Κάποτε κάπου σε ένα μακρινό βασίλειο· αυτό των σχέσεων, είχαμε τα δύο παιδόπουλά μας, θα τους βαφτίσουμε Θύμιο και Θέκλα. Ζευγάρι ταιριαστό κι αγαπημένο, χάρμα οφθαλμών τα δυο τους. Μέσα στα μάτια τον κοίταζε τον Θύμιο μας το κορίτσι μας, όχι ότι αυτός πήγαινε πίσω βέβαια. Μια ωραία νυχτιά, αγκαλιασμένοι σφιχτά ενώ ατένιζαν το μέλλον τους και το πανέμορφο τοπίο που ξετυλιγόταν μπροστά τους, το παλικάρι μας άρχισε να γίνεται όλο και πιο νευρικό, να μην μπορεί να βολευτεί με τίποτα σ’ ένα σημείο. Η Θέκλα μας να γλυκαίνει όλο και πιο πολύ, τι μασαζάκι, τι χαδάκια, τι κρασάκια να του τάζει, τίποτα αυτός- η σημειολογία των φύλων είναι τυχαία, αν θέλετε κάντε εσείς μια αντιστροφή. Βάρυνε, λοιπόν, ξαφνικά το κλίμα και μαζί με αυτό κι ο Θύμιος μας. Το πάει από εδώ, το πάει από εκεί, το έφερε μέσω Λαμίας στο τέλος αλλά της το ξεφούρνισε: «θέλω να χωρίσουμε».
Άρχισαν να ηχούν κεραυνοί και αστραποβροντές στα αυτιά της Θέκλας μας. Ερχόταν κι η συνέχεια. Όχι δεν ήρθε η Πρωταπριλιά, δεν το εμπαίζει το κορίτσι. Χωρίς πολλά-πολλά της ανακοινώνει και το κέρατο: «σε απάτησα». Η Θέκλα σε κατάσταση σοκ, απαρηγόρητη στρέφεται σ’ αυτόν να της εξηγήσει. «Δεν πήγαινε άλλο, δεν ήξερα πώς να στο πω». Η παράνοια έχει και αποκορύφωση με το Θύμιο προβληματισμένο να εξηγεί πως ερχόντουσαν όλο και πιο κοντά μέρα με τη μέρα και το δέσιμο που αποκτούσαν τον μπλόκαρε. Κράτησε και το καλύτερο για το τέλος συμπληρώνοντας ότι έψαχνε τρόπο να την κάνει να τον μισήσει τόσο, ώστε να μην έχει άλλη επιλογή από το να απομακρυνθεί. Γκαρσόοοον, φέρε μια πάστα στο παλικάρι να πάνε κάτω τα φαρμάκια, που έφερε εις πέρας την αποστολή κι εγώ να του δώσω τη κόκκινη κάρτα, είσαι εκτός παιχνιδιού Θύμιε μου. Από μένα είναι όχι.
Η πιο ήπια εκδοχή ενός νέου φαινομένου, ήταν το παραπάνω -τώρα αν υπερβάλαμε και λίγο ήταν χάρην αρθρογραφικού οίστρου, μας συγχωρείτε- που άρχισε να αναδύεται στο σύμπαν των σχέσεων και συγκεκριμένα όπως καταλάβατε, των ερωτικών. Σίγουρα οι λόγοι που προχωράμε στη λήξη μιας σχέσης ή και σχεδόν σχέσης είναι αναρίθμητοι και τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους. Όταν όμως ακούς το «κέρατο υπήρξε γιατί δεν ήξερα πώς να σε απομακρύνω για να τρέξεις να σωθείς και λοιπά», ο εγκέφαλος παθαίνει αυτοανάφλεξη.
Είναι ακατανόητο πραγματικά εκ πρώτης όψεως τουλάχιστον για ποιο λόγο προτιμήθηκε από τον άλλον να απατήσει και μάλιστα έχοντας αυτήν τη δικαιολογία. Προσθέτουμε ως στοιχείο στην επίλυση του μυστηρίου τη πολυπλοκότητα της ανθρώπινης ψυχής και το πως επιμένουμε να τα κάνουμε όλα περίπλοκα ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι. Ενώ λοιπόν είμαστε προικισμένοι με την ικανότητα να αρθρώνουμε λόγο ώστε να εκφράσουμε σκέψεις και συναισθήματα, η ανακοίνωση του χωρισμού ξεφεύγει από τη αυτή τη σφαίρα.
Η ουσία βρίσκεται στο γεγονός πως συχνά συνάπτει κανείς μια σχέση και είτε φοβάται να αφεθεί όποτε πληγώνει πριν πληγωθεί σαν μέσο αυτoπροστασίας, είτε δεν έχει βιώσει τέτοια ειλικρινή ένταση συναισθημάτων και τον πιάνει αυτό που αποκαλούμε κρίση πανικού. «Μα εγώ δεν μπορώ να ανταποκριθώ σε κάτι τέτοιο, δε μου αξίζει αυτός ο άνθρωπος, πρέπει να τον απαλλάξω από εμένα». Εδώ εμπλέκονται και οι προσωπικές ανασφάλειες του καθενός σε συνδυασμό με τυχoύσες προηγούμενες αρνητικές εμπειρίες.
Άλλες φορές πάλι, ο άνθρωπος επιλέγει να δράσει με τρόπο που να επιβεβαιώνει την αρνητική εικόνα που έχει ο περίγυρός του για εκείνον, το λεγόμενο μετά-στερεότυπο. Εξηγούμε. Ο Χ βρίσκεται σε σχέση ή στο προστάδιό της και είναι άτομο με φήμη, ας το πούμε αρνητική, ως προς τη δοτικότητά του. Ο Χ βάζει τα δυνατά του αυτή τη φορά να αντιμετωπίσει τα κόμπλεξ και τις φοβίες του, τα βουητά στα αυτιά του όμως δε σωπαίνουν. Η ανάγκη να διατηρήσει την εικόνα του κακού παιδιού για να μην κουβαλάει και περιττές προσδοκίες πάνω του, παρουσιάζεται ως επιτακτική κι επικρατεί εν τέλει. Θυσιάζουμε λοιπόν την ευτυχία μας στο βωμό των ανασφαλειών μας γιατί αυτό νομίζουμε πως χρειαζόμαστε για να επιβιώσουμε.
Προφανώς και δεν αληθεύει αυτό, ουδείς ανάξιος να βιώσει τον έρωτα, τη μεγαλύτερη άνοιξη συνασθημάτων. Το θέμα είναι πως δεν είμαστε όλοι μας έτοιμοι γι’ αυτό και επιλέγουμε την ασφαλή οδό να αποκοπούμε και να αποκόψουμε άλλους από τη ζωή μας με τη πρόφαση πως τους σώζουμε ενώ τους τσακίζουμε μαζί με τους εαυτούς μας. Φιλική συμβουλή· πάψτε να ζείτε στην ψευδαίσθηση κι αρχίστε να συνειδητοποιείτε πως έχετε ευθύνη, όχι μόνο στον εαυτό σας, αλλά και σε αυτούς που σας αγαπούν. Κι αν είναι να λήξει, ας λήξει. Δε θα πεθάνει και κανείς.
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
