Ρίχνω μαύρη πέτρα πίσω μου» στη σύγχρονη κοινωνία μεταφράζεται σαν μπλοκάρισμα στα social media. Υπάρχει πληθώρα λόγων για μπεις στη μαύρη λίστα των επαφών κάποιου. Άλλοι πιο αθώοι από άλλους. Μετρημένες είναι οι φορές που αφορά εκείνο το σκοτσέζικο ντους και χρησιμοποιείται σαν μέθοδος φλερτ, έτσι ώστε να κάνεις τον άλλον να ψάξει τρόπους μαγικούς για να σε βρει και να λιώνει απ’ την αγωνία του για εσένα. Ενώ συχνότερα έρχεται σαν σφραγίδα ενός φινάλε.
Ας είμαστε ειλικρινείς –με τους εαυτούς μας, κυρίως– όλοι είμαστε λίγο-πολύ stalker στα social media. Κι αυτό συμβαίνει πιο συχνά όταν το ενδιαφέρον μας ακόμα μας καίει, αλλά δεν έχουμε άλλο τρόπο, ώστε να μαθαίνουμε πώς είναι η άλλη πλευρά. Βέβαια, αυτό αποτελεί δίκοπο μαχαίρι, γιατί κάπου αυτή η φαινομενικά αθώα κι ανώδυνη συνήθειά μας μάς στοιχειώνει και γίνεται εμμονή.
Αν εκείνο το πρόσωπο –που αποχώρησε απ’ τη ζωή μας αλλά όχι απ’ τις σκέψεις μας– ανεβάσει τραγούδι, αυτόματα το ποστ του σημαίνει κι ένα κρυφό μήνυμα για εμάς. Ο κόσμος δεν κινείται γύρω από μας; Τι κακοήθειες είναι αυτές; Αν θέλουμε να δούμε λίγο ρεαλιστικά τα πράγματα, ξέρουμε πως είναι ελάχιστες οι πιθανότητες να ‘ναι για μας. Οι πιθανότητες να ‘ναι ένα απλό τραγούδι είναι πολύ περισσότερες απ’ τα σενάρια που χτίζουμε στο μυαλό μας αυτή τη στιγμή, που –ας το παραδεχτούμε– δεν είναι και στην καλύτερη ψυχολογική του κατάσταση.
Υπάρχει κι αντίθετη όψη στο νόμισμα. Να βλέπεις έναν τοίχο γεμάτο ενημερώσεις από χαρούμενες στιγμές και βαρύγδουπες ανακοινώσεις, που σου κάνουν εντύπωση, μιας κι εκείνο το άτομο, όσο το γνώριζες, ουδεμία καούρα είχε να ενημερώνει τον ψηφιακό κόσμο για τη ζωή του. Τώρα, πώς και γιατί κάτι τέτοιο άλλαξε; Η προφανής απάντηση πως θέλει να αποδείξει πως είναι τέλεια χωρίς εσένα, για να κάνει εσένα θύμα της ψηφιακής ζωής κι εσύ να σκάσεις απ’ το κακό σου. Πράγμα που πέτυχε, ακόμα κι αν ξέρεις πως η ευτυχία αυτή είναι σκηνοθετημένη.
Καιρός να τα αλλάξεις όλα αυτά, δε νομίζεις; Η ζωή, η πραγματική μας ζωή, βρίσκεται έξω από οθόνες -είτε μικρές είτε μεγάλες. Μην προσπαθείς να αποδείξεις σε κανέναν πως η καθημερινότητά σου είναι τέλεια, γιατί αφενός δεν είναι (καμία δεν είναι) κι αφετέρου τις ωραιότερες στιγμές τις έζησες χωρίς να βγάλεις selfies και να κάνεις upload στα κοινωνικά δίκτυα, γιατί πολύ απλά απολάμβανες και ζούσες απόλυτα τις στιγμές αυτές τις μοναδικές για εσένα.
Όταν, λοιπόν, έρθει ξανά εκείνη η ώρα που θα πιάσεις τον εαυτό σου να κάνει αναζήτηση εκείνο το άτομο που ανήκει στο παρελθόν σου ή δεν ανήκε ποτέ, ουσιαστικά, στο παρόν σου, βρες το θάρρος να πατήσεις το κουμπί της λύτρωσής σου, εκείνο που γράφει block, αποχαιρετώντας δεύτερες σκέψεις, υπεραναλύσεις κι «αν». Δεν το κάνεις από εκδίκηση, θυμό ή αδυναμία, απλά αυτόματα βρίσκεις το χρυσό κουμπί για την ψυχική σου ηρεμία. Διαγράφεις οριστικά τα παλιά και προχωράς μπροστά.
Απλό είναι, ίσως λίγο στην αρχή να υποφέρεις από ένα σύνδρομο στέρησης, αλλά όλα καλά θα πάνε. Μη σε νοιάζει τι θα πιστεύει εκείνος ή εκείνη, εσύ βγήκες από την οθόνη κι αρχίζεις να ζεις τη πραγματική ζωή, κι αν πέσετε ο ένας πάνω στον άλλον, απλά χαμόγελα τυπικά και κάνε ένα βήμα μπροστά. Περάσατε στιγμές μαζί ή ονειρεύτηκες περισσότερες, ευχήσου να ‘ναι καλά, αλλά λίγο παραπάνω να ‘σαι εσύ καλύτερα μέσα σου.
Είσαι έτοιμος να κάνεις μια τελευταία αναζήτηση και να πατήσεις εκείνο το κουμπί; Εγώ νομίζω πως ναι, κι αν υπάρχει κάποιος που θέλει να σε βρει, υπάρχουν χίλιοι άλλοι πραγματικοί τρόποι, που καμιά σχέση δεν έχουν με τον ψηφιακό κόσμο που έχουμε φτιάξει. Ρίξε εκείνη τη μαύρη πέτρα και χαμογέλα, είσαι ελεύθερος πια!
Συντάκτης: Άννα Αντωνίου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
