Κάγκελα παντού: μια μικρής εμβέλειας άσκηση, με μεγαλύτερης εμβέλειας συμβολισμούς
 |
| Νοέμβρης: ήταν δυο, έμεινε ένα (κι αυτό “περιστρεφόμενο”: δείτε στο τέλος της ανάρτησης) |
Σε έναν ιδανικό κόσμο τα κάγκελα είναι αχρείαστα… σε έναν κόσμο όπου αναπόφευκτα οι συνθήκες επιβάλλουν την περιχάραξη χώρων για συγκεκριμένους σκοπούς όπως π.χ. στα πανεπιστημιακά ιδρύματα, χρησιμοποιούνται ως φυσικά όρια μεταξύ της εκπαιδευτικής κοινότητας και του έξω κόσμου, με σκοπό την προστασία των “μέσα”. Μια τέτοια προστασία θα έπρεπε να έχουν και οι φοιτητές του Πολυτεχνείου που αγωνίστηκαν το 73 για ψωμί-παιδεία-ελευθερία, όμως πανεπιστημιακό άσυλο δεν υπήρχε τότε και τη συνέχεια τη γνωρίζουμε. Τώρα που καταργήθηκε το άσυλο, τη συνέχεια ακόμα ΔΕΝ τη γνωρίζουμε…
Όμως δεν είναι αυτό το θέμα της ανάρτησης: αυτό που με απασχολεί εδώ είναι το κάγκελο που μπαίνει αυταρχικά, αδικαιολόγητα, παράνομα*, απλά και μόνο επειδή κάποιος ΜΠΟΡΕΙ.
Θα γράψω την ιστορία δυο κάγκελων λοιπόν.
Από αρχές του 2019 συνέβησαν κοσμογονικές αναβαθμίσεις στη γειτονιά μου, δεν θα ασχοληθώ άλλο τώρα, είναι γνωστά άλλωστε αυτά από εδώ, εδώ και εδώ, με επίλογο αυτό εδώ. Μέσα σε αυτόν τον οργασμό δραστηριότητας, μπήκαν και κάποια κάγκελα. Ορισμένα ας πούμε δικαίως, προκειμένου να προστατευτούν πεζοί που έκαναν τον περίπατό τους στους νεότευκτους πεζόδρομους, κι ας μην είχε γίνει καμία πρόβλεψη για το πώς θα εξυπηρετηθεί η ροή των οχημάτων από τους πρώην δρόμους-νυν πεζόδρομους σε εναλλακτικές οδεύσεις. Ούτε με αυτά τα κάγκελα θα ασχοληθώ, άλλωστε είναι αφαιρούμενα και ξεκλείδωτα: σε περίπτωση ανάγκης μπορεί ο κάθε πολίτης να τα αφαιρέσει, και μετά να τα ξανατοποθετήσει στη θέση τους για να προστατεύονται εκ νέου οι πεζοί.
Τι γίνεται όμως όταν τα κάγκελα μπαίνουν σε πρώην δρόμο-νυν πεζόδρομο, ο οποίος δεν αποτελεί χώρο περιπάτου και δεν είναι αμφότερα “κλειστός”; Εννοώ ότι ο εν λόγω πεζόδρομος έχει δυο εισόδους, εκ των οποίων η μια έκλεισε με κάγκελα και η άλλη παρέμεινε ανοικτή. Ποια προστασία απολαμβάνει ο πεζός όταν αφήνει πίσω του τα κάγκελα στη Γερουλάνου, μπαίνει αμέριμνος στον πεζόδρομο και το αυτοκίνητο τού έρχεται από την άλλη; Γιατί λοιπόν μπήκαν τα κάγκελα και ποιον σκοπό εξυπηρετούν;
 |
| Τα κάγκελα αυτά τοποθετήθηκαν 17 Μαΐου… αυτοκίνητα εξακολουθούν να παρκάρουν μέσα… τι εξυπηρετούν; |
Αυτό το γρίφο κλήθηκα να λύσω ως ενεργή πολίτης. Και δεν ήταν δύσκολο, αφού το μπαλκόνι όπου πίνω καφέ και απλώνω ρούχα βρίσκεται ακριβώς απέναντι από τα κάγκελα αυτά.
