Λαμπερή μέρα με Ήλιο και καλή θερμοκρασία μες στη Σιτεμπόρων, ήταν μια
Μέρα. Μπορεί και σήμερα.
Προσεγγίζεις την Τράπεζα, περιμένεις σε μια αλυσίδα ανθρώπων όρθιων
που με αποστάσεις μεταξύ τους περιμένουν καρτερικά να ανοίξει μια
πόρτα. Μπροστά σου μια ηλικιωμένη γυναίκα που της φαίνεται ακόμη πιο
δυσβάχταχτη η αναπηρία που είχε.
Γράφει η Μαρία Μαγουλά
Άνθρωποι κοιτώντας πρόσωπα, ρούχα και χαρακτηριστικά μεταξύ τους
προσπαθούν να βάλουν τον εαυτό τους σε μια σειρά. Σχηματίζεται μια
αλυσίδα μυρμηγκιών που νοητά μαζί την τεντωμένη υπομονή τους φτάνει ως
τη Σιτεμπόρων. “Ένας-ένας παρακαλώ”. Από μέσα ανοίγει το button και
προχωρά αργά η σειρά.
Είσαι ήδη μέσα στην Τράπεζα, κι αν τυχόν ξεχαστείς ότι πρέπει να
πάρεις και νούμερο προτεραιότητας τότε η Μέρα αλλάζει και η δροσερή
ηλιόλουστη ατμόσφαιρα αποκτά θερμοκρασία Κορονοιού. Ένα χαρτί δεν
μπορεί πάντα να σου γίνει προτεραιότητα στη Μνήμη πιο μεγάλη από τα
ίδια τα Πρόσωπα των Ανθρώπων με τα ιδιοσυγκρασιακά τους
χαρακτηριστικά που έχεις συγκρατήσει γερά να θυμάσαι ποιος προηγείται από ποιον.
Αν με αφορμή την απώλεια της σειράς σου της υπαρκτής, με σάρκα και
οστά, επειδή ολιγώρησες να πάρεις και νούμερο, παραπονεθείς αλίμονό
σου! Βλέπεις ο Πελάτης εκεί δεν έχει πάντα δίκιο. Είναι η μοναδική
Υπηρεσία φαίνεται οι Τράπεζες που ο πελάτης πάντα πρέπει να έχει
άδικο. Έχει μόνο υποχρεώσεις, αυτός, και ποτέ δεν είναι ίσος με έναν
προιστάμενο; Η φωνή του πελάτη πάντως δεν είναι ίση με την φωνή μιας
προισταμένης,
πιθανώς. Τα παράπονά του που εκφράζει μεγαλόφωνα έχουν μια ανταπόκριση
από τσιριχτή χροιά φωνής που του επιβάλλει μια τάξη, στην οποίο όλα
κατά τη γνώμη της είναι Κρατική Εντολή. Άσε που τα παράπονα
διαστρεβλώνονται στο Νου της όποιας προισταμένης εκεί που κάνει
παρέμβαση, ότι δήθεν είναι ύβρις.
Η Ύβρις ή Παράπονα ήταν:
Ότι τα αποκόμματα σειράς προτεραιότητας οφείλουν να είναι έξω από την
Τράπεζα, στο στεγασμένο προθάλαμο, και όχι μέσα στην Τράπεζα πια.
Επειδή δεν σέβεται η Τράπεζα τον Χρόνο του πελάτη. Δεν είναι
υποχρεωμένοι οι Πελάτες λόγω των μέτρων προστασίας τους από τον
Κορονοιό να περιμένουν όρθιοι, αστέγαστοι, που να ξεσπάσει και καμιά
μπόρα! Να στέκονται σε μια ουρά απογοητευτική για πολλούς που δεν
έχουν ούτε υπομονή, ούτε χρόνο, ούτε δυνάμεις να το κάνουν, και έτσι
να αναβάλλουν τη δουλειά τους στην τράπεζα για άλλη τους μέρα και να
φεύγουν.
Να μην μπορούν να πεταχτούν, αφού πάρουν πρώτα απόκομμα σειράς
προτεραιότητας, παραδίπλα να αξιοποιήσουν την ώρα αναμονής σε άλλες
δουλειές τους, ενώ μια σταλιά Τόπος είναι το Αργοστόλι για να το
κάνεις.
Και δεν έφτανε αυτό: Μια γυναίκα στην πόρτα εσωτερικά άνοιγε εκείνη το
κουμπί και ευτελιζόταν ο άνθρωπος ως εργαζόμενος να καταντήσει ο
Χρόνος του να πάει πίσω πριν τη βιομηχανική επανάσταση… και ο
Άνθρωπος να κάνει τη Μηχανή. Να γίνει ένας άνθρωπος το button.
Και γι΄αυτά το επιχείρημα μιας Μεγαλοτραπεζικού Υπαλλήλου ήταν ότι
αυτό που συμβαίνει: Είναι Κρατική Εντολή.
Ο χρόνος είναι χρήμα για Όλους και όχι μόνο για τους Τραπεζικούς
μεγαλο-υπαλλήλους.
Οι Τράπεζες δεν είναι το Δημόσιο με την ταλαιπωρία που εκεί όλοι οι
Πολίτες ξέρουν ότι έχουν να περάσουν.
Σιτεμπόρων. Κανένας σεβασμός στον άνθρωπο.
Φωτογραφία εξώφυλλου : Τα ανθρωπάκια του Γαίτη
