Το εκπαιδευτικό σύστημα και οι αυτοκτονίες Α
Δεν υπάρχει πιο βαρύ σακίδιο να κουβαλά κάποιος από παιδί μόλις
σηκωθεί στα πόδια του να περπατήσει από την διερευνητική ερώτηση που
του κάνουν πρώτα οι γονείς και μετά αγελαία ένα μπουλούκι συγγενείς:
τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Το παιδί περνά μέσα από τη σκύλλα και τη χάρυβδη με χτυπήματά του
καθημερινά από ΛΕΞΗ ΒΟΜΒΑ που περνά μες στη συνείδησή του με τα μ.μ.ε.
Ποιο είναι το Καλό, Ποιο είναι το Κακό, ποιο είναι το Αποδεκτό, ποιο
είναι το μη Αποδεκτό, και διαμορφώνει ΠΡΟΤΥΠΑ ως ύφος προσωπικότητας
που του ταιριάζει. Παράλληλα δέχεται και αυτή την ανακριτικής μορφής
ερώτηση από το περιβάλλον το οικογενειακό του που το εκπαιδεύει και
εκείνο περνώντας του με Βομβαρδισμό Απόρριψης ιδέας ή Αποδοχής ιδέας
του ή και πράξης τι ακριβώς ΘΕΛΕΙ ΕΚΕΙΝΗ να γίνει το παιδί όταν
μεγαλώσει. Κάπου εδώ αρχίζει να δημιουργείται το ΠΡΟΒΛΗΜΑ πριν
μπερδευτεί το εκπαιδευτικό σύστημα μες στο ταμπλό, που είναι κοινή
παραδοχή όλων ότι είναι ΚΟΦΤΗΣ ΦΤΕΡΩΝ και ότι δεν λειτουργεί για όλους
τους τύπους μάθησης ενός νέου παιδιού.
Όταν με ζουλάγανε οι συγγενείς και γονείς να ομολογήσω την
τρομοκρατική μου πρόθεση: ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΩ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΩ μέσα στο ίδιο το
σπίτι μου ως παιδεία (ανεξάρτητα από το κακό εκπαιδευτικό σύστημα του
δημοσίου) ένιωθα μερικές φορές λες και με έχουν πάει στη ΓΑΔΑ πριν την
ώρα μου. Στα 4 μου η απάντηση ήταν ζωγράφος αλλά δεν είχα εκτεθεί σε
τηλεόραση αρκετά ώστε να με πυροβολήσουν ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΑ ΚΑΙ
ΠΡΟΤΥΠΑ και οι προσλαμβάνουσές μου που διαμόρφωσαν την ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ ήταν
η έκφραση θαυμασμού όταν ζωγράφιζα από έναν θείο μου Βιωματικό Ζωγράφο
Κεφαλονίτη αδελφό του πατέρα μου που εκείνος είχε γίνει καθηγητής
Μουσικής. Η αλήθεια ήταν ότι ένιωθα μια μικρή ευφορία πάντα όταν
ζωγράφιζα αλλά ήθελα τη στιγμή μου για να συμβεί.
Αυτό που έκανε τον Θείο Ζωγράφο, που ήταν παιδί Κατοχής για να΄χει
ποτέ κάποια παραπάνω ΑΝΕΣΗ να μην είναι μόνο Βιωματικός Ζωγράφος,
επιτυχημένο του Επάγγελμα σαν Επιλογή ήταν να βρει τι Κοινωνική
Λειτουργία μπορεί η Τέχνη του να έχει: διαμέσω αγιογραφίας σαν
Εφαρμογή με Κοινό πελατών της Ζωγραφικής του ενώ δεν είχε γεννηθεί σε
τζάκι για να΄χει τη ζωγραφική σαν Ερωμένη αντί Επάγγελμα μέσα σε
Γκαλλερί λόγω δημοσίων Υψηλών Σχέσεων. Δηλαδή βρήκε ως Εφαρμοσμένη
Τέχνη της Τέχνης κάτι του πέρα από το προσωπικό ατελιέ του
Έμπνευσης-Δημιουργίας του θα του εξασφάλιζε Πελάτες και Δουλειά.
Επίσης ζωγράφιζε Διαφημιστικά Πανώ στα Σινεμά της Εποχής από
φωτογραφία ταινιών του Χόλλυγουντ που προβαλλόντουσαν.
