Είναι εντυπωσιακό το πώς τα πράγματα στην πολιτική ζωή του τόπου εναλλάσσονται με έναν θαυμάσια απαράλλαχτο τρόπο και οι ρόλοι αναδιανέμονται με μία φυσικότητα, που αφήνει τους πάντες ενεούς.
Γράφει ο Γιάννης Μακρυγιάννης
Και όλα αυτά γίνονται στη βάση ενός σταθερού μοτίβου, που έχει να κάνει με το ύφος της εξουσίας: αλαζονεία, αμετροέπεια, αμοραλισμός, υποτίμηση της νοημοσύνης και πάει λέγοντας. Είναι εντυπωσιακό το πώς αλλάζουν οι συμπεριφορές, ανάλογα με τη θέση στην οποία βρίσκεται ο κάθε πολιτικός και το κάθε κόμμα.
Στην αντιπολίτευση είναι σκληροί επικριτές της διασπάθισης του δημοσίου χρήματος και της πολυτέλειας, για παράδειγμα, αλλά μόλις μετακομίσουν στην κυβέρνηση αρχίζει η καλοπέραση και όποιος αντέξει. Και το αντίστροφο βέβαια. Εκείνοι που έβλεπαν τα κρατικά ταμεία σαν δικά τους, όταν ήταν στην κυβέρνηση, τώρα αποδεικνύονται εύθικτοι με την παραμικρή περίπτωση σπατάλης. Δυστυχώς και ορισμένοι από τούτη την κυβέρνηση, παρά τα μεγάλα λόγια στην αντιπολίτευση, δεν ξεφεύγουν από τον κανόνα «είμαστε στην εξουσία και κάνουμε ό,τι θέλουμε».
Δεν είναι προφανώς το πρόβλημα αν κάπου οργανώθηκε μία γιορτή που κόστισε λίγο παραπάνω. Δεν θα χαθεί ο τόπος αν μαζί με τη βασιλόπιτα στήθηκε ένα τρικούβερτο γλέντι για να κάνει ο υπουργός ή ο διοικητής το κομμάτι του με τους υπαλλήλους – ψυχή έχουν και οι υπάλληλοι και κυρίως ψήφους.
Το θέμα είναι, όλη αυτή η νοοτροπία. Το μήνυμα που εκπέμπουν αυτές οι ενέργειες και οι γαλαντομίες. Τι ακριβώς, αλήθεια, γιορτάζουν στα υπουργεία, στους οργανισμούς και όπου αλλού διοργανώνονται τέτοια πανηγύρια;
Γιορτάζουν που βγήκαμε από τα μνημόνια; Πέρασε αυτή η «γιορτή», εκτός κι αν θέλουν να ξαναμπούμε σε μνημόνια. Γιορτάζουν το νέο χρόνο; Ας γιορτάσουν τότε και όλες τις μεγάλες αργίες του έτους, μην χάνονται τέτοιες ευκαιρίες. Αν θέλουν να γιορτάσουν ας κάνουν συνεστίαση με τον όβολό του ο καθένας και να το πάνε μέχρι το πρωί. Αλλά εγκρίνουμε δημόσιες δαπάνες για να κάνουμε γιορτές να φανεί ο «αρχηγός», δεν έχει καμία λογική. Εκτός κι ο «αρχηγός» κερνάει όντως και πληρώνει από την τσέπη του – τότε πάσο και μπράβο του Μάκη του Βορίδη ή όποιου άλλου έχει τέτοια όρεξη και καθαρίζει για τους υπαλλήλους του.
Επίσης το «δεν δεχόμαστε κριτική» και όποιος μας επικρίνει είναι λαϊκιστής, δεν χωράει σε καμία λογική. Ή κακώς υπήρξε η διάθεση κρατικού χρήματος για γλέντια, – μπανάλ και ψευτοκυριλάτα μεταξύ μας – και αλλάζουμε την απόφαση ή υποστηρίζουμε την απόφαση μέχρι τέλους και παίρνουμε και το πολιτικό κόστος.
Υπάρχει άλλωστε και προηγούμενο: Κακώς λέει δεν διατηρήσαμε το υπουργείο Μετανάστευσης, ήταν λάθος η κατάργηση και το ξαναφτιάχνουμε μπας και βάλουμε σε μία σειρά το προσφυγικό. Τελεία και παύλα.
Διότι υπάρχει η ουσία των πολιτικών επιλογών, αλλά υπάρχει και το ύφος της εξουσίας. Και κάποια στιγμή, όταν οι πολιτικές μπορεί και να μη βγαίνουν, όλοι θυμούνται το ύφος. Και οι μαγκιές πληρώνονται ανάλογα.