Με λιγότερο από ένα μήνα παρακολούθηση διαπίστωσα ότι ουδεμία πρακτική ανάγκη εξυπηρετούσαν: οι μόνες φορές που άνοιγαν ήταν για να βγάλει συγκεκριμένο άτομο από το ιδιωτικό του πάρκινγκ το αυτοκίνητό του στο δρόμο. Γιατί όμως δεν επέλεγε να βγει από την άλλη έξοδο του πεζόδρομου; Η μόνη απάντηση που μπόρεσα να βρω ήταν αυτή: η έλλειψη κάγκελου τού στερούσε την ηδονή να κάνει επίδειξη εξουσίας.
 |
| η έξοδος προς την Κρασσά δεξιά από το ιδιωτικό πάρκινγκ ελεύθερη! Προς τι λοιπόν τα κάγκελα στην έξοδο προς Γερουλάνου; |
Αφεντικά στη ζωή μου έχω πολλά: εργοδότες, τράπεζες, ΟΚΩ και πάει λέγοντας. Ασκούν εξουσία πάνω μου επειδή “τους έχω ανάγκη”: ζω σε οργανωμένη κοινωνία οπότε θα δουλέψω, θα κάνω συναλλαγές κ.ο.κ. και λίγο-πολύ αυτοί έχουν το πάνω χέρι στους όρους που θα επιβάλλουν για τα πάρε-δώσε που έχω μαζί τους. Να πολεμήσω μόνη μου τα αφεντικά αυτά είναι άτοπο, άλλη κουβέντα αυτή. Όμως να ανεχτώ αφεντικό μπροστά στα μάτια μου στη γειτονιά μου επειδή και μόνο ΜΠΟΡΕΙ… ε όχι. Αυτό δεν θα περάσει.
Ξεκινάω με “αντίδραση”: νύχτα τοποθετώ τα δικά μου μικρά λουκέτα πάνω από τα δικά του μεγάλα, περνώντας τα στο κενό της τρύπας στην προεξοχή του κάγκελου. Γιατί το έκανα; Για σπάσιμο: λουκέτα θες; πάρε άλλα δυο νά’χεις. Ήξερα ότι το να αφαιρέσει το δικό μου λουκέτο ήταν θέμα 30 δευτερόλεπτων με τον τροχό. Όμως δεν έγινε αυτό! Έγινε κάτι πολύ καλύτερο: την επόμενη μέρα οι εργάτες έσκαψαν γύρω γύρω από το σωλήνα υποδοχής του κάγκελου στο δάπεδο, με αποτέλεσμα να αφαιρείται ελεύθερα – παρέα με τα δυο λουκέτα ανά κάγκελο φυσικά – από τον οποιονδήποτε θα έκρινε ότι ήταν ανάγκη να αφαιρεθεί. Όπως και τα κάγκελα στους άλλους πεζόδρομους δηλαδή, και που ήταν και το σωστό και ασφαλές: γιατί αν παρουσιαζόταν ανάγκη να προσεγγίσει π.χ. ασθενοφόρο στα σπίτια πίσω από τα κάγκελα, θα ψάχνανε τον… κλειδοκράτορα!
