Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει ένας άνθρωπος που προσπαθεί
να ενταχθεί σε μια ΝΕΑ Κοινωνία, αποκεντρωμένος από το μεγάλο αστικό
κέντρο, είναι ότι εκεί ζούσε μέσα στις πολιτισμικές εξελίξεις και λόγω
Κρίσης και έτσι δεν τις παρακολουθούσε από το κινητό του διαμέσω
διαδικτύου άσε που είχε βομβαρδισμό άμεσων πηγών μπας και εκπολιτιστεί
ο ίδιος ενώ είναι ο μέσος άνθρωπος. Ακόμη κι αν έρθει να ζήσει σε ένα
μέρος που έχει ρίζες από κει αυτό δεν σημαίνει ότι ο πατέρας
του-Κεφαλονίτης- ήταν ο μέσος άνθρωπος που θα συναντήσει σήμερα εδώ
σαν γείτονας ή κάτοικος αλλά τον ένοιαζε εκείνον ο Πολιτισμός, και οι
αξίες, και δεν έβαζε ποτέ το κέρδος πάνω από τον άνθρωπο ενώ είχε
μαθητές ως μέλημα και την καλλιέργειά τους και δεν τον ένοιαζε τι
γλώσσα μιλούσαν ή από που κράταγε η σκούφια τους ποτέ. Ένα άλλο
πρόβλημα που έχει και δεν ξέρει αν θα το ξεπεράσει ποτέ για να είναι
ευτυχισμένος είναι το αν θα γίνει αποδεκτός από την τοπική κοινωνία
και θα την αποδεχτεί και εκείνος, ενώ αυτή ότι ξένο βλέπει το φοβάται
και το απωθεί, εκτός κι αν το ανεχτεί για κάποιο μεγάλο της κέρδος για
λίγο. Η Κολακεία είναι συνήθεια εδώ σε πολλούς και είναι ανέφικτο να
την αναπτύξει αν την αντιπαθεί ήδη σαν μέσο προσέγγισης όπου κι αν
ζούσε. Ένα άλλο θέμα είναι να εξαφανίσει ένα πρόβλημα κάνοντας ότι δεν
το βλέπει. Μια μέρα… ενώ είσαι εσύ όλο αυτό το Παραμύθι ανακαλύπτεις
λοιπόν ότι αυτό που σου προώθησε η οικογενειακή παιδεία σου σαν
Κεφαλονιά και συνέδεσες και αγάπησες απ΄αυτήν για να κάνεις την
επιλογή να επαναπατριστείς για κάποιον λόγο δεν ισχύει γύρω σου και η
απώλεια ήταν συνολική απώλεια.
Ξέρεις ότι όλη η χώρα υπέστη Πολιτισμική καθίζηση εξαιτίας της Κρίσης
έχοντας σαθρά θεμέλια χτίσει μετά τον τελευταίο Πόλεμο και την Κίνηση
αποκέντρωσης – αστυφιλίας.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα το έχει σε αυτό λόγω μη-πηγών άμεσων με την
εξέλιξη του πολιτισμού, η ελληνική ύπαιθρος, η επαρχία. Δεν το βλέπεις
σαν ντροπή ότι εκεί είχες κοινωνιολογικό φαινόμενο παρακμής της επειδή
εκεί που ζούσες δεν συνήθιζες να ασχολείσαι με ντροπές και μυστικά.
Παρατηρείς σήμερα πως το αντιμετωπίζει, η Κεφαλονιά σου αναπτύσσοντας
σαν αντίσωμα της έλειψης με τοπική της υπερηφάνεια παντού αντλούμενη
από το παρελθόν για λίγη δόξα που περνά σε εκείνη δίχως να κάνει το
παραμικρό εκείνη στο παρόν. Παρατηρείς τον Κεφαλονίτη που όταν μιλά
για το παρελθόν του, που διαρκώς ανατρέχει σε αυτό, νιώθει Περήφανος και κάνει τα
στραβά μάτια για όλα τα ευρύτερα προβλήματά του που αφορούν όλη την
Ελλάδα όπου για αυτά εκείνος δεν είναι έλληνας αλλά κεφαλονίτης μόνο.
Τον βλέπεις να διαιωνίζει τα άλυτα προβλήματά του με τοπικό σνομπισμό
αντί ρεαλισμό. Παραμένει στην πορεία σταθερά που βούλιαξε τον Τόπο
ευρύτερα. Να επιμένει ως Τουριστικός προορισμός να ζει από την
αρπαχτή, την λογική γρήγορου κέρδους, τεμπελιάς, μελήματος βολέματος
ανάξιων ανθρώπων κάπου, και τσιγκουνιάς να επενδύσει ακόμη και χρόνο
σκέψης που ο χρόνος του έγινε χρήμα ειδικά την τουριστική του σεζόν
και να είναι τσιγκούνης ενώ δεν έχει και Πόρους, τσιγκούνης να σκεφτεί
όμως. Βλέπει μόνο κρουαζιερόπλοιο και σχεδόν κατεβάζει τα βρακιά του
όσο ξερογλύφεται για τα λεφτά τους σαν κάποιος γέρος ανίκανος που είδε
σε πορνοπεριοδικό τα κάλη μιας εικοσάχρονης και αυτό θα το πει
Ανάπτυξη επειδή του αναζωογόνησε προσωρινά τη Λιβιδώ.
