Τα κομματικά στελέχη έχουν κάποια ιδεολογία; Εχουν κάποιες αρχές; Πιστεύουν σε κάποιο Θεό; Και αν αυτό συμβαίνει, πώς εξηγείται αυτό το μεταναστευτικό ρεύμα από την Αριστερά προς τη Δεξιά; (Σπάνια συμβαίνει το αντίθετο. Και αυτό σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης.) Βέβαια αυτό επισύρει βαριούς χαρακτηρισμούς από τους πρώην συντρόφους τους. «Προδότες», «αποστάτες», «πουλημένοι». Το τελευταίο ισχύει.
Γράφει ο Περικλής Κοροβέσης
Από την εθνική και διεθνή εμπειρία έχουμε πολλά τέτοια φαινόμενα. Πολιτικοί εξαγοράζονται έναντι ενός σοβαρού ποσού. Είναι αυτό που αποκαλούμε διαφθορά. Αλλά και αυτό είναι ένα φυσιολογικό φαινόμενο που εμφανίζεται σε κάθε εξουσία. Εξουσία-διαφθορά είναι αχώριστο ζευγάρι. Τι γίνεται όμως με τους άλλους που μετακινήθηκαν εθελοντικά από το ένα κόμμα στο άλλο (σαν να πήραν ένα τρένο με τέσσερις σταθμούς); Αφετηρία ΚΚΕ, πρώτος σταθμός Συνασπισμός. Δεύτερη στάση ΠΑΣΟΚ και τερματικός η Ν.Δ.
Πάντα στην ιστορία της ανθρωπότητας είχαμε τέτοια φαινόμενα. Από την πρώτη αυτοκρατορία που εμφανίζεται στην Ιστορία μέχρι σήμερα, η εξουσία έχει ένα και μόνο σκοπό. Να αναπαράγεται χωρίς κανέναν ηθικό φραγμό. Ακόμα και οι δολοφονίες ήταν ένα θεμιτό μέσο και μια αποδεκτή πρακτική για την απόκτηση του θρόνου. Και μόλις ο πολυπόθητος στόχος γινόταν πραγματικότητα, τότε ο εγκληματίας μπορούσε να γίνει και άγιος και μέγας. Είναι η περίπτωση του Αγίου Κωνσταντίνου που έχει περίοπτη θέση στους «κατά σειρά» δολοφόνους αυτοκράτορες σε Ανατολή και Δύση.
Σήμερα η εξουσία έχει περάσει από τους αυτοκράτορες στις αγορές. Αυτές πια είναι οι κυρίαρχες του κόσμου και έχουν επιβάλει μια νέα πανίσχυρη θρησκεία, τον φιλελευθερισμό, και χωρίς να κάνουν βίαιους προσηλυτισμούς, όλοι μας έχουμε προσχωρήσει σε αυτήν τη νέα μεταφυσική διά του καταναλωτισμού.
Αυτή η επανάσταση του αρπακτικού καπιταλισμού δεν έχει γίνει αντιληπτή από τον κόσμο. Αλλά ούτε για πολλούς πολιτικούς, διανοούμενους, δημοσιολογούντες. Νομίζουν πως η πολιτική ασκείται από τα κόμματα εξουσίας, ενώ αυτά είναι τοποτηρητές στη χώρα τους για να εφαρμοστούν οι εντολές των νέων παγκόσμιων αρχόντων. Τα μικρά έθνη-κράτη είναι μπλεγμένα στα δίχτυα του χρέους και δεν έχουν καμία προοπτική ανάπτυξης. Ολος ο εγχώριος πλούτος της χώρας πρέπει να πηγαίνει στα τοκοχρεολύσια και να επιβάλλεται στους λαούς η πιο σκληρή λιτότητα. Αν αυτό δημιουργεί απόλυτη φτώχεια, είναι αδιάφορο. Ο λαός μετράει μόνο όταν επαναστατεί και αντιστέκεται. Ολα όσα έχουμε κερδίσει μέχρι σήμερα είναι αποτέλεσμα αγώνων. Οταν ο λαός κοιμάται, συμβάλλει με τρόπο αποφασιστικό στην αυριανή δυστυχία του.
