Η εμπειρία μου με το άγχος ήταν μακρόχρονη και καθοριστική. Ήξερα ότι ήμουν ντροπαλή από νεαρή ηλικία – κρυβόμουν πίσω από τον μπαμπά μου όταν βρισκόμασταν μπροστά σε κόσμο, έκλαιγα στη γωνία στην τάξη του μπαλέτου και δεν μιλούσα σε κανέναν άλλο παρά μόνο στην καλύτερή μου φίλη.
Το χρονικό του Άγχους
Μα τα πράγματα έγιναν πιο δύσκολα, πιο γρήγορα, όταν ήμουν 15 ετών και άρχισα να έχω κρίσεις πανικού. Ξαφνικά, ήμουν εκτεθειμένη σε μια σκοτεινή πλευρά και σε μια ζωή όπου τα πράγματα μπορούσαν να πάνε στραβά. Ήταν η απόλυτη απώλεια ελέγχου, σκεφτόμουν ότι θα πέθαινα και εκτός αυτού νόμιζα πως έχανα το μυαλό μου.
Ας προχωρήσουμε γρήγορα το χρόνο, στο 2010. Το άγχος μου με είχε κρατήσει πολύ πίσω και δηλητηρίαζε το μυαλό μου για σχεδόν 10 χρόνια. Είχα αμέτρητες κρίσεις πανικού, εκατομμύρια ψυχαναγκαστικές ανησυχίες, αρκετά «ταξίδια» στους γιατρούς και ένας Θεός ξέρει πόσες χαμένες φιλίες, μπερδεμένες σχέσεις, φορές που είχα αμφισβητήσει τον εαυτό μου, φορές που συγκράτησα τον πραγματικό μου εαυτό, φορές που ήμουν πολύ κακιά απέναντι στον εαυτό μου. Επιτέλους, σε ηλικία 24 ετών, συνειδητοποίησα ότι χρειαζόμουν βοήθεια.
Αλλά η αλλαγή δεν έγινε εν μία νυκτί. Ήταν μια σταθερή διαδικασία όπου αργά μάθαινα να ανοίγομαι και να μιλάω για το πώς νιώθω (κάτι το οποίο έβρισκα ΠΟΛΥ δύσκολο στην αρχή), προσπαθώντας διαφορετικές τεχνικές και θεραπείες, διαβάζοντας κάθε βιβλίο αυτοβοήθειας το οποίο μπορούσα να πάρω στα χέρια μου και μαθαίνοντας να αποδέχομαι τον εαυτό μου.
Και τώρα αισθάνομαι μεγάλη τιμή που μπορώ να βοηθήσω άλλους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν όλα όσα ένιωσα εγώ.
Σήμερα, λοιπόν, μοιράζομαι τα βασικά εργαλεία και τις ιδέες που με βοήθησαν περισσότερο. Ελπίζω να σας βοηθήσουν όσο και εμένα.
Κάνε την ηρεμία προτεραιότητά σου
Πριν από μερικά χρόνια πέτυχα ένα quote που έλεγε «κάνε την ειρήνη του νου την προτεραιότητά σου και οργάνωσε τη ζωή σου γύρω από αυτή». Όταν το διάβασα, με «χτύπησε» σαν ένας τόνος τούβλων. Συνειδητοποίησα ότι για «αιώνες» είχα προτεραιότητές μου την επιτυχία, την εργασία, το να διατηρώ απασχολημένο τον εαυτό μου, σε βάρος της ψυχικής μου υγείας και ευτυχίας. Συνήθιζα να συγκρίνω τον εαυτό μου με άλλους και πίστευα ότι έπρεπε να είμαι «επιτυχημένη» για να είμαι ευτυχισμένη.
Όταν άρχισα να κάνω στόχο ζωής την γαλήνη του νου, όλα άλλαξαν. Άρχισα να βρίσκω χρόνο για πράγματα που με έκαναν να νιώθω καλά και αποφάσισα ότι η φροντίδα του εαυτού μου ήταν η κύρια δουλειά μου. Το αστείο ήταν ότι καθώς έκανα αυτό, κάθε πτυχή της ζωής μου βελτιώθηκε. Οι σχέσεις μου έγιναν καλύτερες καθώς είχα περισσότερα να προσφέρω, η επαγγελματική μου ζωή άνθισε γιατί μπορούσα να σκέφτομαι πιο καθαρά και δημιουργικά και έγινα περισσότερο ευτυχισμένη.
Η πρόκληση των πεποιθήσεων
Αυτό ήταν ένα απίστευτα σημαντικό βήμα για μένα ώστε να ξεπεράσω το άγχος μου. Είναι κάτι που έμαθα μέσα από τη θεραπεία καθώς και την εκπαίδευσή μου ως υπνοθεραπεύτρια. Όλοι «κουβαλάμε» παλιές πεποιθήσεις από το παρελθόν μας. Ως παιδιά, είμαστε σαν σφουγγάρια, απορροφώντας πράγματα που μας λένε η μαμά και ο μπαμπάς, πράγματα που λένε οι δάσκαλοί μας και δίνουν νόημα στις εμπειρίες που έχουμε.