Η αλήθεια είναι ότι ο θαυμασμός για το κληρονομικό χάρισμα δεν ήταν η
μόνη αιτία να μου΄ρθει τότε η παιδική επαναστατική στα μάτια της μαμάς
μου αυτή ιδέα, που δεν με κάλυπτε όμως σαν επάγγελμα. Ήταν ο άτιμος ο
Θείος τακτικός επισκέπτης σπίτι μας και με έβαζε να ζωγραφίζω επίτηδες
κάθε Παρασκευή για να δει αν έχω ταλέντο ή ήταν τυχαίο κάτι που
πέτυχα. Ακόμη διατηρώ την αμφισβήτηση αυτή ανακαλύπτοντας την έννοια:
η Τέχνη οφείλεται στο Τυχαίο της Στιγμής Έμπνευσης. Το Όνειρο πάντως
αυτό μπήκε προσωρινά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας στα 6 μου. Με
φόβιζε η αμφιβολία αν είναι Τυχαίο ή όχι ένα καλό αποτέλεσμα στη
ζωγραφική. Επίσης με τρόμαζε το απειλητικό ύφος της μητέρας μου όποτε
το ξεστόμιζα επειδή εκείνη Κόρη και Ζωγράφο ή καλλιτεχνικό επάγγελμα
το΄χε συνδέσει με κάτι σαν ανήθικο Ρουβίκωνα που κάνει μουτζούρες στον
φρεσκοβαμμένο μας τοίχο σαλονιού επειδή δεν βρήκε χαρτί εγκαίρως όταν
έπεσε κεραυνός έμπνευσης πάνω στο παιδί.
Στα 7 ομολόγησα το ΟΝΕΙΡΟ αεροσυνοδός. Μα η μάνα μου με απέτρεψε
επειδή είχε πολλές σκάλες και θα χτύπαγα διαρκώς τα πόδια μου να
βρίσκομαι με ιώδια και οξυζενέ που πονούν ενώ δουλεύω. Στα 9 ομολόγησα
τον έρωτά μου με τα αδέσποτα κυρίως γάτες που τάιζα κρυφά να μην με
δει η μάνα μου επειδή έβγαινε παντόφλα αν οι γάτες πλησίαζαν να μπουν
σπίτι. Τον εξομολογήθηκα τον έρωτα με τα ζώα στην Ιερά Εξέταση ως: Θα
γίνω Κτηνίατρος. Θύελλα οργής ξέσπασε από τη μάνα μου επειδή θα με
δάγκωναν τα ζώα και τα φίδια αντί να δουλεύω ενώ παράλληλα θα κόλλαγα
η ίδια ασθένειές τους και θα γινόμουν ένα μικρό νοσηρό κτήνος που
χρειάζεται θανάτωση. Στην πραγματικότητα η μητέρα μου δεν αγαπούσε
ΕΚΕΙΝΗ τα ζώα οπότε ΔΕΝ ΜΕ ΗΘΕΛΕ κτηνίατρο. Και δεν ΜΕ ΗΘΕΛΕ
αεροσυνοδό όχι βέβαια για να μην χτυπώ τα παιδικά ποδαράκια μου στις
σκάλες και γεμίζουν ιώδια και κλάματα από οξυζενέ, μα για να με
ΕΛΕΓΧΕΙ και να μην ταξιδεύω μακριά της ενώ εγώ ήμουν μια
φαντασιόπληκτη Ταξιδιάρα παιδική Ψυχή.
Μέχρι τα 9 μου είχα καταφέρει να ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΩ ήδη 2 όνειρά μου, και να
κάνω και μια αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας της Ζωγραφικής που ήταν
η Πρώτη Ιδέα που μου μπήκε στον παιδικό μου Νου.
====
Το εκπαιδευτικό σύστημα και οι αυτοκτονίες Β
Στην πρωίμη εφηβεία μου ξέσπασε το Τσερνομπίλ. Ήμουν το εικοσάρι στη
Χημεία ενθουσιάστηκα που η καθηγήτρια έφερε μετρητή ραδιενέργειας στην
τάξη και επηρεασμένη από μια ταινία με πυρηνικά απόβλητα που είχαν
επίπτωση στη ζωή των ντόπιων κατοίκων άρχισε να ξημερώνει νέο ΌΝΕΙΡΟ.
