Ξύλινο πάθος με μυρωδιά από ρετσίνι | αμεα μα και τρίτη ηλικία
Όταν γεννήθηκα πριν μιλήσω τραγουδούσα. Να περπατήσω άργησα. Τόσο ώστε
να ανησυχήσω τους γονείς μου και να με πάνε σε γιατρό. Εκείνος
χαμογέλασε και είπε ότι είμαι μικρή-τεμπέλα. Δεν ήμουν… Δεν έπαιρνα
απλά την απόφαση να σταθώ όρθια.
Από τον παππού μου τον Μαρουσιώτη Αθηναίο δεν θυμάμαι και πολλά επειδή
ήμουν πολύ μικρούλα όταν πέθανε, γύρω στα τεσσεράμισι.
Η παρουσία του στην παιδική μου ψυχή-ύπαρξη από τότε που περπάτησα
ήταν κάτι που με έκανε να ανατριχιάζω. Έκλαιγα θυμάμαι για να μην τον
συναντήσω. Κι’ αυτό επειδή είχε ένα ξύλινο πόδι που πολύ με τρόμαζε.
Εκείνος με καλούσε να καθίσω στα πόδια του χαρούμενος και εγώ πονούσα
τόσο ψυχικά που κόντευα να πονάω και σωματικά νοητά στα δικά μου
πόδια. Για μένα ο μόνος ζωντανός παππούς που γνώρισα, η τρίτη ηλικία,
βρέθηκε κάτι σαν συνώνυμο με αμεα.
Η ειρωνία είναι ότι όλη του τη ζωή ήταν ένας εξαιρετικός μαραγκός που
επέλεγε και το καλύτερο υλικό του να δουλέψει με Πάθος. Το εργαστήριό
του σαν να μύριζε ακόμη ρετσίνι Κέδρου και Δρυός αθάνατων, χυμούς της
καλύτερης ξυλείας. Ειρωνικά όμως βρέθηκε σε σχετικά μικρή ηλικία (για
παππούς) να ζει σακατεμένος με την “ιδέα” ενός κανονικού ποδιού,
φτιαγμένου από το υλικό που έπλαθε με πάθος όλη του τη ζωή. Πριν από
μερικά χρόνια, καθώς ψαχούλευα ασπρόμαυρες φωτογραφίες παλιές σε ένα
κουτάκι της μητέρας μου, έπεσα πάνω σε ένα χαρτί κιτρινισμένο με
πράσινες γιρλάντες που νόμιζα αρχικά ότι ήταν κάποιος έπαινος σχολείου
αλλά έκπληκτη διάβασα κάτι που με έκανε να νιώσω ένα σφίξιμο μέσα μου
και στιγμιαίο πόνο ξανά για εκείνον τον Παππού. Ήταν μια βεβαίωση από
κάποιους τοπικούς αγώνες στίβου, 200μέτρων που είχε λάβει μέρος και
είχε πάρει χάλκινο μετάλλιο. Η ημερομηνία ήταν 1924. Ο παππούς μου
ήταν τότε νεαρός σε έναν Δήμο που είχε παράδοση τον Μαραθώνιο για
νέους, μα και τον στίβο, επειδή ήταν ο τόπος γέννησης του Σπύρου Λούη.
Προβληματίστηκα. Αναρωτήθηκα τι είναι πιο μεγάλο σαν πρόβλημα στη
δυσκολία του άλλου όταν βρεθεί αμεα, μιας ήττα του προσωπική ζωής με
ακραία ανατροπή δεδομένων του ή μήπως να νιώθει απ΄την πρώτη μέρα που
γεννήθηκε κάτι που πιθανώς φοβίζει ακόμη και ένα αγαπημένο του μικρό
παιδί που σίγουρα του ξυπνά την παιδική του λήθη και θέλει να σηκωθεί
η ψυχή του από μια καρέκλα να χορέψει μαζί με το παιδί; να τρέξει μαζί
με το παιδί σε φιλικό μαραθώνιο μήπως;
Ζούμε με τη λογική της Στιγμής ότι είμαστε άφθαρτοι, αρτιμελείς, και
αιώνιοι ως ένα ξαφνικό ακαριαίο τέλος ζωής επειδή δεν είμαστε
Κένταυροι. Όμως στην πραγματικότητα δεν ξέρεις ποτέ πως θα σου
συμπεριφερθεί εσένα που είσαι Όρθιος το μέλλον. Βιώνεις μόνο ότι
κάποιες πιέσεις σε ρίχνουν κάτω και εσύ ξανασηκώνεσαι σαν παιδάκι που
ήσουν και μετά ορθοπόδησες και τελικά αποκαλείς τις πιέσεις δυσκολίες
μεγάλες της ζωής σου που ξεπέρασες σαν εμπόδια δρόμου.
Για μένα η λέξη αμεα είναι σχεδόν συνώνυμη με την τρίτη ηλικία που
είναι ευάλωτη. Η δε ενσυναίσθηση είναι ιδιότητα που γεννιέσαι με αυτή
για να μπολιάσεις ιδεολογίες μεταγενέστερες ως ενήλικας. Αν δεν
εμφυσήσεις Κοινωνικές Ευαισθησίες στο παιδί σου δεν πρόκειται να δει
ποτέ στην τρίτη ηλικία ή σε ένα άτομο αμεα τον μελλοντικό του εαυτό
που το ίδιο βοηθά να περάσει απέναντι το δρόμο. Αντί γι΄αυτό αδιάφορο
θα κάνει ποδηλατομαχία δίπλα σε όποιον ίσως δεν χάρηκε ποτέ χαρά
ποδήλατου από παιδί και θα πληγωθεί. Ενώ μετά από χρόνια μια βροχερή
μέρα θα τον αγγίξουν με ορμή τον ευάλωτο και οι λάσπες από τη λακούβα
που εσύ με τους τέσσερις τροχούς σου πάτησες με φόρα επειδή σου αρέσει
να τρέχεις πρώτος να κερδίσεις την Πρωτιά αντί για έναν μαραθώνιο
πεζός με ευγενή άμιλλα με τους συναθλητές σου ζωής.
Μαρία Μαγουλά
εικαστικός
