Διάβασα πρόσφατα το άρθρο του καλού μου φίλου και συναδέλφου Φώτη Αυγουστάτου σχετικά με την φανταστική ιστορία της 10ήμερης παραμονής μιας οικογένειας στην Κεφαλονιά του 2019 τον Αυγουστο.
Με τον ιδιαίτερό του τρόπο ο φίλος μου στηλιτεύει τα προβλήματα της έλλειψης υποδομών(λιμάνι Κυλλήνης, οδικό δίκτυο νησιού, Νοσοκομείο, χώροι στάθμευσης), της έλλειψης πολιτιστικών δράσεων καθώς και της σχετικής ανοργανωσιάς σε τόπους υψηλής επισκεψιμότητας(Μελλισάνη, Δρογαράτη).
Σχεδόν σε όλα αυτά συμφωνώ όπως πιστευω ότι συμφωνεί και η πλειοψηφία των τουριστών αλλά και των μονίμων κατοίκων.Μάλιστα θα μπορούσε κάποιος να αναφέρει κι άλλα προβλήματα όπως η δυσοσμία, η έλλεψη πάρκινγκ στο αεροδρόμιο, η έλλειψη πεζοδρομίων ιδιαίτερα στην περιοχή της Λειβαθούς, ο απαράδεκτος δρόμος που ενώνει το αεροδρόμιο με το Αργοστόλι κ.α.
Είμαι όμως της άποψης ότι κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις.
Όσοι είστε λίγο μεγαλύτεροι θυμηθείτε τον “τουριστικό” χαρακτήρα του νησιού τις δεκαετίες του ’80 και του ’90.
Τα δρομολόγια των πλοίων ήταν πολύ λιγότερα και τα ίδια τα πλοία πολύ χαμηλότερης ποιότητας.Η σύνδεση Αργοστολίου -Ληξουρίου ήταν της ατελείωτης υπομονής.
Οι πτήσεις απο Αθήνα, άλλες πόλεις της Ελλάδας και από το εξωτερικό ελάχιστες.
Το αεροδρόμιο του νησιού με υποτυπώδεις παρεχόμενες υπηρεσίες(αν δείτε φωτογραφίες της εποχής δεν θα πιστέυετε ότι αυτό το κτίσμα εξυπηρετούσε τις ανάγκες των επισκεπτών).
Οι οργανωμένες παραλίες(ομπρέλες ξαπλώστρες, φαγητό, νερό χυμοί, θαλάσσια σπορ) απλά δεν υπήρχαν.Όλες οι παραλίες ήταν παρθένες.Δεν θα ξεχάσω την δεκαετια του ’80 στον Αι χέλη ένα ζευγάρι Άγγλων τουριστών να μας ρωτάει εάν μπορούν να κάνουν μπάνιο!!!..νόμιζαν ότι η παραλία ήταν ιδιωτική…τόσο λίγο κόσμο είχε!!!
Η νυχτερινή ζωή με ελάχιστες εναλλακτικές.Λίγα ζαχαροπλαστεία, καναδύο ντίσκο(έτσι λέγονταν τότε τα κλάμπ), ελάχιστα εστιατόρια, τα οποία σέρβιραν αποκλειστικά ελληνική κουζίνα(ούτε λόγος για κινέζικα, ταιλανδέζικα, σούσι και δεν ξέρω εγω τι άλλο), ορισμένα μπαράκια, ένα μπουζουξίδικο και τίποτε άλλο.
Παιδικές χαρές, λούνα πάρκ, παιδότοποι καί εκδηλώσεις για παιδάκια ούτε για δείγμα.
Την δεκαετία του ’80 χτίστηκε και το Νοσοκομείο όπως είναι σήμερα.Πριν υπήρχε το λεγόμενο “ξύλινο”(δεν θέλω να αναφερθώ περαιτέρω στις υπηρεσίες που παρείχε).
Βιολογικός δεν υπήρχε.
Τα προς ενοικίαση δωμάτια ήταν λίγα και δεν είχαν καμμία σχέση με την σημερινή χλιδή(χωρίς aircondition, οικιακό εξοπλισμό ,πισίνες wifi, θέα..).
Δεν υπήρχαν πολυτελείς κατοικίες(βίλες).
Τα ξενοδοχεία αν θυμάμαι καλά ήταν 3!!!!. Κι αυτά προσέφεραν το μίνιμουμ των υπηρεσιών.
Ο Κούταβος μύριζε και ανέδυε μια εικόνα εγκατάλειψης και απόλυτης παρακμής.
