Βαθειά ριζωμένη στην Κοινωνική Παιδεία της Κεφαλονιάς είναι η ξενοφοβία της.
Πάρα πολλοί κάτοικοί της αποτελούν σήμερα τους Καλύτερους μαθητές
αυτής της Παιδείας.
Είναι ίσως λίγο η Ακριτική φύση της που την κάνει να νιώθει ξένη με
ότι ενώθηκε: άλλοτε υπό τη σκιά Προστασίας της, άλλοτε σαν
προτεκτοράτο ή και για να δωθεί σαν ρεγάλο η ίδια απ΄τον έναν
κατακτητή Προστάτη της στον άλλον μπας και ισορροπήσουν λίγο τις
μεταξύ τους διπλωματικές διαφορές.
Όπως και να΄χει μετά απ΄όλο αυτό το σκλαβοπάζαρό της δείχνει να έχει
υιοθετήσει απ΄τη μια σνομπισμό, ότι σε κάτι είναι καλύτερη απ΄όλους
τους γύρω της, απ΄την άλλη μια υπεροψία δήθεν αυτοκυριαρχίας της για
να μπορεί να φορά Πλούσιο φουστάνι με κωλόφιογκο στη ουρά, μες στις
βιτρίνες μόνο του λαογραφικού το βλέπεις, ενώ δεν είχε ποτέ δικό της
βρακί να φορέσει, πολύ παραπάνω στα χαμηλά της στρώματα. Κάπως έτσι
έχει επιπλέον να υποδείξει στους γύρω της ότι εκείνη διαθέτει πιο
Πλούσιο σε ξένα πολιτισμικά ερεθίσματά της υπόβαθρο λόγω της
κοσμοσυροής πάνω της, από κατακτητές της όμως-Προστάτες… κατά
Καιρούς. Αλλά όλα αυτά τα βλέπεις διαστρεβλωμένα και όπως μας
συμφέρει, να παρελαύνουν με λάβαρα και πανηγυρισμούς κάθε 21 Μάη
επειδή στους Λωτοφάγους κατοίκους της αρέσει πολύ η σπακάδα. Αν
απομονώσεις δε ανά μονάδα τον *μέσο κάτοικό της, (*δεν υπεργενικεύω),
θα δεις μόνο συμφέρον κατάλοιπο των προικοσύμφωνών της
με τους μνηστήρες της, γιατί από Έρωτα δεν την επέλεξαν ποτέ. Ένα
είναι το σίγουρο: όπου βλέπεις πολύ σπακάδα σημαίνει ότι ο άλλος έχει
πτωχεύσει από καταβολής ύπαρξής του και κάτι έχει εφεύρει κι΄αυτός
επιφανειακά μόνο για να μπει στο μάτι των γειτόνων του. Το χειρότερο
απ΄όλα είναι ότι έμαθε να βάζει το συμφέρον στη θέση της επιβίωσής
της, ακόμη και στη θέση του έρωτα. Μηχανεύτηκε μια ευκατάποτη
παραπλάνηση ότι έχει ελεύθερους σκλάβους εκείνη να περιφέρονται μήπως
και μπορέσει να καταπιεί τις συνέπειες των παραπάνω μα και για να
δείξει ότι ο ορθολογισμός της κέρδισε τον πόλεμο σαν άντρας επί του
γυναικείου της συναισθήματος.
Μόλις οι Λωτοφάγοι κάτοικοί της εδραίωσαν τη Μεγάλη τους ιδέα ότι ζουν
στον Πολύτιμο Θησαυρό άρχισαν και να μοιράζουν τα δώρα τους σε όποιον
ξένο φουκαρά προσπάθησε να προσεγγίσει με λέμβο ή και κολυμπώντας
ναυαγός σε στεριά για να τον κάνουν σαν τους ίδιους, να προσλάβει τον
καρπό τους που θα τον κάνει να ξεχάσει ποιος ήταν: ότι εκείνος έλεγε
αλήθειες στον εαυτό του και δε ζούσε ποτέ με τα ψέματα.
