Τέλειωσε η καραντίνα προς το παρόν, βγήκαμε με περισσότερη άνεση έξω από τα σπίτια μας και αρχίσαμε τις γνωστές μας βόλτες και περατζάδες. Σε μια τέτοια λοιπόν με έφεραν και πάλι τα βήματα μου στην παραλιακή αλλά είχα ξεχάσει πως πλέον τίποτα δεν είναι ίδιο όπως παλιά και αναφέρομαι φυσικά στο γουλόστρωτο.
Για δεκαετίες ολόκληρες καμαρώναμε ντόπιοι και τουρίστες το υπέροχο γουλόστρωτο στην παραλιακή που κατασκευάστηκε επί δημαρχίας Αλέκου Καλαφάτη, με πολύ εθελοντική εργασία.
Βότσαλα από τη Σκάλα, πλάκες από τη Φάλαρη, κυματισμοί στο σχέδιο και φοίνικες, λειτούργησαν συμβολικά και καθιέρωσαν το έργο ως μοναδικό κομμάτι της πολιτιστικής μας κληρονομιάς.
Ήταν ένα πραγματικό έργο τέχνης, εμβληματικό για την πόλη μας, που αποτελούσε πολιτιστική και τουριστική αναφορά για το Αργοστόλι και την Κεφαλονιά γενικότερα.
Η ηλικία του πάνω από 35 χρονών αλλά χρειάστηκαν πολύ λιγότερα και μια κοντόφθαλμη πολιτική για να καταστρέψουν την υπέροχη αρχιτεκτονικά παραλία και να την αντικαταστήσουν με ένα έκτρωμα.
Στις φωτογραφίες που ακολουθούν μπορεί κάποιος πολύ εύκολα κι ας μην είναι ειδικός, να διακρίνει την τεράστια διαφορά στην ποιότητα του έργου και ιδιαίτερα του βιομηχανικού υλικού που χρησιμοποιήθηκε για επίστρωση.
Η παραλία πριν, με το βότσαλο
Η παραλία μετά, με το βιομηχανικό υλικό
Η παραλία πριν, με το βότσαλο
Η παραλία μετά, με το βιομηχανικό υλικό
Αντιλαμβάνομαι ότι τα σχόλια είναι πλέον ανούσια και περιττά αλλά το αποτέλεσμα είναι τραγικό και συνετέλεσε στην κατάφωρη αλλοίωση της τοπικής μας παράδοσης.
Το γουλόστρωτο δεν έπρεπε να ξηλωθεί και να καταστραφεί, έπρεπε να “σηκωθεί” κομμάτι – κομμάτι και να ξανατοποθετηθεί . Τα κομμάτια που έλειπαν θα συμπληρώνταν οπως γίνεται σε όλα τα μνημεία σε όλο τον κόσμο. Δυστυχώς κάποιοι θέλανε να σβήσουν μνήμες και τα κατάφεραν (?).
Με το μαρασμό και των φοινίκων δεν μένει τίποτα δυστυχώς από την πανέμορφη παραλία με την μοναδική της αρχιτεκτονική όπως αυτή είχε καταγραφεί στην συλλογική μας μνήμη.
Ο δικηγόρος του διαβόλου