Προς επίρρωση των παραπάνω γραμμών θα αναφερθούμε σε ένα εγχειρίδιο του ΟΟΣΑ*, που ελέγχει την οικονομία μιας χώρας για το πόσο έχει προσαρμοστεί στις ανάγκες της παγκοσμιοποίησης. Είναι ένα είδος μεζούρας. Μετράει, αξιολογεί και βαθμολογεί. Οι χώρες πρέπει να προσαρμοστούν, αλλιώτικα θα υποστούν κυρώσεις. Οποιο κόμμα θέλει να κυβερνήσει, πρέπει να ακολουθήσει πιστά τις οδηγίες.
Τα κόμματα εξουσίας στην Ελλάδα (Ν.Δ., ΣΥΡΙΖΑ και μέχρι πρότινος ΠΑΣΟΚ) αυτό το πρόγραμμα εφάρμοζαν με μικρές παραλλαγές. Οπότε τα κόμματα αυτά μοιάζουν περισσότερο με εταιρείες και λιγότερο με πολιτικούς σχηματισμούς που εκπροσωπούν διάφορες κοινωνικές τάξεις. Διαγωνίζονται για το ποιος θα πάρει τη δουλειά (εξουσία), όχι με μειοδοτικό διαγωνισμό, αλλά με το ποιος θα κερδίσει το μεγαλύτερο μέρος της αγοράς των ψήφων.
Αν κοιτάξουμε πιο προσεκτικά τις προεκλογικές καμπάνιες αυτών των κομμάτων, έχουν την ίδια πατέντα με τις διαφημίσεις των εταιρειών. Διαφημιστές και επικοινωνιολόγοι αναλαμβάνουν να δημιουργήσουν ένα τηλεοπτικό-ακουστικό θέαμα με την ίδια τεχνική που κατασκευάζονται τα σίριαλ.
Επιστρατεύονται «σελέμπριτις» που δεν έχουν καμιά σχέση με την πολιτική και οτιδήποτε άλλο που μπορεί να φέρει ψήφους εκτός κάθε ηθικής αρχής (ενσωμάτωση της Ακροδεξιάς από Ν.Δ., συμμαχία με τον θρησκευτικό σκοταδισμό. Αλλά αυτό δεν μετράει. Εφεραν ψήφους, άρα πετυχημένη κίνηση). Τώρα τα ίδια τα κόμματα, για να χρηματοδοτήσουν τις πολυδάπανες προεκλογικές τους εκστρατείες, χρειάζονται χρήματα. Πού θα τα βρουν; Από τους καπιταλιστές. Και οι εκλογές γίνονται ένα χυδαίο παζάρι. «Θα σου δώσω τόσα, θα μου δώσεις αυτή τη δουλειά, όταν θα πάρεις την κυβέρνηση ή θα περάσεις αυτήν τη νομοθεσία». Μια μελέτη** που έγινε σε πολλές χώρες και με διαφορετικά καθεστώτα απέδειξε πως ο μηχανισμός ήταν παντού ο ίδιος.
Είναι λογικό λοιπόν τα πολιτικά στελέχη να συμπεριφέρονται σαν τεχνοκράτες, ακριβώς όπως τα «golden boys» των πολυεθνικών. Οποιος δίνει καλύτερες ευκαιρίες, υψηλότερο μισθό και προσφέρει καλύτερες προοπτικές καριέρας είναι προτιμητέος. Η ιδεολογία δεν παίζει κανένα ρόλο για τον εξουσιαστή-καριερίστα. Γι’ αυτό και την αλλάζει σαν σώβρακο. Και ούτε καν αισθάνεται την ανάγκη να απολογηθεί ή να δώσει εξηγήσεις. Αρκεί να έχει μια πελατεία που να είναι πιστή και η νέα επιχείρηση να είναι καλύτερη από την παλιά και πιο επωφελής για τους πελάτες-ψηφοφόρους.
* OECD Handbook On Economic Globalization Indicator
** Jonathan Mendilow-Eric Phélippeau, Handbook of Political Party Funding, εκδόσεις Edward Elgar Publishing (ανάμεσα στις χώρες που έγινε η έρευνα ήταν Καναδάς, ΗΠΑ, Ισπανία, Νότια Κορέα, Χιλή, Ρωσία, Ν. Αφρική κ.ά.)
perkor29@gmail.com