Αυτό που έδεσε τη βελονιά ήταν και Μια ταινία-ντοκιμαντέρ βραβευμένη
που γεννούσε προβληματισμό για την εντατικοποίηση και
υπερκατανάλωση ΚΟΓΙΑΝΙΣΚΑΤΣΙ, Εικόνες Φύσης Αρμονικές, Εικόνες Φύσης
με εργοστάσια Πυρηνικής ενέργειας, και όλα αυτά με μουσική
μινιμαλιστική επαναλαμβανόμενη. Μια μουσική φράση ξανά και ξανά και
ξανά σχεδόν απειλητικά, του Φίλιπ Γκλας, με επηρέασε ΆΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ να
ξεστομίσω: Πυρηνική Φυσικός ή Πυρηνικός Επιστήμονας! Αλλά αν και η
μάνα μου δεν καταλάβαινε πια τι της λέω για να το απορρίψει, το
απέρριψα η ίδια μόλις είδα φωτογραφίες από Ναγκασάκι. Άλλωστε τα
μαθηματικά εισέβαλαν στη ζωή μου απειλητικά, δεν τα καταλάβαινα αρκετά
καλά.
Λίγο πριν τις δικές μου πανελλαδικές είχα αποφασίσει
Ιστορικό-Αρχαιολογικό αλλά ο καθηγητής δέσμης με πήρε παραπέρα, με
ξεμονάχιασε και μου κοψε τα φτερά στο Α’ τρίμηνο ήδη με ένα τσεκούρι
που δεν θα ξεχάσω ποτέ.
Με είπε μετριότητα αν έχω 18 σε λατινικά και Ιστορία, με είπε παιδί
που δεν είμαι από ανώτερης παιδείας σπίτι και κάνω λάθη στον προφορικό
λόγο άρα κουβαλούσα προπατορικό αμάρτημα λόγω τζακιού που δεν είχαμε
σπίτι. Με προέτρεψε για να μην πεθάνω όταν βγω στην κοινωνία ή να μην
χρειαστεί να παντρευτώ και να με φορτωθεί κάποιος να σπάσω το κεφάλι
μου να βρω σε τι είμαι ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ώστε να έχω πιθανότητες να επιπλεύσω
μες στον τεράστιο ανταγωνισμό λόγω ανεργίας. Εκείνα τα μαύρα
Χριστούγεννα με τους βαθμούς μου στο χέρι μετά το ξύλο που έφαγα
ψυχολογικά από τον
σκληρό και ρατσιστή εκείνον δάσκαλό μου, που όμως έλεγε την ΠΙΚΡΗ
ΑΛΗΘΕΙΑ, έσπαγα το κεφάλι μου πως να το ξεστομίσω στους γονείς μου,
και κυρίως στη μάνα μου που ήταν η παρεμβατική πάντα στην Παιδεία μου
και απορριπτική των ιδεών μου.
Πιο μεγάλη δυσκολία είχα πως να το πω στη μάνα μου, ότι δεν θα
συνεχίσω το φροντιστήριο που είχα ξεκινήσει από το προηγούμενο
καλοκαίρι παρά να βρω σε ΤΙ ΗΜΟΥΝ από ΠΑΝΤΑ πολύ ΚΑΛΗ δίχως καν να
προσπαθώ να πάρω είκοσι. Επικράτησε αυτό που φάνηκε απ΄την πρώτη
στιγμή της ΖΩΗΣ ΜΟΥ, ως φυσική μου ροπή, και που ήταν ανεπηρέαστο από
τα στερεότυπα και Πρότυπα που με βομβάρδισαν όλη την μετέπειτα
μαθητική ζωή μου ως τις ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ.
Η μητέρα μου αυτό που αντιλαμβανόταν ως επιτυχία μου ήταν το κατά πόσο
ΠΑΡΑΓΩ ΧΡΗΜΑ στην μετέπειτα επαγγελματική μου πορεία ή καταξίωση. Στην
πραγματικότητα
ήμουν πιο ευτυχισμένη σε Κλάδο που δεν ήμουν Χρυσορυχείο ως η Κότα που
γεννά χρυσά αβγά αλλά ήταν πιο καλές οι συνθήκες εργασίας και όχι σε
εκείνο το μινιμαλιστικό τραγούδι της τρομαχτικής εντατικοποίησης
εργασίας που παίχτηκε σε ήχο τεράστιων Πολυεθνικών που ήταν το πρώτο
μου βήμα. Ο γονέας ήταν πάντα παρεμβατικός σε ΟΛΗ την πορεία της ζωής
μου επειδή αυτός ήταν η αιτία των βασάνων μου και όχι το εκπαιδευτικό
σύστημα που όντως είναι προβληματικό. Ωστόσο δεν αυτοκτόνησα όταν ο
καθηγητής με κλάδεψε από
ΟΝΕΙΡΑ μέσα στο εκπαιδευτικό σύστημα εκείνο. Απλά έκλαψα, έκλαψα,
μέχρι που πονούσε το κεφάλι μου και σταμάτησα να κλαίω. Είπα: για να
δούμε τι μπορώ να σπουδάσω ως προς την Ζωγραφική.
