Πόσο διαφορετικοί είναι οι άνθρωποι όταν κρύβονται πίσω από μια οθόνη! Φοβούνται να εκφράσουν τα πραγματικά τους αισθήματα όταν σε κοιτούν στα μάτια! Προτιμούν την σιγουριά που τους παρέχει ο εικονικός κόσμος. Πόσες σχέσεις διαλύθηκαν μέσα σε αυτόν; Πόσες άλλες δημιουργήθηκαν , προδόθηκαν εξαιτίας αυτού; Πού χάθηκε η ντομπροσύνη, που χαρακτήριζε παλιότερα τους ανθρώπους; Mε την ραγδαία αύξηση των διαδικτυακών σχέσεων, εξατμίστηκε και αντικαταστάθηκε από το ψέμα.
Γράφει η Μαρία Αρφάρα
Οι αληθινοί χαρακτήρες πέρασαν στην αφάνεια. Μα κι αν ακόμη λίγοι υπάρχουν ποιος τους εκτιμάει; Ποιος τους αναζητεί και ποιος τους επιβραβεύει; Γεμίσαμε ψεύτικους ανθρώπους , ψεύτικες σχέσεις, ψεύτικα συναισθήματα βασισμένα στο συμφέρον. Koυράστηκα να βλέπω να επικροτούν τις λάθος συμπεριφορές και να κατακρίνουν τις σωστές.
Εκτιμώ τους αληθινούς ανθρώπους, τις ευγενικές ψυχές που εκπέμπουν ευγνωμοσύνη και αγάπη. Έχω την ικανότητα να τις διακρίνω. Κι αυτό γιατί δεν φοβάμαι να δείξω τον πραγματικό μου εαυτό , δεν διστάζω να δείξω τα ελαττώματα και τις αδυναμίες μου, δεν κρύβομαι πίσω από την μάσκα του ψεύτικου και του ιδανικού. Ο ψεύτικος άνθρωπος προσελκύει στρατιές από πανομοιότυπες συμπεριφορές. Έλκουμε αυτό που εκπέμπουμε!
Εκπέμπω την ευγένεια, το χαμόγελο , την καλοσύνη! Κρατάω όμως μια άμυνα εχθρικής συμπεριφοράς προς την αγένεια, την ειρωνεία, την κακία. Με αυτό τον τρόπο έχω καταφέρει να κρατήσω δίπλα μου ανθρώπους που αξίζουν πραγματικά. Ανθρώπους που στο πρόσωπο τους αντικρίζω τον εαυτό μου. Δεν είναι πολλοί. Είναι λίγοι και καλοί. Αληθινοί. Και αυτό είναι που τους κάνει μοναδικούς!
