Καλέ μου χριστιανέ,
Όχι, δυστυχώς εγώ δεν είμαι αυτό που λένε «καλός χριστιανός». Δεν εκκλησιάζομαι και τόσο συχνά, δεν έχω πνευματικό, δεν έχω εξομολογηθεί ποτέ, έχω μερικά χρόνια να κοινωνήσω. Όμως, τολμώ να θεωρώ τον εαυτό μου χριστιανό. Έστω, «κακό» χριστιανό, που όμως πιστεύει αυτά που δίδαξε ο Χριστός, την ανυστερόβουλη αγάπη για τον συνάνθρωπο, την καταλλαγή, την καρτερία, την ανεκτικότητα. Που συγκινείται από την απόκοσμη πνευματικότητα της ορθοδοξίας, από τα άυλα σώματα των αγίων στις εικόνες, που νιώθει ζεστασιά σαν παιδί στη μεγάλη αγκαλιά της Πλατυτέρας – αυτό δεν είναι άλλωστε η αληθινή εκκλησία; Μια μεγάλη αγκαλιά αλληλεγγύης που χωράει όλους. Και μια ηλιαχτίδα ελπίδας. Εκείνη η ελπίδα που ξεχειλίζει μέσα από τον ψίθυρο της προσευχής.
Αυτή η προσευχή δεν χρειάζεται ναούς. Δεν χρειάζεται καμπάνες. Δεν χρειάζεται κεριά. Δεν χρειάζεται ψαλμωδίες. Μπορεί να γίνει παντού και πάντα. Σε έναν έρημο δρόμο. Στην κορυφή ενός βουνού. Στην καμπίνα ενός ξενιτεμένου ναυτικού. Στο κελί ενός μοναχού. Στο δεσμωτήριο ενός φυλακισμένου.
Κι όταν είναι ανάγκη, μπορεί να γίνει και μακριά από τους ναούς. Χωρίς καμπάνες. Χωρίς κεριά. Χωρίς ψαλμούς. Και τώρα, βρισκόμαστε σε μια στιγμή που είναι ανάγκη.
Η πίστη μου δεν θα χαθεί επειδή δεν πήγα στην εκκλησία. Επειδή δεν κοινώνησα. Επειδή δεν προσκύνησα την εικόνα. Επειδή δεν πήρα το Άγιο Φως. Στη ζωή μου πέρασα πολλές Πασχαλιές στην εκκλησιά, και πολλές μακριά της. Θα περάσω κι άλλες, κι από τις δυο. Ποτέ δεν βρέθηκα μακριά από την πίστη μου. Όπως πολλοί άνθρωποι σε μικρά χωριά επί χρόνια περνούν τις άγιες μέρες χωρίς λειτουργία, έτσι και τώρα, όλοι, έστω για μια φορά, μπορούμε. Γιατί είναι ανάγκη. Γιατί αν πραγματικά αγαπάμε τον συνάνθρωπο, όπως είπε ο Χριστός, πρέπει αυτή τη φορά να συναισθανθούμε τη μικρή, αλλά ουσιαστική, δική μας ευθύνη. Και να μείνουμε μακριά από τους ναούς αυτές τις μέρες.
Γι’ αυτό, καλέ μου χριστιανέ, εγώ, ένας κακός χριστιανός, θέλω να σε παρακαλέσω να μείνεις σπίτι. Ν’ ακούσεις τις λειτουργίες από την τηλεόραση. Να πάρεις στα χέρια σου την Καινή Διαθήκη και να τη μελετήσεις. Να προσευχηθείς, εκεί στο σπίτι σου, για όλους εκείνους που υποφέρουν σ’ όλον τον κόσμο, για όλους εκείνους που δεν έχουν τη δικιά σου τύχη να βρίσκονται σπίτι τους. Για τους γιατρούς και τους νοσηλευτές που δεν προλαβαίνουν να προσευχηθούν, γιατί παλεύουν να σώσουν ζωές.
Για όλους αυτούς, φέτος σε παρακαλώ να κάτσεις σπίτι. Και μετά την προσευχή σου, είτε στο σκοτεινό σου δωμάτιο είτε στο μπαλκόνι είτε στην αυλή σου, ν’ ανάψεις ένα κεράκι. Κι αυτό το φως, άγιο φως θα είναι. Φως της Ανάστασης. Φως από την αγάπη στην καρδιά σου.
Σε κάθε εντατική σ’ όλο τον κόσμο, καλέ μου χριστιανέ, σε κάθε κρεβάτι, γίνεται μια σταύρωση. Κι είναι μεγάλος ο σταυρός για την ανθρωπότητα. Κι εσένα, τί σου ζητάνε; Να μείνεις σπίτι, να προσευχηθείς, και ν’ ανάψεις ένα κερί. Αυτό.
Σε παρακαλώ λοιπόν, για εκείνο το υπέροχο «Αγαπάτε αλλήλους», φέτος, μείνε σπίτι, καλέ μου χριστιανέ…
Με αγάπη (και ευχές για Καλή Ανάσταση)
Ηλίας Τουμασάτος