Το εκπαιδευτικό σύστημα κλαδεύει ΟΝΕΙΡΑ δρέπει Αποτυχίες και
καρπώνεται αυτοκτονίες νέων. Το εκπαιδευτικό σύστημα όμως δεν
πρόκειται ΠΟΤΕ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ, αυτό που μπορεί να αλλάξει είναι η
παρεβατικότητα των γονέων και η επιμέλειά τους να μην μπλοκάρουμε τις
έμφυτες ικανότητές μας επειδή μας πήρε το μυαλό η τηλεόραση, και τα
μ.μ.ε. για να μας πει τι να γίνουμε και πως να γίνουμε ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΟΙ.
Το εκπαιδευτικό σύστημα όπως είναι τώρα αποτελεί ΑΠΛΑ τον πρώτο ΚΟΦΤΗ
επιτυχίας ζωής, ενώ ΌΛΗ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΜΑΣ ΖΩΗ αποτελείται από στερεότυπα
ΠΑΛΙ, του τι θα γίνω όταν ΜΕΓΑΛΩΣΩ. Μητέρα. Πατέρας.
Κι αν αποτύχουν οι ΣΧΕΣΕΙΣ ή αποτύχουν οι ΓΑΜΟΙ; τότε θα αυτοκτονήσω
λίγο πιο πέρα από το Πανεπιστήμιο που απέτυχα και δεν πέρασα; ΟΛΗ Η
ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΖΩΗ του ανθρώπου είναι ένας απέραντος ΚΟΦΤΗΣ επιτυχίας του ή
η Κόρσα ενός Χάρου που παραμονεύει επειδή τολμάς να ΟΝΕΙΡΕΥΕΣΑΙ. Όμως
πρέπει να βρεις ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ σου ατομικές στα στερεότυπα που σε πιέζουν
να ΓΙΝΕΙΣ ΚΑΠΟΙΟΣ σόνι και καλά επειδή μορφώθηκες ή παντρεύτηκες και
έγινες και μητέρα και έχεις καταξιωθεί σε Κοινωνικό σου Ρόλο. Κι αν
δεν μπορέσεις να κάνεις παιδί; Θα αυτοκτονήσεις τότε; Και αν ο άλλος
που γνωρίζεις δεν ήθελε παιδί; Θα αυτοκτονήσεις τότε; Δεν ορίζεις εσύ
ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΑΡΑΜΕΤΡΟΥΣ ζωής που αφορούν και σε άλλους παράγοντες και
είναι συχνά εγγυημένη η Αποτυχία σου κάπου. Αν δομήσεις την
Προσωπικότητά σου βάσει στερεότυπων θα
βρεις μεγάλο πρόβλημα μπροστά σου. Οι δε γονείς συχνά βλέπουν σαν
καθρέπτη των δικών τους ονείρων τη δική σου Προσωπικότητα επειδή ζουν
με καθρέπτη ΕΣΕΝΑ και δεν ανέπτυξαν συχνά και οι ίδιοι δική τους
προσωπικότητα.
ΑΞΙΑ δεν αποκτάς με τις Επιτυχίες Στόχων σου, ΑΞΙΑ ΕΧΕΙΣ από την ΠΡΩΤΗ
ΜΕΡΑ που γεννήθηκες ακριβώς όπως ΕΙΣΑΙ μοναδικός ανάμεσα σε μια
υπερπαραγωγή όμοιων λες και βγήκαν απ΄το Πολυεθνικό εργοστάσιο. Μην
σκοτώνεις ποτέ τα δικά σου ΟΝΕΙΡΑ και προχώρα δίχως να σε βιάζεις,
ψύχραιμα.
