ΑΝΑΣΤΟΧΑΣΜΟΣ
Ο κορωνοϊός προκαλεί κρίση στην παγκόσμια κοινωνία ως σύνολο, αλλά και στα άτομα αυτά καθ’ αυτά. Έχουν ειπωθεί και γραφεί άπειρα και σίγουρα θα επακολουθήσουν ακόμη πιο «άπειρα». Από εσωτερική και μόνον ανάγκη οφείλω να πω κι’ εγώ τα «ολίγα δικά μου», από τον ωκεανό των συλλογισμών που με κατακλύζουν, όπως τον καθένα αυτές τις στιγμές.
Η κυβέρνηση ανταποκρίθηκε θετικά στα καθήκοντα της, πέραν μάλιστα των δικών μου προσδοκιών. ‘Εδρασε ακαριαία, με πειθώ, αποτελεσματικότητα, χωρίς πολιτικαντισμό. Η αντιπολίτευση, στο σύνολό της στάθηκε και αυτή στο ύψος των περιστάσεων. Νιώθω ικανοποίηση για την επιδειχθείσα επάρκεια του πολιτικού μας συστήματος-επιμέρους κακοφωνίες ας υπάρχουν ως γραφικότητες. Ελπίζω αυτή η επάρκεια να μακροημερεύσει.
Συμφωνώ απολύτως με τα ληφθέντα μέτρα. Εκθειάζω την στωικότητα και την αυτοσυγκράτηση των Ελλήνων, αυτών των ‘’ατίθασων, απείθαρχων, απερίσκεπτων, καλοπερασάκηδων…’’. Θεωρώ ότι ζούμε μια ξεχωριστή, υψηλής συνειδητότητας, πατριωτική, εθνική, ανθρώπινη με όλη τη σημασία της λέξης, στιγμή. Ως κοινωνικό σύνολο δε, επιδεικνύουμε ασυνήθιστη ωριμότητα.
Δεν φοβάμαι για δήθεν άρση των δημοκρατικών δικαιωμάτων μας. Η ανθρώπινη συνειδητότητά μου, κάτι τέτοιο το απορρίπτει διαρρήδην. Η αυτοπειθαρχία για την προάσπιση της υγείας των πολιτών, είναι αναγκαία συνθήκη ανθρώπινης συμπεριφοράς. Η Ελλάδα δεν είναι Ουγγαρία, ο Μητσοτάκης δεν είναι Όρμπαν και οι εθνικές πολιτικές μας δυνάμεις έχουν επαρκή εμπειρία και γνώση. Τα δημοκρατικά μας δικαιώματα, κινδυνεύουν από άλλους υπαρκτούς και αναγνωρίσιμους εχθρούς, όχι από την επιβεβλημένη προσωρινή αναστολή τους. Αν ποτέ κινδυνεύσουν, θα τα υπερασπιστούμε από την πρώτη γραμμή.
Επικροτώ την στάση των ΜΜΕ για την πληροφόρηση και τη γνώση που μας προσφέρουν σε σχέση με τον άγνωστο ιό και την πανδημία. Δαιμονίζομαι όμως από την ακατάσχετη κινδυνολογία, την καλλιέργεια ψυχολογικής τρομοκρατίας, τη διάχυση του προσωπικού πόνου σε πρώτο πλάνο, όλη αυτή την αχρείαστη και ύποπτη δραματουργία.
Επιτέλους, η λαίλαπα των αυταρχικών πολιτικών υπέστη μια πρώτη επώδυνη και εκκωφαντική ήττα, οδυνηρή μεν λόγω των θυμάτων, καθαρή δε ήττα, πέραν κάθε αμφιβολίας. Τράμπ, Πούτιν, Τζόνσον, Ερντογάν, Μπολσονάρου, ανέκρουσαν πρύμναν. Ο ύπουλος ιός βλέπετε δεν καταλαβαίνει από αντριλίκια, μαγκιές, υπεροψίες. Η επίσης ολοκληρωτική Κίνα αντιμετώπισε επιτυχώς την πανδημία, οφείλει όμως πειστικές απαντήσεις σε φλέγοντα ερωτήματα.
