Άσε με να κάνω «ΛΑΘΟΣ» ή μήπως το «ΣΩΣΤΟ»…
Με αφορμή τις καταλήψεις που λαμβάνουν χώρα αυτή τη περίοδο στη περιοχή μας -Ληξούρι- ή και στην υπόλοιπη Ελλάδα, καταθέτω μερικές σκέψεις που νομίζω ότι θα φωτίσουν και τη πλευρά, που πολλοί ,είτε δεν θυμούνται είτε σκοπίμως ξεχνάνε.
Ας θέσουμε λοιπόν τα εξής ερωτήματα:
• Γιατί γίνονται αυτές οι καταλήψεις εκ μέρους των μαθητών;
• Μήπως οι καταλήψεις είναι υποκινούμενες;
• Δεν χάνονται μαθήματα με τα σχολεία κλειστά;
• Δεν υπάρχουν άλλοι τρόποι διεκδίκησης πέρα από τη κατάληψη;
• Εν τέλει ποιο το όφελος από τις κινητοποιήσεις των μαθητών όταν τίποτα δεν «αλλάζει»;
Απαντώντας στο πρώτο , θα πρέπει να απαντήσουμε πρώτα στο ερώτημα αν υπάρχουν προβλήματα στην Εκπαίδευση.
Βεβαίως και υπάρχουν και έχουν ονοματεπώνυμο όπως το Κτιριακό, η Έλλειψη Υποδομών, το Εκπαιδευτικό προσωπικό που λείπει από τα σχολεία και κυρίως το περιεχόμενο σπουδών που μετατρέπει τους μαθητές σε μαραθωνοδρόμους της «γνώσης- πληροφορίας» μέχρι τη 3η Λυκείου κυνηγώντας το «όνειρο».
Οι δράσεις των μαθητών ΕΙΝΑΙ υποκινούμενες! Δεν θα μπορούσαν να μην είναι, όταν τα παραπάνω προβλήματα δεν βρίσκουν λύσεις…
Οι διαμαρτυρίες τους, οι καταλήψεις, οι παραστάσεις διαμαρτυρίας τους στους Δημάρχους, Περιφερειάρχες και λοιπούς αρμοδίους -πέντε χρόνια τώρα μετά τους σεισμούς– έπεσαν στο κενό… Λόγια γεμάτα υποσχέσεις, συμπάθειας, κατανόησης, ψηφισμάτων Δημοτικών Συμβουλίων, δεσμεύσεις πολιτικών παραγόντων που «χρύσωναν το χάπι»! Κάθε χρόνο λίγο λίγο, ποντάριζαν στη λήθη εκ μέρους των μαθητών αλλά και των γονιών τους, των προβλημάτων που καθημερινά τους ταλάνιζαν…
Βέβαια έγιναν πολλά έργα τα τελευταία πέντε χρόνια, με πρώτο πρώτο, το παλιό Δημοτικό- διατηρητέο δίπλα στο Λιμεναρχείο-μόνο από έξω – (για να παίζουν κρυφτό τα φαντάσματα), το εντυπωσιακό Ενυδρείο με τους «καρχαρίες», η όμορφη παιδική χαρά για να παίζουν τα παιδάκια από 3ων έως …14ων;;; ετών, οι δρόμοι που πασπαλίστηκαν με πίσσα- μόνο από όπου θα περνούσαν τα αυτοκίνητα των τουριστών- οι υπόλοιποι δρόμοι και δημόσια κτίρια αφέθηκαν στη τύχη τους …
Φτιάχτηκαν δύο σχολεία «Γκουαντάναμο» να βολέψουν τους μαθητές όπως όπως, στρίμωξαν και τα άλλα δυο σχολεία σε χώρους ακατάλληλους και προσδοκούσαν ότι οι μαθητές θα «βολευόντουσαν», θα συμβιβαζόντουσαν , θα ΞΕΧΝΟΥΣΑΝ!
Το ενδιαφέρον των αρμοδίων ήταν τόσο μεγάλο που φρόντισαν -και ενώ ο Νομός ήταν σε κατάσταση «Έκτακτης Ανάγκης»- να αφήσουν μαθητές και γονείς χωρίς την απαραίτητη υγειονομική περίθαλψη, καταργώντας τη Παθολογική Κλινική και υποβαθμίζοντας τις υπηρεσίες του Νοσοκομείου της Παλικής αλλά και του Κεντρικού Νοσοκομείου της Κεφαλονιάς…
«Οι μαθητές με τις κινητοποιήσεις τους, χάνουν τα μαθήματά τους!»
