Γεννηθήκαμε και μας βάλανε στο κέντρο. Σ’ ένα κέντρο που είτε μας παραχάϊδευαν, είτε μας παραέκριναν, είτε εναλλάξ και τα δύο. Στην καρέκλα κάτω απ’ τα μεγάλα φώτα στο μέσο της κουζίνας και στις γιορτινές συναθροίσεις περίμεναν την ατραξιόν ή την γκάφα μας για να επιβραβεύσουν ή να πατρονάρουν. Μας συνέστησαν να ‘μαστε προσεκτικοί, επιφυλακτικοί και μετρημένοι. Μας έπεισαν ότι οι άλλοι μας ζηλεύουν, ότι θα επιδιώξουν το κακό μας, ότι ο κόσμος ανταγωνίζεται κι ότι πρέπει να είμαστε σ’ επιφυλακή για ν’ απαντήσουμε όταν η επίθεση μας βρει – γιατί ήταν δεδομένο ότι θα μας βρει. Να ‘χουμε πάντα ένα plan b για να αντιμετωπίσουμε την σκληρότητα των τριγύρω. Κι απ’ την πολλή καχυποψία και το φόβο που ρίζωσε μέσα μας, γίναμε εμείς οι κακές παρέες που μας τόνισαν ν’ αποφεύγουμε.
Σπουδαίο και πολυδιαφημισμένο εφόδιο η εξυπνάδα, θα τρόμαζες αν ήξερες πόσοι την μπερδέψαμε με την κουτοπονηριά και την άσκοπη κατάχρηση εξουσίας. Βγήκες από πάνω στην αντιπαράθεση; Έγινε το δικό σου; Αγνόησες εντελώς την επίδραση στον ψυχισμό του άλλου αλλά ο δικός σου παραμένει καλογυαλισμένος σαν ολοκαίνουριο λουστρίνι; Συγχαρητήρια, 12 points, θα ‘ταν περήφανη η μανούλα που δεν κατάφερε κανείς να «σ’ εκμεταλλευτεί». Κι αν εμείς τα κάναμε μαντάρα, αν μας κατατρόπωσε η αδηφάγα μας όρεξη για επιβεβαίωση, αν εξαπατήσαμε συνειδητά προς ιδίον όφελος, δε γαμιέται; Θα μας νταντέψουμε όπως μόνο εμείς ξέρουμε, αρκεί ν’ αναβάλλουμε την αναμέτρηση με τη συνείδησή μας. Εκεί που άλλοτε η μανούλα θα έδινε το συγχωροχάρτι για τα εγκλήματα του παραχαϊδεμένου της, τώρα μόνα τα παραχαϊδεμένα στηρίζουμε την απατηλή αυτοεκτίμησή μας επάνω στις επικρατήσεις μας. Τόσο είναι τελικά το βάρος της αντίληψής μας: όσο μιας σαπουνόφουσκας.
Κι όμως, κάποιοι ξέφυγαν. Εκείνοι οι όμορφοι άνθρωποι με τη σιγουριά στο βλέμμα και την ισορροπία του όντως ισχυρού, εκείνου δηλαδή που δεν κόπτεται να το αποδείξει.
Οι όμορφοι άνθρωποι φιλοδοξούν αλλά κυρίως εμψυχώνουν τους άλλους να το κάνουν, γιατί δεν απειλείται η δική τους υπόσταση απ’ την επιτυχία των υπολοίπων. Εντοπίζουν τα δυνατά σημεία σου και σε βοηθούν να τα καλλιεργήσεις. Ποθούν να ευτυχήσεις, γίνονται συνοδοιπόροι στη διαδρομή, συχνά κι οδηγοί, δε στέκονται τροχοπέδη. Δεν αρκούνται στο να εύχονται τυπικά τα καλύτερα, αλλά σε βοηθούν εμπράκτως να τα αποκτήσεις. Δε σε κρατάνε πίσω από ένα μαντρότοιχο για να σε κρύβουν ή να σ’ επιδεικνύουν σαν τρόπαιο ενώ εκείνοι σουλατσάρουν γύρω γύρω. Δε σε υποτιμούν, δε σε υπονομεύουν και κυρίως δε σε ανταγωνίζονται.