Η ιδεολογική ήττα του άκρατου νεοφιλελευθερισμού, ανοίγει υπό άλλους όρους, την πάντα επίκαιρη συζήτηση, για την αναγκαιότητα της άψογης λειτουργίας των δημόσιων κρατικών δομών υγείας, αλλά και άλλων αγαθών και όχι στην υποβάθμιση και περιθωριοποίησή τους. Το εθνικό σύστημα υγείας και άλλες δημόσιες δομές κράτησαν όρθια την χώρα…
Οι κρίσεις δημιουργούν αναπόδραστα αναστοχασμό∙ οφείλουν να τον γεννήσουν. Γι’ αυτό κυκλοφορεί το κοινότοπο αλλά αληθές τσιτάτο «η κρίση να γίνει ευκαιρία» Ιδιαιτέρως η σημερινή κρίση με την ιδιοτυπία του «εγκλεισμού», είναι ιδανική για να γεννήσει την εσώτερη περίσκεψη.
Ένας ασήμαντος ιός φέρνει τον πλανήτη ανάποδα. Πόσο μηδαμινοί είμαστε ως ανθρώπινο είδος; Ένας πιο «μοβόρος» ιός τι μπορεί να επιφέρει στο είδος μας; Πόσο τυχεροί είμαστε, που έχουμε επιβιώσει τα τελευταία λίγα εκατομμύρια χρόνια από αναπόφευκτες καταστροφές που καιροφυλακτούν; Πώς και κάποιος «ιδιότροπος» ευμεγέθης μετεωρίτης δεν έχει κάμει κατά δω; Πώς κι έχει αργήσει τόσο η ανθρωποκτόνα έκρηξη κάποιου ηφαιστείου; Τι είδους ορθροφροσύνη διαθέτουμε ως άνθρωποι, που επί τόσα χρόνια με τόση επιμέλεια και εργατικότητα, πασχίζουμε νυχθημερόν για την κατάρρευση της βιοκλιματικής σταθερότητας;
Τέτοιες στιγμές δεν μπορεί να μην αναλογιζόμαστε την μικρότητά μας. Δεν γίνεται να είμαστε τόσο μικρόνοες και ποταποί. Σέβομαι τις θρησκείες και τους πιστούς, αλλά γράφοντας αυτά δεν διακατέχομαι από θρησκευτική ανάγκη ή φόβο. Θεωρώ ότι είμαι ορθολογιστής, είμαι υπέρμαχος των επιστημών. Δεν υπάρχει σύγχρονο επιστημονικό κείμενο, από τη νευροβιολογία, τα μαθηματικά, την κοσμολογία, μέχρι τις θεωρητικές επιστήμες, που να μπορώ να το κατανοήσω, να το βρω και να μην το διαβάσω.
Ο μεγαλουργός άνθρωπος, πώς δεν κατανοεί τη μηδαμινότητά του; Γιατί η επιστήμη να γίνεται εργαλείο αβυσσαλέων ανισοτήτων, μεγαλομανιών και αυτοκαταστροφικών στόχων;
Παρόμοιες κρίσεις και πολύ χειρότερες η ανθρωπότητα έχει ζήσει και θα ζήσει στο μέλλον, αν επιζήσει. Ερχόταν ο αναλογισμός κάθε φορά και άφηνε ένα λιθάρι στην ανθρώπινη κοινωνία. Αλλά ο χρόνος που περνούσε, έσβηνε την προηγηθείσα δυστυχία και άναβε ξανά την εγωλατρική πυρκαγιά. Τι λιθάρι θα αφήσει τούτη η κρίση; Όμως η ανθρωπότητα δεν έχει ανάγκη από λιθαράκια αλλά από δομικούς ογκόλιθους. Θα τα καταφέρουμε;
Ο αναστοχασμός είναι προσωπική υπόθεση του καθενός, αλλά και των κοινωνιών στο σύνολό τους. Είναι αναγκαίος στις κρίσεις. Οφείλει όμως να είναι και καθημερινό προσωπικό μας εφόδιο. Είναι δύναμη ζωής. Με αναστοχασμό μπορούμε να δημιουργή- σουμε ένα καλύτερο κόσμο.
Χρειάζεται θέληση, ικανότητα, ταπεινότητα, γενναιότητα και κυρίως άδειασμα από την περιττή καθημερινή βλακώδη μικρότητα, που περισφίγγει τη ζωή και το είναι μας.
Ζωή χωρίς αναστοχασμό, είναι ζωή του συρμού, χαμένη ζωή…
Μακάρι, αλλά…