 |
| Ο “λουκετοπόλεμος” ξεκινάει… |
Περνάει λοιπόν ένα ολόκληρο καλοκαίρι ήρεμα, χωρίς να ασχοληθώ άλλο με τα κάγκελα. Έρχεται το φθινόπωρο, φεύγουν οι τουρίστες… άνοιξαν φαίνεται πάλι οι ορέξεις για εξουσία και αφαιρούνται τα παλιά λουκέτα χωρίς να τους πάρω χαμπάρι την ώρα που το έκαναν. Πετυχαίνω ένα πρωί τους υπαλλήλους ενός γραφείου τελετών να είναι ακουμπισμένοι στο κάγκελο και να περιμένουν προφανώς τον… κλειδοκράτορα (τι έλεγα προηγουμένως για το ασθενοφόρο; εδώ τουλάχιστον δεν ήταν επείγουσα η ανάγκη, αφού ξεκάθαρα επρόκειτο για περίπτωση ανθρώπου που είχε ήδη αποδημήσει εις Κύριον). Δεν θα στηνόμουν ωστόσο στο μπαλκόνι για να δω ποιος θα ερχόταν να ξεκλειδώσει, μην είχε αλλάξει τίτλους ιδιοκτησίας… λίγο μετά βλέπω το αριστερό κάγκελο ελεύθερο – αυτό είναι το “επίμαχο”, αφού το άλλο σχεδόν πάντα εμποδίζεται από σταθμευμένο αυτοκίνητο ούτως ή άλλως – και το νέο λουκέτο να λείπει: προφανώς κατάλαβαν ότι κάτι παίζει στη γειτονιά και δεν ρίσκαραν να το αφήσουν, ως συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις, ξεκλείδωτο στην τρύπα για τη μισή ώρα που θα διαρκούσε η μεταφορά του εξοπλισμού για το μνημόσυνο της επόμενης μέρας… αυτό που ΔΕΝ υπολόγισαν ήταν το ότι έχω στοκ από λουκέτα στο σπίτι. Κατεβαίνω στο δρόμο και με πρόσχημα ότι σκουπίζω το πεζοδρόμιο, περιμένω την κατάλληλη στιγμή και τρέχω να περάσω το λουκέτο μου στην τρύπα (πρέπει να έπαθαν πλάκα οταν το είδαν :D). Το αποτέλεσμα ήταν για άλλον ένα μήνα το κάγκελο να αφαιρείται ελεύθερα από πολίτες, εργάτες, νεκροφόρες και γραφεία τελετών (ασθενοφόρο ευτυχώς δεν χρειάστηκε να προσεγγίσει).
 |
| Τρίτο λουκέτο: πλέον το κάγκελο μπαίνει και βγαίνει ελεύθερα και πάλι, διότι εγώ έχω μεν τα κλειδιά, ανάγκη δε να το παίξω αφεντικό ΔΕΝ έχω. |
Μέχρι που άνοιξαν ξανά οι ορέξεις του κλειδοκράτορα (ή των κλειδοκρατόρων: για να είμαι δίκαιη, δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι το άτομο/-α που κρίνει/-ουν ότι χρήζει κάγκελου η εκκλησία είναι το ίδιο/-α)… αφαιρεί το δικό μου λουκέτο και περνάει δικό του, πιο στιβαρό, και το κάγκελο ξανά να κλειδώνει και να ξεκλειδώνει. Παρατηρώ δε ότι στο δεξί κάγκελο έχουν περάσει δυο λουκέτα δικά τους… αγανακτώντας προφανώς με τον “μυστήριο τύπο” που τους χαλάει το καθεστώς εξουσίας, σκαρφίστηκαν την εξής πατέντα: δυο λουκέτα, όπου το ένα είναι περασμένο στην τρύπα του κάγκελου και μέσα του περασμένο το δεύτερο, το οποίο κουμπώνει στον κρίκο στο έδαφος. Με τον τρόπο αυτό, και να περάσω λουκέτο από πάνω αυτομάτως αχρηστεύεται, αφού ξεκλειδώνουν το δικό τους και το δικό μου μένει στο κενό. Γατάκια… μηχανικός είμαι! Πλέον δεν αρκούν τα λουκέτα, χρειάζομαι και αλυσίδα. Ιδού λοιπόν το μοναδικό κάγκελο στην Ελλάδα με τέσσερα λουκέτα 😀 😀 😀 😀
 |
| Και ένα και δυο και τρία και τέσσερα… λουκέτα 😀 |
Ωστόσο εμένα με απασχολεί το αριστερό κάγκελο, γιατί αυτό είναι που παρεμποδίζει την ομαλή και ασφαλή ζωή στη γειτονιά. Τέρμα τα παιχνίδια με λουκέτα λοιπόν, το κάγκελο αυτό πρέπει να φύγει. Το πετυχαίνω νύχτα ξεκλείδωτο στην άκρη των εργασιών ανακαίνισης της εκκλησίας – διότι όταν ο Χριστός είπε “αγάπα τον πλησίον σου” κάποιοι άκουσαν “αγάπα την εκκλησίαν σου” και θεωρούν σωστό να δαπανώνται χιλιάδες ευρώ για την ανακαίνιση του ναού και όχι για την κάλυψη βιοτικών αναγκών των φτωχών της ενορίας – και απλά το απαγάγω. Και αποκαλύπτω σήμερα τη φωτογραφία του κάγκελου, και όποιος θέλει ας το βρει και ας ξαναβγάλει τα αφεντιλίκια του στη φόρα. Αν μη τι άλλο, η διαδικασία αυτή εμένα εκτός του ότι με διασκεδάζει, με κρατάει σε πνευματική και κοινωνική εγρήγορση. Όσο για το κόστος; Όπως θα έλεγε και παλιά διαφήμιση πιστωτικής κάρτας:
5 λουκέτα και 30 εκατοστά αλυσίδα: αξία 15 Ευρώ. Μάθημα σε εκείνους που το παίζουν εξουσία επειδή (νομίζουν πως) μπορούν: αξία ανεκτίμητη.