Το Κτέλ και γενικότερα τα μέσα μαζικής μεταφοράς θύμιζαν κάτι από Ινδία και Αίγυπτο.
Η νοοτροπία των ντόπιων της εποχής πρωτόγονη και ακατέργαστη απέναντι στους λιγοστούς τουρίστες.Θυμάμαι τους μεγαλύτερους στο χωριό να μας παροτρύνουν να αποπροσανατολίζουμε τους τουρίστες σχετικά με τον προορισμό τους, έτσι για πλάκα και για να μην ξανάρθουν!!!
Το Φισκάρδο, η Αγία Ευφημία, η Σάμη βλέπανε τα κότερα με το κυάλι.Ο προορισμός των πλουσίων δεν ήταν η Κεφαλλονιά.
Η Σκάλα ήταν ένα μικρό ανοργάνωτο ψαροχώρι, ξεχασμένο στο ανατολικό κομμάτι του νησιού.
Ο Κατελειός ακόμα χειρότερος.
Τα σημερινά Λουρδάτα δεν υπήρχαν!!.
Τα πανυγήρια δεν ήταν ούτε τόσο πολλά ούτε και τόσο οργανωμένα.
Συναυλίες, μουσικές εκδηλώσεις, θεατρικές παραστάσεις ήταν για την εποχή άγνωστες λέξεις.
Οι ιδιώτες γιατροί ήταν ελάχιστοι, ενώ η δυνατότητα για αεροδιακομιδές ισχνή(πολλοί γνωστοί και φίλοι πέθαναν εκείνη την εποχή νέοι κι αβοήθητοι λόγω αδυναμίας μεταφοράς τους στην Αθήνα).
Αυτά και άλλα πολλά συνέβαιναν στην Κεφαλονιά του ’80 και του’90.
Θα πει κάποιος:” Μα έχουν περάσει και τόσα χρόνια?”.Κι όμως δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια.Απλά η εξέλιξη των πραγμάτων γενικότερα και του τουριστικού προιόντος ειδικότερα σμίκρυναν στο μυαλό μας την αντίληψη του χρόνου.
Όλα έγιναν γρήγορα και η Κεφαλονιά δεν ήταν προετοιμασμένη.
Τα σημερινά προβλήματα δυστυχώς προέκυψαν από έναν σημαντικό κατά την γνώμη μου λόγο.
Η τουριστική έκρηξη της Κεφαλονιάς δεν έγινε σταδιακά…έγινε απότομα και άναρχα.
Και δυστυχώς αυτή η έκρηξη συνέπεσε με την κρίση και την ουσιαστική πτώχευση του κράτους από το 2010.
Όταν το κράτος είναι φτωχό δεν μπορεί να χρηματοδοτήσει δημόσια έργα(εθνικούς ή επαρχιακούς δρόμους, λιμάνια, μαρίνες) δεν μπορεί να συμβάλλει ουσιαστικά στην στελέχωση Νοσοκομείων και άλλων δημόσιων υπηρεσιών, δεν μπορεί να βελτιώσει τα μέσα μαζικής μεταφοράς, δεν μπορεί καν να συντηρήσει έναν απλό βιολογικό(δεν παραβλέπω βέβαια και την συνυπάρχουσα ανικανότητα των πολιτικών αρχόντων του τόπου).
Τα περισσότερα απο αυτά που βλέπουμε σήμερα γύρω μας είναι προιόν ιδιωτικής πρωτοβουλίας.
Ίσως τώρα που τα οικονομικά δείχνουν μια εικόνα ανάκαμψης να ζήσουμε και έργα κρατικής πρωτοβουλίας.
Με κανέναν όμως τρόπο δεν πρέπει να οδηγούμαστε στον δρόμο του εκμηδενισμού και της απαξίωσης.
Η Κεφαλονιά του 2019 δεν έχει απολύτως καμία σχέση με την Κεφαλονιά πριν 20 με 30 χρόνια και είμαι σίγουρος ότι δεν θα έχει καμία σχέση και με το νησί του 2030.
Κανείς δεν μπορεί να ανακόψει την πρόοδο της τεχνολογίας και κατ’επέκταση την βελτίωση της ποιότητας της ζωής μας αλλά και των παρεχόμενων τουριστικών υπηρεσιών.
Ας κάνουμε λίγο υπομονή….μην μεμψιμοιρούμε και γκρινιάζουμε συνέχεια για το παραμικρό.
Αυτό το νησί το αξίζει….
Μαρκάτος Αναστάσιος
