φορά που σε διαλύουν είχες έστω
και έναν πολύτιμο γονέα να σου πει τη στιγμή που έχεις σωριαστεί:
«παιδί μου έχεις μεγάλη αξία».
Και αυτή τη φράση την κρατάς μέσα σου
για ότι θα σου συμβεί σαν ένα αόρατο χέρι που σε βοηθά να
ξανασηκωθείς, να ξαναπερπατήσεις και να θέλεις να αγωνιστείς. Ένας
άλλος παράγοντας για να βρεις τη χρυσή τομή της όποιας “σεμνότητάς”
σου είναι αυτά που θα σου εξομολογηθούν ότι διακρίνουν κάποιοι
ισορροπημένοι ναρκισιστικά δάσκαλοί σου με σκοπό να σε βοηθήσουν να
αυτοπροσδιοριστείς με ατομικό σου στίγμα τρόπου σκέψης και να
αποτελείς οντότητα μες στις άλλες οντότητες με διαφορετικές από σένα
ιδιότητες.
Η χρυσή τομή συχνά είναι λίγο έκκεντρη, ειδικά όταν κάποιοι
άνθρωποι δεν έχουν υποστήριξη οικογενειοκρατικής ισχύος και πρέπει να
διατηρήσουν σε καλή κατάσταση την αυτοπεποίθησή τους και τον ψυχισμό
τους μέσα από το τεκμηριωμένο έργο τους ώστε να έχουν δυνάμεις
αγωνιστικότητας όσες φορές κι αν χρειαστεί να ξανασηκωθούν από κάτω
που τους έσπρωξαν.
Παρατηρώ τελευταία μια ροπή ανθρώπων που διεκδικούν δημόσια θέση και
διακρίνω δυο κατευθύνσεις για να κερδίσουν τη συμπάθεια του Συνόλου.
Η μία θέτει αρχές ηθικής πάνω στις θρησκευτικές αντιλήψεις και πρότυπα
της αρχικής βρεφικής του Παιδείας λες και δεν βγήκε ακόμη το νεογνό
έξω απ΄την κολυμπήθρα αλλά βρίσκεται καλοπροστατευόμενο κάτω από
κάποιον θεό, σε σημείο την αξία της Αλήθειας να την γράφει με Κεφαλαία
λες και μιλά για τον ίδιο τον Θεό.
Η άλλη έχει κατέβει την αόρατη γραμμή σε μια σεμνότητα που σχεδόν
κοντεύει να έρπεται σαν ατομικότητα λόγω της αλληλέγγυας σημασίας του
μες στο σύνολο που αυτό υποτίθεται ότι υπηρετεί.
Προσωπικά μου φαίνονται μη-ρεαλιστικές σαν εξατομικευμένες οντότητες
και οι δυο κατηγορίες. Και των Θεών, και των Υπηρετών. Η οικειοποίηση
του αναγνώστη, του παρατηρητή ή και ψηφοφόρου γίνεται και με επίδειξη
σεμνότητας υπερβολικής επειδή αυτό αγγίζει το συναίσθημα του συνόλου
και το κάνει να ταυτίζεται με τον Αντι-ήρωα-σεμνότητας. Αλλά αν και
αυτό πουλά προβληματίζει λίγο αν βρεθείς να σου φαίνεται κάτι
υπερβολικά σεμνό για να ναι αληθινό. Μερικές φορές δε εξαφανίζεται το
ατομικό στίγμα προσωπικότητας κάποιου μέσα σε έναν αλληλέγγυο
ολοκληρωτισμό.
Η υπερβολική ταπεινότητα κάτω από τη ρεαλιστική γραμμή οποιουδήποτε
διαθέτει αυτοεκτίμηση και αυτοσεβασμό, έχει αρχίσει να καταντά μέσο
εξαγοράς της συμπάθειας του άλλου. Ο άνθρωπος δεν εξαγοράζεται μόνο με
το χρήμα αλλά και με την κολακεία. Πάντα θα μας κολακεύει μια φιγούρα
αντι-ήρωα σεμνού και ταπεινού, ή αλλιώς μπορούμε να επιλέξουμε τον
Θεό-ήρωα που μας εμπνέει λόγω δέους, φόβου και θαυμασμού μαζί. Αν
κάποιος το καλοσκεφτεί πάντως και ήρωας και αντι-ήρωας ξεπηδούν μέσα
από το ίδιο δοχείο θρησκείας που θα μπορούσε να λέγεται και πολιτική
θρησκεία αν πάρει έκταση φανατισμού-οπαδών.
Μπορεί να έχει βάρος όμως ποτέ η σεμνότητα; Εξαρτάται τι έκταση
παίρνει σαν ηρωισμός.
Μαρία Μαγουλά
εικαστικός | συγγραφέας