Θα σας πω ένα σύντομο παραμύθι για έναν μακρινό σας Δήμο που εδώ
ακούτε μόνο για τα καλά του και ποτέ τις αποτυχίες του. Ήταν μια φορά
κι έναν Καιρό ένας σημαντικός και φημισμένος άρχοντας δήμαρχος εκεί
που την ώρα που ξυριζόταν σκεφτόταν μόνο πόσο σημαντικό ήταν να
δείχνει όμορφος και αποφάσισε να επενδύσει πάνω στα Κρουαζιερόπλοιά
του μόνο την ΚΟΙΣΠΕ ψυχικής υγείας του Δήμου του. Και εκεί, σε αυτόν
τον μακρινό τόπο είχε μια τεράστια παραλία Λεωφόρο που έπλεαν εκεί
αμάξια και τα Κρουαζιερόπλοιά του ήταν Πολυεθνικές αγκυροβολημένες
κερδοφόρα στο δικό του Μπαστούνι έως Μαιστράτο. Δεν κάθισε να κάνει
πλάνο και έφτιαξε μια καντίνα κρύων γευμάτων για τους Τουρίστες των
Πολυεθνικών που δεν ήταν άλλοι από τους εργαζόμενους εκεί και δεν
σκέφτηκε να΄χει και plan B παράλληλα να λειτουργεί βασιζόμενος σε
ανάγκες ψυχολογίας του ντόπιου πληθυσμού. Το παραμύθι έχει λυπημένο
τέλος επειδή σε ελάχιστο χρόνο έκλεισε η ΚΟΙΣΠΕ. Έχει λυπημένο τέλος
για όλους εκτός από τον Δήμαρχο εκείνο που έγινε Περιφερειάρχης και
δεν έμαθε κανείς τις αποτυχίες του εκτός βέβαια από τους ντόπιους
κατοίκους. Έχω βαρεθεί να βλέπω προτάσεις φτιαγμένες στο πόδι. Αλίμονο
αν η Ε.Ε. σκεφτόταν ότι αυτό είναι Ανάπτυξη ή και Τουριστική Ανάπτυξη
ενώ εκείνη βασίζεται και στο σενάριο think local act global, σκέψου
τοπικά δράσε παγκόσμια, απλώνοντας βέβαια το μικρό πολιτισμικό σου
στοιχείο στον χώρο λες και είναι ένα επίκεντρο σεισμού που βγάζει
σεισμικά κύματα προς την εξωτερική του περιφέρεια ως κύκλος σε έναν
διαγραμματικό χάρτη.
Αλίμονο αν μέσα σε Πολυεθνικές εδώ προσλάμβανε η οργανωμένη στρατηγική
και η παραγωγικότητα ποτέ εκείνους που δεν δουλεύουν για να σκεφτούν
και την ψυχολογία καταναλωτή στο παρόν και στο μέλλον και να βασιστούν
σε Έρευνες ψυχολογίας και δεν είναι βέβαια ποτέ εκείνοι κάτι σαν το
Ελληνικό Δημόσιο.
Αν σκεφτόταν έτσι ο Ξένος οι Τουρίστες του εργαζόμενοι, που δεν γνώριζαν και οι ίδιοι ότι είναι προσωρινοί εκεί μέχρι εξάντλησής τους, στο Κρουαζιερόπλοιο Πολυεθνικών
και που θα ήταν οι επισκέπτες τις Καντίνας κρύων γευμάτων εκείνης της
ΚΟΙΣΠΕ θα την είχαν κάνει βιώσιμη. Αλλά μέσα σε Πολυεθνική η Τουρίστες
υπάλληλοι δεν έχουν χρόνο για να φάνε επειδή μόνο δουλεύουν και όταν
μόνο σχολάνε τρώνε ενώ ο Δήμαρχος νόμιζε ότι όλοι κάνουν ότι κάνει ο
ίδιος και ο πρόεδρος μόνο μιας Πολυεθνικής που έχει χρόνο για lunch
καθώς μόνο ξυρίζεται. Τέλος του Παραμυθιού και καλή σας Όρεξη.
Εγώ όσο βλέπω πλοία αγκυροβολημένα στο Λιμάνι του Αργοστολίου θα
σκέφτομαι πάντα όλους τους λόγους που τα φέρνουν να ρίξουν άγκυρα εκεί
και δεν θα σκέφτομαι τη λέξη Τουρίστας σαν τους Πόρους μου επειδή
Τουρίστες είμαστε όλοι σε κάτι.
Μαρία Μαγουλά
