Kάτι δεν έχουμε αντιληφθεί σωστά, κάπως τα πράγματα σαν να μην είναι ειδυλλιακά, όση ωραιοποίηση και εξωραϊσμός της σκληρής πραγματικότητας κάνουν κάποιοι.
Γράφει ο Γιάννης Μακρυγιάννης
Συγνώμη, δεν θέλω να χαλάσω τα πανηγύρια και την ατμόσφαιρα μίας ιδιόμορφης αυτοϊκανοποίησης που βιώνουν πολλοί, προσπαθώντας μάλιστα να μας πείσουν όλους, αλλά κάπου υπάρχει λάθος, κάτι δεν έχουμε αντιληφθεί σωστά, κάπως τα πράγματα σαν να μην είναι ειδυλλιακά, όση ωραιοποίηση και εξωραϊσμός της σκληρής πραγματικότητας κάνουν κάποιοι.
Θέλετε παραδείγματα;
Ο κορωνοϊός ξέφυγε – και δεν ξέφυγε μόνος του!
Άνθρωποι πνίγονται – και δεν πνίγονται μόνοι τους!
Κρατικός μηχανισμός δεν λειτουργεί – και δεν το έχει επιλέξει… μόνος του!
Η οικονομία παραπαίει – και δεν είναι βέβαιο ότι έχει βοηθηθεί αρκετά για να μην παραπαίει!
Τα εθνικά θέματα είναι σε οριακό σημείο – και δεν είναι βέβαιο ότι υπάρχει επεξεργασμένη και ξεκάθαρη εθνική στρατηγική ή έστω εθνική συνεννόηση.
Θέλετε και μία διαπίστωση ενδιαφέρουσα; Τα επιχειρήματα που επικαλούνται οι σημερινοί πολιτικοί αρμόδιοι, είναι σχεδόν πανομοιότυπα με εκείνα που χρησιμοποιούσαν οι προηγούμενοι! Σαν να άλλαξαν απλώς τα πρόσωπα, ενώ οι συμπεριφορές, οι υπεκφυγές και οι προσπάθειες αποποίησης της ευθύνης είναι ίδιες και απαράλλαχτες!
Τι έλεγαν οι προηγούμενοι για την τραγωδία στη Μάνδρα; Φταίει το νερό, που έπεφτε κατά τόνους – και η βρόχα έπεφτε… straight through, που τραγούδαγε κι ο Ζαμπέτας. Τα ίδια και λένε και οι τωρινοί για την Εύβοια – κοίτα κάτι συμπτώσεις, αν και το 2018 άλλα έλεγαν ως αντιπολίτευση!
Τις προάλλες για τις πυρκαγιές που κατέστρεψαν τη μισή Κορινθία, έφταιγε η κλιματική αλλαγή – κοίτα κάτι συμπτώσεις, ό,τι έλεγαν και οι προηγούμενοι για το Μάτι, απλά στην Κορινθία η φωτιά δεν χτύπησε κατοικημένες περιοχές, αλλιώς τα ίδια θα είχαμε, κατ’ αντιστοιχία του παραδείγματος Μάνδρας – Εύβοια!
Επικίνδυνο λέει το 112, καλώς δεν χρησιμοποιήθηκε γιατί η εκκένωση θα κόστιζε ζωές – οι ίδιοι έλεγαν ανερυθρίαστα ότι στο Μάτι αυτό που έλειψε ήταν το… 112, που θα βοηθούσε στην εκκένωση!
Για τον κορωνοϊό δε, τα πράγματα έχουν και κάτι από ιλαροτραγωδία: Στην αρχή οι μάσκες ήταν περίπου επικίνδυνες. Μετά γίνανε σωτήριες και υποχρεωτικές – αλλά πρέπει ο καθένας να τις πληρώνει από την τσέπη του. Ερώτημα: τέτοιου είδους δαπάνες δεν καλύπτονται πλήρως από τα ευρωπαϊκά κονδύλια για την πανδημία;
Στην αρχή οι αποστάσεις ήταν σωτήριες, μετά όχι τόσο – ανάλογα δηλαδή ποιος είσαι και τι πολιτική προστασία είχες – τώρα γίναν ξανά επιβεβλημένες, αλλά άντε να μαζέψεις τον κόσμο, όταν σε βλέπει να στέκεσαι προσοχή μπροστά στον παπά, που σε ορκίζει στο προεδρικό μέγαρο μη φορώντας μάσκα!
Στην αρχή η «ατομική ευθύνη» αποθεώθηκε και η κυβέρνηση πήρε τα συχαρίκια που οργάνωσε έτσι την κοινωνία, τώρα όμως, η «ατομική ευθύνη» χάθηκε, αλλά δεν φταίει καθόλου, λέει, η κυβέρνηση σε αυτό, παρότι ήταν στη δική της ευθύνη να μην χαθεί η «ατομική ευθύνη» – όταν καυχιέσαι γιατί πέτυχες στην αρχή, οφείλεις να απολογηθείς που απέτυχες στη συνέχεια, όχι μονά ζυγά δικά σου.
Στην αρχή μετρούσε η «ανθρώπινη ζωή», μετά μπήκε στην εξίσωση η «οικονομική ζωή», για να μην καταρρεύσουμε, αλλά ισορροπία δεν βρέθηκε ποτέ, ώστε και τη δημόσια υγεία να προστατεύσουμε και κάπως την οικονομία να λειτουργήσουμε για να μην πάνε από φτώχεια όσοι γλιτώσουν από τον ιό!
Μόνο στα (μη) τεστ είναι σταθεροί: πρέπει να είμαστε η μόνη χώρα στον πλανήτη, που τα θεωρούμε περιττά και δεν κάνουμε στο γενικό πληθυσμό, όσα περισσότερα μπορούμε! Το παραμύθι αυτό είχε αληθοφάνεια όταν η καραντίνα απέτρεψε την ευρεία μετάδοση του ιού, αλλά τώρα με ανοιχτά τα σύνορα και τους πολίτες να θεωρούν την κυβέρνηση και τους αρμόδιους αστείους λόγω των παλινωδιών τους, το αποτέλεσμα του μη testing (μπορεί να) είναι, δυστυχώς, καταστροφικό! Πιθανόν θεωρούν αναπόφευκτο δρόμο της «ανοσίας αγέλης», αλλά τουλάχιστον ας οργανώσουν σωστά το δημόσιο σύστημα υγείας – που δεν το έχουν οργανώσει!
Δεν συνεχίζω με παραδείγματα, έγινε αντιληπτό το σκεπτικό.
Για να το διευκρινίσουμε ψύχραιμα: η κυβέρνηση κλήθηκε να διαχειριστεί δύσκολες και πρωτοφανείς καταστάσεις. Προφανώς, δεν φταίει αυτή για την εμφάνιση τόσων προβλημάτων. Αλλά εάν συνεχίσει να επαναλαμβάνει συνταγές του παρελθόντος, ή να επιλέγει εμμονικά λαθεμένες συνταγές και να έχει αλαζονική συμπεριφορά με εξάρσεις βαυκαλισμού, όχι μόνο δεν θα λύσει τα προβλήματα, αλλά θα εκτεθεί σε χρόνο και σε ένταση που δεν θα το καταλάβει καν.
Το γεγονός ότι δεν υπάρχει αποτελεσματική και απειλητική αντιπολίτευση (τουλάχιστον όχι ακόμα) και παίζει μόνη της, δεν μπορεί να είναι επιχείρημα «επιτυχίας».