Ως το μεγαλύτερο παιδί των τριών, αισθανόμουν την ανάγκη να είμαι «καλό κορίτσι» επειδή δεν ήθελα να νευριάσω τη μαμά μου η οποία θα ένιωθε στρεσαρισμένη όσο ο μπαμπάς μου εργαζόταν μακριά. Είχα πάρει την πεποίθηση ότι έπρεπε να είμαι «τέλεια» για να «αρέσω» και έφερα αυτή μου την πεποίθηση και στην ενήλική μου ζωή. Αυτό σήμαινε ότι άσκησα μεγάλη πίεση στον εαυτό μου. Καταπίεζα τον πραγματικό μου εαυτό γύρω από καινούριους ανθρώπους και ποτέ δεν αισθανόμουν αρκετά καλή.
Το πρώτο βήμα για να κάνετε μια αλλαγή είναι να προσδιορίσετε ποιες αρνητικές πεποιθήσεις σας κρατούν πίσω. Το δεύτερο βήμα είναι να δημιουργήσετε μια νέα πεποίθηση και να αρχίσετε να λέτε τον εαυτό σας αυτή τη νέα σας πεποίθηση σε τακτική βάση. Για μένα, η νεα πεποίθηση ήταν «είμαι αρκετά καλή όπως είμαι» και χρησιμοποίησα την υπνοθεραπεία (που μας βοηθά να ενσωματώσουμε νέες θετικές πεποιθήσεις στο υποσυνείδητο μυαλό) για να αντικαταστήσω αυτή τη παλιά άποψη με την νέα και περισσότερο υποστηρικτική.
Συρρικνώστε τον φόβο
Υπάρχει ένα ρητό που λέει ότι «ο φόβος συρρικνώνεται όταν περπατάτε προς αυτόν» και γνωρίζω απολύτως πως αυτό είναι αλήθεια. Το άγχος σας κάνει να θέλετε να κρυφτείτε από τους φόβους σας, το οποίο είναι απολύτως κατανοητό. Ο φόβος μπορεί να σας παραλύσει και κατά περιόδους είναι αδύνατον να ξεπεραστεί. Αλλά όταν προκάλεσα τον εαυτό μου να κινηθώ έξω από τη ζώνη άνεσής μου ήταν ένα από τα καλύτερα πράγματα που έχω κάνει ποτέ. Κάθε φορά που κάνεις κάτι που φοβάσαι να κάνεις, αποδεικνύεις στον εαυτό σου πως «μπορώ να το κάνω αυτό, είναι ασφαλές, είμαι εντάξει» και όσο περισσότερο το κάνεις αυτό, τόσο πιο σίγουρος, ικανός και ήρεμος γίνεσαι.
Πράγματα όπως η μετάβαση σε εκδηλώσεις, η δημόσια ομιλία, ακόμη και τα μοναχικά ταξίδια που κάποτε φαινόταν αδύνατα για εμένα, πλέον είναι πράγματα που μου αρέσουν. Ο μόνος λόγος που μπορώ να τα κάνω τώρα είναι ότι σιγά-σιγά πιέζω τον εαυτό μου όλο και περισσότερο έξω από τη ζώνη άνεσής μου, αυξάνοντας την εμπιστοσύνη μου στη διαδικασία.
Τελικά μαθαίνω να ηρεμώ το νου μου
Πίστευα για χρόνια ότι ήμουν μία από εκείνους τους ανθρώπους που «δεν μπορούσαν» να διαλογιστούν. Δεν μπορούσα να καθίσω σε ένα σημείο, το να κλείνω τα μάτια μου φάνταζε βαρετό και με έκανε να έχω επίγνωση της «αγωνιστικής» μου καρδιάς. Στον διαλογισμό αντιστάθηκα για χρόνια. Τελικά, ανακάλυψα κάτι που οι γιόγκι της Ινδίας γνωρίζουν για χιλιετίες. Ονομάζεται «πρακτική» διαλογισμού, όχι η «τελειότητα» του διαλογισμού. Έπαψα να νοιάζομαι να είμαι καλή στο διαλογισμό και ξεκίνησα απλά να κάνω τα 15 λεπτά μου ως το «καθήκον της ημέρας» μαζί με μερικές εκτάσεις και κάτι «έκανε κλικ».
Το κόλπο είναι να μην κατσαδιάσετε τον εαυτό σας εάν το μυαλό σας περιπλανηθεί κατά τη διάρκεια του διαλογισμού, απλώς να το επαναφέρετε μόλις παρατηρήσετε ότι παρασύρεται. Το να έχετε σκέψεις κατά τη διάρκεια του διαλογισμού είναι απόλυτα φυσιολογικό και δεν σημαίνει ότι αποτύχατε. Αυτό που με έπεισε πραγματικά να δοκιμάσω το διαλογισμό ήταν όταν έμαθα για την επιστήμη πίσω από αυτόν (σε ότι αφορά το άγχος).