Πως μοιάζει ο λωτός θα πρέπει να πούμε σε γεύση καθημερινού του
συσσιτίου. Μαθαίνουν και ξεψαχνίζουν τίποτα κρυμμένα εγκλήματα ντε και
μυστικά του ξένου που ίσως βρίσκονται σε κλειδαμπαρωμένα σεντούκια,
όπως τα φαντάζονται, για να μπορούν να ταίσουν οι ίδιοι την κατοχικά
πεινασμένη ανασφάλειά της ύπαρξής τους. Να νιώσουν λίγο Ισχυροί, ότι
μπορούν ο καθένας να ελέγχει τη ζωή του άλλου γνωρίζοντας τα μυστικά
του, ειδικά αν τον δουν σε αδυναμία και πεινασμένο από το ταξίδι του.
Παρατηρούν απ΄την κλειδαρότρυπα εμπιστοσύνης που θα τους επιτρέψει ο
άλλος κάθε τρωτό σημείο του να μπορούν να το΄χουν όπλο εναντίον του,
καθώς ζουν με την καχυποψία και πεποίθηση ότι ο ξένος είναι εισβολέας
εξ ορισμού.
Ξεκινούν με προσφορές, φοβού τους Δαναούς, και τα πηγαινέλα μες στο
ίδιο του το σπιτικό, την παράγκα που θα στήσει μόνος του μιας Αρωγής
αγώνα στον εαυτό του ο μαγκούφης. Μες στα ψέματά τους οι Λωτοφάγοι μας
θα ξεχαστούν ότι και εκείνοι κάποτε από Αρωγές άλλων όμως, ίσως και
πιο φιλότιμων από τους ίδιους, μπόρεσαν να ξαναστήσουν το γκρεμισμένο
τους από αξιοπρέπεια σπίτι μετά απ΄τον σεισμό. Οι ίδιοι με σφραγισμένα
στόματα για τα δικά τους μυστικά στέκονται και ψαρεύουν λέξεις
απέναντι στο άτομο που θέλουν να εξαγοράσουν πρώτα απ΄όλα τη σιωπή
του, επειδή πολύ τον υποχρέωσαν με το δώρο τους, ενώ η ψεύτικη
Κολακεία τους δεν έχει τελειωμό αν δεν τα μάθουν όλα με πονηρή
αδιακρισία. Έτσι είναι. Όταν σε συναλλαγές δεχτείς δωρεάν προσφορές
πάντα θα σου
πουλήσουν το πιο σκάρτο τους που είναι για πέταμα κανονικά, αν
σκεφτείς ότι μόλις το πάρεις δεν είσαι πια ελεύθερος να μιλάς σαν ίσος
προς ίσο και είναι αυτονόητο ότι θα σου καταπατήσουν τα δικά σου όρια.
Προσεγγίζει τις προάλλες μια νέα βάρκα με πρόσφυγες ή μετανάστες το
λιμάνι της Πρωτεύουσας, που λέει ψέματα κι αυτό πόσο πλατύ είναι αν το
κοιτάξεις σε παλιές του φωτογραφίες και είναι φτιαγμένο από μπάζα αλλά
ο σκοπός είναι να δείχνει μεγαλοπρεπές. Φωνάζει μια σειρήνα ΕΠΕΙΓΟΝ:
“έρχονται να μας καταλάβουν πάλι ξένοι!”
Στην ουσία και εκείνοι από κάποιο σεισμό καταστροφικό της ζωής τους
πήραν το κουράγιο να πλεύσουν προς κάτι πιο στέρεο: Την ελπίδα τους.
Το μισοάδειο από πληθυσμό γερασμένο νησί των Λωτοφάγων έχει λησμονήσει
ότι μετά τη δική του καταστροφή δεν προλάβαιναν οι τότε κάτοικοι του
από που να φύγουν να επιβιώσουν. Κι αν ξεστομίσεις και την αλήθεια θα
τρέξουν σαν όχλος λυσσασμένος να σε λιθοβολήσουν για τα δικά τους
ψέματα και αντιφάσεις, αφού οι κρεμάλες τους είναι ακριβές να
δανειστούν και γι΄αυτές για να τις στήσουν στο λιμάνι της Αρμοστείας
τους. Μπορεί και να αποβιβαστούν από εκείνη τη βάρκα τίποτα
ριζοσπάστες αλλονών. Άλλωστε από δικούς μας πτωχεύσαμε.
Μαρία Μαγουλά
εικαστικός
