Αγαπητό Kefalonia press,
η 3η του Σεπτέμβρη δεν μπορεί ποτέ να περάσει απαρατήρητη. 45 χρόνια πριν γεννήθηκε το κόμμα το οποίο θα μονοπωλούσε την πολιτική ζωή του τόπου για πάνω από 3 δεκαετίες… Πως καταλήγουν όμως αυτά τα 45 χρόνια στην πολιτική ζωή του τόπου μας;
Εγώ δεν έζησα το πολυτεχνείο καθώς τότε γεννιόμουνα αλλά έζησα πολύ καλά την αλλαγή του 80. Θυμάμαι τη διαφορά. Θυμάμαι την άλωση του πλατύ γιαλού από τον ιδιώτη και την απελευθέρωσή του πίσω στον κόσμο. Θυμάμαι το πάθος στις συγκεντρώσεις. Θυμάμαι τα άλματα στο κοινωνικό κράτος και τις οικογένειες. Θυμάμαι το ΕΣΥ και τους ξενιτεμένους που γύρισαν να φάνε ένα κομμάτι ψωμί στον τόπο τους αφού πρώτα είχαν βάψει, σφουγγαρίσει, πλύνει και ξεσκατίσει(με το συμπάθιο) όλη την αμέρικα και την αουστράλια…
Πολλά θυμάμαι αλλά θυμάμαι ακόμη κι ένα Τρίτση που πήγε να τα βάλει με το παπαδαριό και νύχτα τον καθαίρεσε ο Ανδρέας… Κάτι παρόμοιο πήγε να κάμει και ο Τσίπρας και τον τακτοποίησε μια χαρά η εκκλησία μας! Εξ ου και ο Άνθιμος επίτιμος διδάκτωρ του απθ… γραμμάτια είν αυτά, εξοφλούνται…
Θυμάμαι και τον Αλέκο που ξεκίνησε δυναμικά, σκόνταψε πάνω στο Μεταξά αλλά επανήλθε ως βουλευτής και υφυπουργός. Θυμάμαι κι έναν Γεράσιμο Αρσένη να χάνει την έδρα της Κεφαλονιάς από έναν Αλέξανδρο Παρίση το 2007… Αργότερα ο Παρίσης έστησε άγαλμα του Αρσένη για να τον ευχαριστήσει!
Θυμάμαι την παντοκρατορία του Φόρτε, του “Αβραμόπουλου του Αργοστολίου” όπως τον έλεγαν τότε, που σάρωνε το Δήμο όπως η νοικοκυρά τα πλακάκια της.
Αργότερα ήρθε και μία Τετράπολη να αναστήσει το πάλαι ποτέ πασοκ αλλά τι τα θέλεις, ένας Αλέκος Καλαφάτης ήρθε 3ος μετά από έναν Αλέξανδρο Παρίση κι έναν Θεόφιλο Μιχαλάτο… Τότε μπήκε η πολιτική ταφόπλακα του πασοκ, τουλάχιστον εδώ στην Κεφαλονιά.
Ίσως να μπήκε και η ταφόπλακα της πολιτικής γενικότερα και να άνοιξε η κερκόπορτα για την επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού στο μικρό μας χωριό…
Η απάντηση σε αυτήν τη “στρατσιά” που δέχτηκε το τοπικό πασοκ ήταν η πλήρης αποσύνθεση. Οι περισσότεροι σύντροφοι του κ. Καλαφάτη υποτάχθηκαν στη δύναμη του χρήματος και προσκύνησαν την αυλή που πολεμούσαν. Κάποιοι άλλοι έμειναν κολλημένοι σε μια άλλη εποχή αδύναμοι να αντιληφθούν τη νέα πραγματικότητα και κάποιοι άλλοι μεταπήδησαν σε συγγενικά ιδεολογικά κόμματα.
Με απογοητεύει όταν κάποιοι που πρόσφεραν στον τόπο τους, όπως εκείνος ο γάιδαρος από τη Σκάλα, βαφτίζουν πλέον θεσμική τη συναλλαγή… Διότι θεσμικοί είναι αυτοί που συνεργάζονται πάνω σε μία προγραμματική βάση, και όχι πάνω σε μία καρέκλα που τους δόθηκε κάτω απ’ το τραπέζι για να λύσουν τα οικονομικά τους προβλήματα… Μία απέραντη ντροπή με χαστουκίζει σαν θυμάμαι όλες εκείνες τις ψήφους που τους έριχνα…
Τι μένει λοιπόν ο ρε συντρόφια; Τι μένει από 45 χρόνια πορείας στο βουνό και το χιόνι; Τι μένει από εκείνη τη δεξιά που ο λαός δεν την ξεχνά; Πνεύμα και ηθική! Ο ρε που πάμε ρε, που πάμε ρε;;;(Αξέχαστος Αυλωνίτης).
Να σας πω εγώ τι μένει, ο ένας και μοναδικός απαράβατος και άγραφος νόμος της κοινωνίας και της φύσης μας : τα ανεμομαζώματα καταντούν διαολοσκορπίσματα….
Μετά τιμής,
ΑΚ