Ο διαλογισμός αλλάζει το μυαλό μας, μειώνοντας το μέρος που είναι υπεύθυνο για το fight or flight και βοηθώντας το τμήμα του εγκεφάλου μας που σκέφτεται για το μέλλον (τον μετωπιαίο φλοιό) να γίνει πιο ήρεμο και ορθολογικό. Άρχισα να αισθάνομαι τα αποτελέσματα σταδιακά, και μετά από μερικούς μήνες τακτικής πρακτικής, αισθάνθηκα σαν να έχω αλλάξει τον εγκέφαλό μου.
Μην πολεμάτε τα συναισθήματα
Ένα μεγάλο πράγμα για μένα ήταν να μαθαίνω να «επιπλέω» παρά να αγωνίζομαι ενάντια στα συναισθήματά μου. Δεν ακούγεται σωστό, ε; Γιατί δεν θα θέλατε να καταπολεμήσετε το άγχος σας, είναι ο κακός της υπόθεσης, έτσι δεν είναι;
Αλλά όταν ο διάσημος ψυχίατρος Carl Jung είπε: «Αυτό στο οποίο αντιστέκεστε, επιμένει» είχε ένα δίκιο, ειδικά όταν πρόκειται για το άγχος. Διαπιστώσατε ποτέ ότι όσο πιο επίμονα καταπολεμάτε τις ανησυχίες σας ή τα συναισθήματα πανικού, τόσο χειρότερα γίνονται; Για μένα, μαθαίνοντας να «επιπλέω» με αγχωτικά συναισθήματα, να χαλαρώνω μαζί τους και να τους επιτρέπω να είναι εκεί, σήμαινε ότι άρχισαν να μειώνονται από μόνα τους. Είναι λίγο σαν να είσαι στη θάλασσα και να επιτρέπεις στο σώμα σου να υποστηρίζεται από το θαλασσινό νερό, αντί να παλεύει. Αν πολεμήσουμε, καταλήγουμε εξαντλημένοι και πανικοβλημένοι, αλλά αν χαλαρώσουμε και επιπλεύσουμε, υποστηρίζουμε τον εαυτό μας.
Περισσότερο ευγενείς προς τον εαυτό μας
Ακούγεται τόσο προφανές, κι όμως, δεν το κάνουμε. Γιατί; Η αυτο-συμπόνια είναι ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που κάνουμε για τον εαυτό μας στη ζωή. Και είναι κρίσιμη για το άγχος. Η συμπόνια προς τον εαυτό μας είναι σαν ένα μαξιλάρι ενάντια στις δυσκολίες της ζωής. Κάνει τα πάντα πιο εύκολα. Σκέφτηκα ότι το να γίνω σκληρή με τον εαυτό μου θα με ωθούσε να γίνω καλύτερη μα στην πραγματικότητα με κρατούσε πίσω. Υπομονόμευσε τα κίνητρά μου και σήμαινε πως ήμουν πολύ φοβισμένη να δοκιμάσω διάφορα πράγματα, γνωρίζοντας ότι θα περνούσα μία κόλαση αν ένιωθα ότι είχα αποτύχει.
Αυτές τις μέρες, επιλέγω να ζήσω τη ζωή μου σαν να είναι όλα ένα εκπαιδευτικό μοντάζ από μια ταινία της δεκαετίας του ’80 ή της δεκαετίας του ’90. Η αποτυχία είναι αναπόφευκτη, αλλά θα σηκωθώ και θα προσπαθήσω ξανά. Θυμάμαι ότι το κοινό μου (οι φίλοι και η οικογένειά μου) αγαπούν και με στηρίζουν έτσι κι αλλιώς και πως μεγαλώνω και μαθαίνω όλη την ώρα. Είμαστε όλοι στο δικό μας προσωπικό εκπαιδευτικό μοντάζ, η αποτυχία δεν είναι ποτέ τελική και το να είμαστε ευγενικοί προς τους εαυτούς μας (και στους άλλους) και να δείχνουμε εμπιστοσύνη στη διαδικασία είναι τα μόνα που πρέπει να κάνουμε.
Το κείμενο αποτελεί αδειοδοτημένη μετάφραση και απόδοση στα ελληνικά του άρθρου με τίτλο «How I overcome my anxiety» από την Chloe Brotheridge. Η κ. Brotheridge είναι υπνοθεραπεύτρια και συγγραφέας του βιβλίου «The Anxiety Solution».
Πηγή:https://www.psychology.gr
Link άρθρου: https://www.psychology.gr/aghos-stress/3941-pos-kseperasa-to-agxos.html
