Παρακολουθώ ειδήσεις με τον άντρα μου και το παιδί μας και σκέφτομαι…
Πριν από ,περίπου, 3 χρόνια είχαμε την ευλογία να αποκτήσουμε τον μικρό μας Γεράσιμο. Το ταξίδι αυτό δεν ήταν καθόλου εύκολο, διότι από τους πρώτους κιόλας μήνες κρίθηκε απαραίτητο να παραμείνω στο κρεβάτι σε πλήρη ακινησία. Στην αρχή θεωρήσαμε ότι αυτό θα ήταν το πιο δύσκολο.
Έπειτα, όταν πλέον είχα συμπληρώσει 3μήνες στο σπίτι μπαινοβγαίνοντας στο νοσοκομείο, (βρισκόμουν στον 5ο μήνα κύησης κ το βρέφος ήταν μόλις 600γραμμάρια), οι γιατροί μας ανακοίνωσαν ότι δεν μπορούν να μας αναλάβουν επειδή ο βαθμός δυσκολίας ήταν μεγάλος και δεν υπάρχουν οι απαραίτητες υποδομές στο νησί για τέτοιου είδους περιστατικά.
Αρχίσαμε να ψάχνουμε Γιατρό , Νοσοκομείο, Σπίτι εκτός νησιού. Τελικά, το υπόλοιπο 3μηνο το περάσαμε σε ένα δίκλινο δωμάτιο στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του Ρίου , με τον άντρα μου στο πλάι μου , να κοιμάται σε μία καρέκλα που γινόταν κατά κάποιο τρόπο κρεβάτι και εμένα με ορούς , φάρμακα ενέσεις και μηχανήματα για να κρατήσω το παιδί όσο περισσότερο γινόταν.
Αισίως με την πολύτιμη βοήθεια των γιατρών , των φαρμάκων αλλά και υπομονής γέννησα, έπειτα από 6μήνες ακινησίας ,στις 3 πρώτες ημέρες του 9ου μήνα κύησης. Κάτι που στην αρχή σύμφωνα με την γνώμη των γιατρών έμοιαζε ακατόρθωτο …καταφέραμε να αγκαλιάσουμε το υγιέστατο μωράκι μας ,που ζητούσε μόνο το γάλα του και την φροντίδα μας.
Μην θεωρείτε ότι ήταν εύκολο, υπήρξαν πολλές στιγμές που λύγισα , έλεγα δεν θα τα καταφέρω , έλεγα γιατί , τι έκανα λάθος?!
Στο σήμερα….
Εάν το σκεφτούμε λογικά και ψύχραιμα, είμαστε όλοι ελεύθεροι μέσα σε αυτήν την καραντίνα που μας υποχρεώνει να είμαστε σπίτι μας. Κινούμαστε περπατάμε πηγαίνουμε (ναι μεν πλέον με άδεια) στις υποχρεώσεις μας (για πληρωμές λογαριασμών ,σουπερ μαρκετ κ.α).
Άρα τι είναι αυτό ακριβώς που δεν αντέχουμε και φτάνουμε στο σημείο να βγαίνουμε από τα σπίτια μας και με την στάση αυτή να δείχνουμε ότι δεν σεβόμαστε τους γιατρούς που δίνουν μάχη για όσους έχουν νοσήσει?! Τι είναι αυτό που μας φτάνει στο σημείο να πηγαίνουμε στα χωριά και να μην σκεφτόμαστε τους δικούς μας ανθρώπους ,είτε αυτούς που δεν έχουν πρόβλημα και εξαιτίας μας θα αποκτήσουν ,είτε αυτούς που δεν πρέπει να αποκτήσουν άλλα?!
Ο κάθε ένας από εμάς , με ό,τι σπίτι διαθέτει, μικρό ή μεγάλο , δικό του ή όχι, μένει κάπου. Ζει εκεί που επέλεξε , με το δικό του γούστο, με τη δική του αύρα, με τη δική του άνεση, έτσι ώστε όταν είναι σπίτι του …να είναι αυτό που τον ευχαριστεί και αυτό που τον χαλαρώνει. Μπορεί μέσα στο σπίτι του να κινηθεί όπως θέλει , να σηκωθεί , να κάτσει, να φάει, να κάνει μπάνιο, να δουλέψει, να δει τηλεόραση να μοιραστεί σκέψεις και σχέδια με την οικογένεια…και όλο αυτό για λίγο χρονικό διάστημα.
Μέσα σε ένα νοσοκομείο δεν μπορούσα να φάω ό,τι ήθελα , δεν μπορούσα να κάνω μπάνιο και με βοηθούσε ο άντρας μου σε καρέκλα καθιστή για να μην γίνει κάποια λάθος κίνηση που μπορούσε να ήταν επικίνδυνη για το μωρό, δεν μπορούσα να πάω βόλτα έξω στο ήλιο στην θάλασσα όπως οι περισσότερες εγκυούλες ….και πολλά άλλα.
Τότε κάθε Σαββατοκύριακο μας επισκέπτονταν, εναλλάξ, οι οικογένειές μας για να μας δουν και να μας δώσουν δύναμη …. Σήμερα όπως έχουν γίνει τα πράγματα δεν μπορούμε να τους δούμε κ οφείλουμε να τους προστατεύσουμε εμείς!
Όταν κράτησα το μωρό μας αγκαλιά ….όλα φαίνονταν ότι τελείωσαν όμως χρειάστηκαν 3μήνες περίπου για να ΄΄θυμηθεί’’ το σώμα να σταθεί και πάλι όρθιο στα 2 του πόδια. Τα χέρια μου από τους ορούς χρειάστηκαν πολύ περισσότερο για να επανέλθουν.
Μπορεί να σας κούρασα, ενδεχομένως να σας άγγιξα, ίσως και να μην κατάφερα τίποτα. Ήταν μια δική μας εμπειρία ζωής που μας δίδαξε ότι 6 μήνες δυσκολιών άξιζε για να βγει ένα καλό αποτέλεσμα για εμάς , την οικογένειά μας και το μέλλον μας.
Όπως μου είχε αναφέρει τότε στις δύσκολες στιγμές ο πεθερός μου …έχουμε στόχο!
Ας είναι λοιπόν αυτός ο δικός μας στόχος! Στόχος όλων μας να πετύχουμε αυτό που άλλες χώρες δεν κατάφεραν. Στόχος να συνεχίσουμε να λέμε καλημέρα στους δικούς μας ανθρώπους, στους συνάδελφούς μας , στους γείτονές μας , μα πάνω απ΄ όλα στον εαυτό μας.
ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ
Με εκτίμηση
Μια Κεφαλονίτισσα
