Δεν είναι από ‘κείνες τις φορές που ακούς ιστορίες για ζευγάρια και σου ‘ρχεται να γελάσεις; Εκείνες που σαν να λυπάσαι και λίγο την κατάντια τους και χαμογελάς για να δώσεις ευχάριστη νότα στην ατμόσφαιρα; Ε, ναι, είναι. Όταν ακούς «Δεν κάνουμε σεξ από επιλογή» είναι για γέλια. Ποιος θα μπορούσε να το πιστέψει αυτό; «Σίγουρα πέφτει κέρατο -τουλάχιστον στον έναν απ’ τους δύο!» ή «Κάποιου το εργαλείο σταμάτησε πιο νωρίς απ’ όσο θα ‘πρεπε.» Σου θυμίζουν κάτι αυτά; Μήπως το «Είναι μπόρα και θα περάσει.»;
Γίναμε όλοι ειδήμονες των σχέσεων. Ανοίξαμε στο διαδίκτυο ένα παράθυρο που βλέπει όλο τον κόσμο. Εκεί μάθαμε να διαβάζουμε τα πιο φρέσκα νέα, να ακούμε τις σιωπές και να συμβουλεύουμε τους πάντες. Φυσικά και κατέχουμε το δικαίωμα της κριτικής, εννοείται ως εκεί που εμάς δε μας ακουμπά. Έτσι κι εδώ, λοιπόν, κάνουμε πως δε βλέπουμε. Τι; Την αλήθεια αυτών των ζευγαριών. Το δικαίωμα να μην κάνουν σεξ. Λες να καούν στην κόλαση; Λες να τους βγάλουν στα πρωτοσέλιδα; Λες να θέλουν γιατρό; Λες να μην πεις τίποτα αυτή τη φορά για να κάτσεις να τους ακούσεις;
Είναι δικαίωμα. Κι όπως κάθε δικαίωμα έχει ευθύνη, έτσι κι αυτοί την αναλαμβάνουν. Όπως κάθονται και μοιράζονται μαζί σου αυτό που τους συμβαίνει. Γιατί δεν είναι μη φυσιολογικό επειδή εσένα δε σου συμβαίνει. Είναι δικό τους θέμα αν χρειάζονται γιατρό ή αν κάποιος απ’ τους δυο ξενοκοιτάει. Σου μεταφέρουν την αλήθεια τους κι εσύ δεν την αποδέχεσαι. Κι αυτό σε κάνει παράδειγμα μιας κακής συναναστροφής, γιατί δεν είσαι σε θέση να δεχτείς τη διαφορετικότητα. Έχουν πλήρη γνώση της απουσίας αυτού του κομματιού απ’ τη σχέση γιατί εκείνη πληροί άλλες προϋποθέσεις. Μα σε έναν κόσμο όπου τα πάντα περνούν απ’ το κρεβάτι, πώς να γίνει αυτό κατανοητό;
Σίγουρα μιλάμε για ειλικρίνεια. Και θάρρος. Και θέλει μεγάλο θάρρος να επικοινωνήσεις ότι είσαι asexual. Πόσο μάλλον να μπεις σε μια σχέση που δε θα υπάρξει ποτέ επαφή, ενώ εσύ έχεις συνηθίσει αλλιώς. Κι αυτό είναι που κάνει αυτή τη σχέση ακόμα πιο διαφορετική. Γιατί δε χρειάζεται να κάνει κάτι άλλο για να ισοφαρίσει. Βάζει σε προτεραιότητα τα ταξίδια, τις εκδρομές και τις εξορμήσεις. Καλεί για φαγητό στο σπίτι παρέες κι έχει καβγάδες πολλούς στην πλάτη της. Συγκινείται με ρομαντικές ταινίες κι ονειρεύεται μεγαλύτερο σπίτι. Μπορεί να ‘χει κατοικίδια ή απλήρωτο το λογαριασμό του ρεύματος. Βουρτσίζει τα δόντια της πριν τον ύπνο και προτιμά να κάθεται μέσα τις Δευτέρες, άσχετα με το αν πηγαίνει στη δουλειά την επόμενη.
Είναι που έχει να κάνει με ανθρώπους που δεν ονειρεύτηκαν ποτέ να κάνουν οικογένεια και δε φαντάζονται τον εαυτό τους στα βαθιά γεράματα με εγγόνια και δισέγγονα γύρω από ένα τζάκι. Είναι που θέλουν να ‘χουν να κάνουν με πορτοφόλι για δύο. Κι αυτό είναι που τους κάνει αξιοθαύμαστους. Γιατί δεν υποχρεώνουν καμιά ψυχή να ‘ρθει σ’ αυτή τη ζωή και να πληρώνει τα λάθη τους με τον τίτλο του παιδιού τους σε μια ατυχή στιγμή. Γιατί ξέρουν ότι αυτή είναι η δική τους πραγματικότητα, χωρίς τον φόβο της απόρριψης απ’ τον σύντροφό τους. Δεν τους ενδιέφερε ποτέ η αιτία κι η κακής λογής ψυχανάλυση. «Καταπιεσμένη σεξουαλικότητα» και πράσσειν άλογα. Καμιά εξήγηση. Είναι αυτό που είναι και δεν ενοχλούν.
Ξέχασα. Έχουμε φίλους που είναι «τέτοιοι» και δεν ενοχλούν. Απλά αρκεί να ζουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Γιατί δεν έχουμε ιδέα τι γίνεται όταν κλείνει μια πόρτα. Γιατί καλύτερα που δεν έχουμε. Γιατί αν είχαμε, θα θέλαμε να στρώσουμε τις δικές μας ζωές. Κι αυτές, με σιγουριά, είναι στρωμένες. Χωρίς ηδονή και πάθος στο κρεβάτι. Είναι στρωμένες με συναισθήματα που δεν εξαρτώνται απ’ τη σαρκική επαφή. Έχουν απογειωθεί συναισθηματικά χωρίς υγρά των κορμιών τους. Κι αν αυτό είναι που ενοχλεί, ας συνεχίσει να ενοχλεί. Εμείς στο κρεβάτι μας κι αυτοί όπου θέλουν!
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