*στη φωτογραφία του κάγκελου που βρίσκεται στη μυστηριώδη τοποθεσία που μόνο εγώ ξέρω, η απαγορευτική πινακίδα λέει τα γνωστά περί φυλάκισης κλπ. όσων την βανδαλίζουν κ.ο.κ. Βεβαίως και πρέπει να σεβόμαστε τον Κ.Ο.Κ. και τα μέτρα που λαμβάνονται για την προστασία ανθρώπινων ζωών. Περιμένω λοιπόν να έρθουν να με συλλάβουν, ΑΦΟΥ όμως μου επιδείξουν το σχέδιο κυκλοφορίας με βάση το οποίο ο δρόμος έγινε πεζόδρομος, και που ορίζει ότι στον πεζόδρομο του Ι. Ναού Ταξιαρχών Αργοστολίου έχει προβλεφθεί ο αποκλεισμός με κάγκελα.
Και μια τελευταία διαπίστωση που έκανα σήμερα το μεσημέρι: προφανώς κάποια στιγμή χρειάστηκε να αφαιρεθεί και το δεξί κάγκελο, γιατί πλέον τα δυο δικά τους λουκέτα δεν εξυπηρετούν κανένα σκοπό. Τα δικά μου με την αλυσιδίτσα “κρατάνε” το κάγκελο στη θέση του: με το “λάσκο” της αλυσίδας όμως ο καθένας μπορεί να το σηκώσει, να το περιστρέψει και να το ακουμπήσει κάτω, ώστε να κάνει τη δουλειά του και να το ξαναβάλει στη θέση του. Θα μπορούσα να το ξεκλειδώσω και να το απαγάγω κι αυτό αλλά χαλάλι: ας το κρατήσουν για ενθύμιο ότι ένας άνθρωπος (γυναίκα εν προκειμένω) πήγε κόντρα στο αυταρχικό αφεντιλίκι, προκειμένου να εξασφαλίσει την κοινή λογική και την ασφάλεια στη γειτονιά.
 |
| Η “πατέντα” που επινόησαν τα “αφεντικά” με τα δυο λουκέτα είναι πλέον στο κενό, τα δικά μου με την αλυσίδα “συγκρατούν” το κάγκελο ώστε να σηκώνεται και να περιστρέφεται ελεύθερα από τον καθένα |
————————————————————————————————————–
Επιστρέφοντας στον τίτλο, κλείνω με το τραγούδι του Τζίμη και έμφαση στους στίχους:
Μια ζωή παρουσιάστε σαν εκπαιδευμένος σκύλος
εγώ δεν θα πάρω άλλο φχαριστώ δεν είμαι φίλος
Αφεντιλίκι με το “έτσι θέλω και έτσι μπορώ” εγώ δεν θα πάρω, ευχαριστώ. Αλλά είμαι μόνη, είναι πολλοί. Ευχή μου να γίνουμε εμείς πολλοί, και το “αφεντικό” να μείνει μόνο. Εμπνευστείτε από τους αγώνες των φοιτητών του Πολυτεχνείου για να ακονίσετε το μυαλό σας, να ξεπεράσετε το φόβο και να κάνετε πράξη τις αξίες και τα ιδανικά σας. Στο χαρτί και στην οθόνη μικρή αξία έχουν… στην πράξη φαίνεται η αντίσταση. Πράξτε.
