Μια γέφυρα αγάπης
Ό,τι έχει αξία, μόλις ολοκληρώσει τον κύκλο της ζωής του και πεθάνει,
δεν αφήνεται να χαθεί, αλλά συντηρείται και εκτίθεται.
Ένα αρχαίο αγγείο
– τεκμήριο ενός τρόπου ζωής και μιας τέχνης που έχει σβήσει –
μπαίνει στο μουσείο,
ένας αρχαίος ναός γίνεται ο ίδιος μουσείο,
ένας σημαντικός επιστήμονας γίνεται άγαλμα.
Όχι μόνο αντικείμενα, κτίρια και άνθρωποι,
αλλά και χωριά, τοπία, συναισθήματα…
Εμείς για παράδειγμα εκθέτουμε τα άδεια από κατοίκους,
νεκρά προσεισμικά χωριά μας,
τις άδειες από ντόπιες παρέες – λόγω του εξαντλητικού θερινού μεροκάματου –
νεκρές μας παραλίες.
Πρόσφατα ξεκινήσαμε να εκθέτουμε
και τη νεκρή μας αγάπη για το νησί…
Αλλά δεν χρειάζεται να ανησυχούμε.
Μια μικρή παρέμβαση και η αγάπη μας θα ζωντανέψει ξανά.
Μια λαμπερή οθόνη στο πλάι του I love Kefalonia για να καταμετρά τις καρδούλες,
που θα ποστάρουμε μέσω μιας ειδικής εφαρμογής στο κινητό.
50 καρδούλες σήμερα για τη γέφυρα Δεβοσέτου!
100 καρδούλες αύριο για τη γέφυρα Δεβοσέτου!
1000 μεθαύριο…
Μια γέφυρα αγάπης που θα μας ενώσει με το μέλλον που έρχεται,
και θα μας εκπαιδεύσει για τις σπηλιές,
όπου θα τρέχουμε να κρυφτούμε από τους κυκλώνες,
για να είμαστε έτοιμοι να σκαλίσουμε στους βράχους
τα μοναδικά μας ορνιθοσκαλίσματα,
τις δικές μας κόκκινες καρδούλες,
δίπλα στις ζωγραφιές των προϊστορικών προγόνων μας.
ΥΓ. Επειδή ακούγεται το υπερασπιστικό επιχείρημα πως το I love Kefalonia εκφράζει
μια αισθητική με την οποία μπορεί κανείς να συμφωνεί ή να διαφωνεί, θα ήθελα να
ρωτήσω: Ποιος είναι ο εικαστικός καλλιτέχνης που υπογράφει αυτό το έργο
και αυτή την αισθητική; Αν δεν υπάρχει κάποιος εικαστικός καλλιτέχνης, θα ήθελα
να υπενθυμίσω ότι – σε ένα δήμο που σέβεται τον εαυτό του – τις αισθητικές
παρεμβάσεις στο δημόσιο χώρο μπορεί να τις προτείνουν οι διάφορες επιτροπές του
δήμου, αλλά δεν τις υλοποιούν κιόλας! Τις υλοποιούν οι αρμόδιοι επαγγελματίες
καλλιτέχνες, αρχιτέκτονες και γλύπτες.
Αλέξανδρος Λυκούρας
μουσικός – ηθοποιός