Οι όμορφοι άνθρωποι σου λένε να ξυπνάς νωρίς, να τρέφεσαι υγιεινά, προτείνουν να σου κάνουν παρέα στον μικροβιολόγο. Όχι απλώς σου επιτρέπουν να δείχνεις τις ευαισθησίες σου, αλλά σε προτρέπουν να το κάνεις. Δε θεωρούν την παιδικότητα, ανωριμότητα. Δε νομίζουν τον συναισθηματισμό για αδυναμία. Οι όμορφοι άνθρωποι βρίσκονται σ’ απόλυτη αρμονία με τα δικά τους συναισθήματα γι’ αυτό και νιώθουν άνετα κι όσοι έχουν την τύχη να βρίσκονται γύρω τους. Δε θα ντραπούν για το θυμό τους, δε θα κρύψουν τη συγκίνησή τους, δε θα σου επιβάλουν κώδικες συναναστροφής μαζί τους. Μαζί τους μπορείς να είσαι ακριβώς αυτός που είσαι κι όταν είσαι μόνος.
Οι όμορφοι άνθρωποι είναι ευθείς. Δεν αρέσκονται στα υπονοούμενα, δε συντηρούν αδιόρατα μυστήρια στην ατμόσφαιρα, δεν έχουν κλειστές πόρτες και απαγορευμένα θέματα προς συζήτηση. Θέλουν να διαπεράσουν την επιφάνειά σου, αφήνουν επίτηδες ρωγμές κι ανοίγματα και στη δική τους επιφάνεια και σε προσκαλούν να τους εξερευνήσεις – ό,τι πολυτιμότερο μπορεί κάποιος να προσφέρει απ’ τον εαυτό του. Οι όμορφοι άνθρωποι είναι χαμογελαστοί, καλοί ακροατές και αποφεύγουν την περιττή κριτική. Δε θα σου κάνουν παρατήρηση για το ντύσιμο ή το σωματότυπό σου, δεν περνάνε κάθε ενοχλητική σου συνήθεια από εξωνυχιστικό έλεγχο για ν’ αποφασίσουν αν μπορούν να την αποδεχτούν ή όχι και κυρίως δε θεωρούν εαυτούς Θεούς. Οι όμορφοι άνθρωποι, συνήθως, έχουν κάποιον άλλο Θεό για να πιστεύουν, όποιος κι αν είναι αυτός, γιατί έχουν συνειδητοποίησει τη θέση τους στο σύμπαν όσο βάναυση κι αν είναι μια τέτοια συνειδητοποίηση.
Οι όμορφοι άνθρωποι σε ταξιδεύουν. Σε μουσικές, σε κουζίνες, σε απόψεις, σε προορισμούς, καμιά φορά και στον εαυτό σου τον ίδιο – κι έχουν από σένα ακριβώς την ίδια προσδοκία. Είναι απαιτητικοί αλλά χωρίς να το πολυδιαφημίζουν για να σου προκαλέσουν άγχος ανταπόκρισης. Αυτοσαρκάζονται, τσαλακώνονται και παραδέχονται ότι φοβούνται το θάνατο και τη μοναξιά – όσα οι περισσότεροι δεν τολμάμε να ψελλίσουμε, μη και στεναχωρήσουμε το καλομαθημένο που κρέμεται ακόμα στο βυζί της μάνας του και νανουρίζεται δήθεν ατάραχο μέσα μας.
Οι όμορφοι άνθρωποι, εντελώς αβίαστα και χωρίς καμία διάθεση επιδειξιομανίας, γίνονται οι φωτεινοί σηματοδότες που μας δείχνουν πού θέλουμε να φτάσουμε, με ποιους θέλουμε να μοιάσουμε. Είναι οι δάσκαλοι που εντοπίζουν τα ταλέντα μας και μας παρακινούν να τα κυνηγήσουμε, είναι οι γονείς που αποδέχονται ότι ξεφύγαμε αρκετά απ’ το «αρχικό πλάνο» των ονείρων τους αλλά μας στηρίζουν και μας αγαπάνε no matter what, είναι οι συνεργάτες που μαζί τους μαθαίνουμε να εργαζόμαστε για κοινούς σκοπούς, είναι οι φίλοι που έρχονται μ’ ένα κρασί τρισχαράματα στο σπίτι, είναι οι έρωτες που μας ανυψώνουν και μας συστήνουν τις βελτιωμένες εκδοχές μας.
Εμείς, τελικά, δεν έχουμε παρά να επιλέξουμε τα πρότυπά μας.
