Γράφει ο Κώστας Βαξεβάνης
O ΣΥΡΙΖΑ έχει µπροστά του τα δύο βασικά ερωτήµατα που συνοδεύουν κάθε ενηλικίωση. Ποιος είµαι και πού πάω; Οσοι βιάζονται να διαφωνήσουν µε τον χρονικό προσδιορισµό της ενηλικίωσης λέγοντας πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι παλιό κόµµα που έχει περάσει προ πολλού στο στάδιο της ωριµότητας κάνουν το λάθος να µετρούν την πολιτική µε πραγµατικό και όχι πολιτικό χρόνο.
Ο πολιτικός χρόνος δεν µετριέται µε χρόνια αλλά µε όσα ουσιαστικά πολιτικά αποκοµίζεις µε τη βοήθεια των χρόνων. Με αυτήν τη µέτρηση ο ΣΥΡΙΖΑ, που µε εφηβική ορµή κατάφερε να κατακτήσει την εξουσία, µεγάλωσε πρόωρα µέσα στην κυβερνητική διαχείριση, αλλά τώρα πρέπει να αποφασίσει τι είναι. ∆εν µπορεί να επιστρέψει σε αυτό που ήταν πριν από την παρορµητική σχέση µε την εξουσία και φυσικά δεν µπορεί να επιστρέψει στην ασφάλεια του λεκτικού ριζοσπαστισµού ή τη ρητορική της νοµοτελειακής επικράτησης του δίκιου. ∆εν µπορεί ούτε να αυταπατάται αποδίδοντας στον εαυτό του τον ρόλο της πεφωτισµένης Αριστεράς που από τον θρόνο της µοιράζει τον αγιασµό της αλήθειας.
Από τη βολική κατά πολλές έννοιες θέση της αξιωµατικής αντιπολίτευσης το κόµµα του Αλέξη Τσίπρα πρέπει να παράξει πραγµατική πολιτική που δεν απολογείται σε συνεδριάσεις, τσιτάτα και καταστατικά αλλά στις πραγµατικές απαιτήσεις της κοινωνίας. Το 32% του εκλογικού ποσοστού είναι από µόνο του µεγάλο βάρος ευθύνης που θα αναγκαστούν να το σηκώσουν και ο ΣΥΡΙΖΑ και όσοι τον ψήφισαν.
Υπάρχει µια σοβαρή παγίδα. Η πεποίθηση πως το 32% µπορεί –ίσως και σύντοµα– να γίνει πλειοψηφία εξουσίας λόγω της δυσαρέσκειας για όσα θα συµβούν στη χώρα και η προσήλωση στη θεωρία του ώριµου φρούτου είναι πιθανό να αποτελέσουν την αιτία του αυτοεγκλωβισµού και της καταστροφής.
Η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι θέµα τακτικής για την ανακατάληψη της κυβερνητικής εξουσίας αλλά στρατηγικής για τη δηµιουργία ενός ισχυρού πόλου δηµοκρατίας στη χώρα και την Ευρώπη. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το µεγαλύτερο κόµµα της Αριστεράς στην Ευρώπη και ο αρχηγός του από τους πιο προβεβληµένους στον κόσµο. Η προσµονή που υπάρχει από αυτό το κόµµα έχει στοιχεία πολιτικής οικουµενικότητας και παραδείγµατος. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σύστηµα πολιτικής αναφοράς για αριστερές, προοδευτικές δυνάµεις, για δηµοκράτες σε όλη την Ευρώπη. Στην πορεία του πολλοί βλέπουν τη δυνατότητα να ανατραπούν η επέλαση του νεοφιλελευθερισµού, η ακροδεξιά και η συντηρητική σχέση του πολίτη µε την πολιτική.
Με την έννοια της ενεργής του πολιτικής παρουσίας και την αντιπαράθεση µε όσα εκπροσωπεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο ΣΥΡΙΖΑ ανταποκρίνεται στην τρέχουσα πολιτική απαίτηση, αλλά όχι στην ιστορική.
Απαιτούνται ισχυρό κόµµα και πολιτικές λειτουργίες που θα συνδέουν το κόµµα µε την κοινωνία. Φυσικά αυτή η σχέση δεν µπορεί να είναι οι «κινηµατικές» διαδικασίες παλιάς κοπής που κάποιοι οραµατίζονται. Η σχέση µε την κοινωνία πρέπει να περιλαµβάνει όλους τους δεσµούς που µπορούν να αναπτυχθούν και αφορούν, πέρα από τις παραδοσιακές αρχές της αλληλεγγύης ή της ευαισθησίας, σχέσεις µε την εργασία, την επιστήµη, τη γνώση, τη διασκέδαση. Τα µέλη του κόµµατος δεν πρέπει και δεν µπορούν να είναι είδωλα ούτε µιας χαρωπής αλλά ούτε και µιας βλοσυρής Αριστεράς. ∆εν θα πρέπει να αξιολογούνται µε τις στερεοτυπίες της απαρχαιωµένης κοµµατικότητας αλλά και µε το βάρος που έχουν στην κοινωνία.
Η προσπάθεια διεύρυνσης του ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να υπονοµεύεται από την Ιερά Εξέταση της αριστεροσύνης και τον συµφεροντολογικό σεχταρισµό που χρησιµοποιείται για να ορίσει πως «οι µέσα» είναι καλοί, καθαροί και πεφωτισµένοι ενώ «οι έξω» πρέπει να απολογηθούν και να αποδείξουν ως φορείς νοµοτελειακά κατώτερου πολιτικού DNA.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στο µεγαλύτερο πολιτικό σταυροδρόµι και πρέπει να επιλέξει αν θα πορευτεί στον δρόµο που θα χαράξει κιόλας ή αν θα ακολουθήσει την πεπατηµένη του στρωµένου µονοπατιού, πλην όµως µονοπατιού.
Ο έως σήµερα δοµηµένος κοµµατικός µηχανισµός δεν µπορεί να απαντήσει στο ποιος είναι και πού πάει ο ΣΥΡΙΖΑ. Η απάντηση µπορεί να δοθεί µόνο σε έναν νέο ΣΥΡΙΖΑ, που θα συνδεθεί µε την κοινωνία. Αν ο κοµµατικός µηχανισµός µπορούσε να δώσει αυτή την απάντηση, θα το είχε κάνει. Για αντικειµενικούς και υποκειµενικούς λόγους είναι ακρωτηριασµένος και δεν µπορεί να εκφράσει το 32% αλλά κυρίως την ποιότητα όσων αποτελούν αυτό το ποσοστό.
Μόνο η διεύρυνση χωρίς προγραφές, απαγορεύσεις, προκαταβολικές απορρίψεις και φοβίες µπορεί να δώσει την απάντηση. Οι ιδιοκτησιακές αντιλήψεις για το κόµµα και την Αριστερά µπορεί να επιβεβαιώνουν όποιον τις εκφράζει αλλά δεν επιβεβαιώνουν τον ρόλο της Αριστεράς και τη διαλεκτική της. Το µεγάλο ποσοστό που ψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ έχει λόγο και κυρίως αποτελεί την πνοή του κόµµατος. Οσο και να ακούγεται βαρύ ή βλάσφηµο, είµαστε στο κρίσιµο σηµείο που αυτό το ποσοστό έχει αποκτήσει το δικαίωµα να κρίνει ποιους θα επιλέξει ως ηγέτες και ως κόµµα του και όχι το ανάποδο.