Όντος χάνονται ώρες των μαθημάτων ΜΟΝΟ όταν οι μαθητές αποφασίζουν να διεκδικήσουν…
Ποτέ δεν χάνονται όταν περνούν μήνες μέχρι να «έρθουν» καθηγητές, όταν τα σχολεία υπολειτουργούν, όταν στεγάζονται σε αίθουσες κλουβιά, όταν τα σχολεία μετατρέπονται σιγά σιγά σε ντίλερ εταιριών και όποιων «ευγενών» χορηγών προκειμένου να καλύψουν βασικές τους ανάγκες πχ θέρμανση, όταν πέντε χρόνια τώρα τους «τσαλαπατούν» το όνειρο για ένα σχολείο που θα μορφώνει ολόπλευρα και δεν θα εξοντώνει ψυχικά τους μαθητές και οικονομικά τις οικογένειες τους!
Δεν χάνονται ώρες όταν το μάθημα πχ στο ΕΠΑΛ γίνεται σε ακατάλληλες αίθουσες με πλημμελή εξοπλισμό και χώρους, με ένα Μηχανουργείο να στέκει ακόμα όρθιο, βουβό, ένα κουφάρι… θυμίζοντας τις καλές μέρες που έφυγαν;
Δεν θα χαθούν ώρες όταν εκβιαστικά θα σπρωχτούν να στοιβαχτούν στα ανακατασκευασμένα σχολεία, που θα «επανέλθουν στη πρότερη κατάσταση» -θυμίζει τις «κυρίες» με τα λίφτινγκ- χωρίς να ανταποκρίνονται και πάλι στις σύγχρονες ανάγκες πχ αίθουσα γυμναστικής αλλά και στις αναβαθμισμένες προδιαγραφές ασφαλείας που ο σεισμός επέβαλε;
Δεν θα χαθούν ώρες, ημέρες, χρόνια πραγματικής ζωής κυνηγώντας το χρόνο, στη διαδρομή σχολείο, σπίτι, φροντιστήριο καθώς μετατρέπεται το σχολείο σε σύγχρονο Γολγοθά για μαθητές και γονείς; Το απολυτήριο Λυκείου «Άθλος» και οι σπουδές «Έπαθλο» για εκείνους που ΕΧΟΥΝ και ΑΝΤΕΧΟΥΝ;
Η κατάληψη, όπως και η παράσταση διαμαρτυρίας ή όποιο άλλο τρόπο επιλέξουν οι μαθητές για να διεκδικήσουν το μέλλον τους και τα δίκαιά τους είναι και πρέπει να είναι συλλογικές αποφάσεις των μαθητών όπως και οι εργαζόμενοι με τα σωματεία τους διεκδικούν πχ μέσω της απεργίας καλύτερες εργασιακές συνθήκες ή απολαβές …
Αλήθεια, δεν κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας, όταν όλα όσα καταχτήθηκαν και κερδήθηκαν στη ζωή, είτε λέγεται Ελευθερία-Ανεξαρτησία, είτε Ατομικά ή κοινωνικά Δικαιώματα, είτε Εργασιακά, είτε Πολιτικές ελευθερίες πέρασαν μέσα από «φωτιά και σίδερο», πάντα προσέκρουαν στην επικρατούσα νομιμότητα;
Πώς κατακτήθηκαν όλα αυτά ; Μέσα από τον ατομικό ή το συλλογικό αγώνα;
Αλήθεια, η Εθνική Αντίσταση, η στάση ζωής και η Επιλογή του Μαρίνου Αντύπα -άγνωστο το όνομα του στα σχολικά βιβλία- ακόμα και του δικού μας, του αφορισμένου, Ανδρέα Λασκαράτου δεν προσέκρουσαν στην επικρατούσα νομιμότητα;
Σε λίγες μέρες θα τιμήσουμε την επέτειο του Πολυτεχνείου.
Ας αναρωτηθούμε πόσο επίκαιρα είναι τα μηνύματα του Αγώνα και της Διεκδίκησης τους!
Ας θυμηθούμε πόσο ουτοπικά φάνταζαν τότε τα αιτήματα των φοιτητών και πως στη συνέχεια τα συνθήματα «αγκαλιάστηκαν» από χιλιάδες λαού!
Όσο αφελή και αν μοιάζουν τα αιτήματα των μαθητών κρύβουν μέσα τους την αγωνία για το αύριο…
Για ένα αύριο που σήμερα εμείς με τη απάθειά μας, την απογοήτευσή μας, το συμβιβασμό μας -έχοντας «πατήσει» πάνω στα «έτοιμα»- το κάνουμε πιο ζοφερό, πιο μελανό πιο αβέβαιο…
Η εφηβεία , μοιάζει με το μπουμπούκι την Άνοιξη που βιάζεται να «βγει» στο φως , στον αέρα, στη ζωή, να γεμίσει αρώματα και χρώματα τον κόσμο να φέρει τη ζωή, το Καινούργιο.
Παλεύει να ξεφύγει απ τα ζιζάνια (αγριόχορτα), παλεύει και διεκδικεί το μέλλον…
Αυτό είναι το κέρδος της, αυτή είναι η κατάκτησή της, αυτό είναι το μάθημά της,
αυτή είναι η Δύναμή της και η Γνώση που θα κληροδοτήσει…
Ιωαννάτος Σπύρος
