Το χειροκρότημα ανήκει στους μαχητές της ζωής

Δεν έχει σημασία αν σε αποδέχονται οι άλλοι. Σημασία έχει να ζεις εσύ όπως όλοι οι άλλοι.

Δεν διαφέρεις από εκείνους, είσαι άνθρωπος. Mε την μόνη διαφορά ότι η δική σου ψυχή είναι μεγαλύτερη, πιο δυνατή και πιο όμορφη από τις άλλες.

Εξάλλου ο κόσμος είναι τόσο επιφανειακός και μικρόψυχος, που η θλίψη τους κρατάει όσο κρατάει ένα φευγαλέο βλέμμα που θα σου ρίξουν. Πολλές φορές ούτε κι αυτό το κάνουν, φοβούμενοι να σε κοιτάξουν. Γιατί τότε θα πρέπει να φέρουν τον εαυτό τους στην θέση σου, πράγμα που δεν θέλουν.

Αν πάλι το κάνουν, θα είναι για να πουν από μέσα τους μια φράση όπως “τον κακομοίρη, κρίμα”…

Δεν είναι σε θέση και ούτε μπορούν να καταλάβουν τον Γολγοθά που μπορεί να περνάς εσύ για να μπορείς να ενταχθείς στο κοινωνικό σύνολο.

Δεν ξέρουν την αγωνία σου όταν προσπαθείς να κάνεις κάτι, έστω για να μπορείς να φαίνεσαι και να είσαι χρήσιμος και να κάνεις τους δικούς σου περήφανους.

Αν και οι δικοί σου είναι περήφανοι μόνο που υπάρχεις. Βλέποντας τον αγώνα και τη δίψα σου για ζωή, τους κάνεις ταπεινούς θαυμαστές σου.

Τα πόδια σου είναι δυο ρόδες που πρέπει να καταβάλεις μεγάλη δύναμη για να τις κινήσεις, εκτός κι αν είσαι από τους τυχερούς και έχεις κάποιο ηλεκτρονικό αμαξίδιο.

Αυτό βέβαια προϋποθέτει να μην υπάρχει παραπληγία στα χέρια.

Κάποιοι δεν μπορούν να φανταστούν πως εσύ, για την φροντίδα του σώματός σου και την καθημερινή σου ανάγκη, όπως είναι το φαγητό και το νερό, εξαρτάσαι από τους οικείους σου ή από τους νοσηλευτές σου, αν είσαι σε κάποιο ίδρυμα.

Είναι ψιλά γράμματα αυτά για τους πολλούς. Λεπτομέρειες που μόνο εσένα απασχολούν.

Αυτά σε θλίβουν και σου τρώνε την ψυχή κάθε μέρα.

Τα δάκρυα, όταν κλείνει η πόρτα σου και μένεις μόνος, τα αφήνεις να τρέξουν για να βγει από μέσα σου η πίκρα. Εύλογα αναρωτιέσαι γιατί η ζωή ήταν τόσο σκληρή μαζί σου.

Προσπαθείς να καταλάβεις που έφταιξες και είχες τέτοια μοίρα.

Πουθενά.

Η φύση φταίει μόνο, κανείς άλλος. Αυτό το αόρατο χέρι που δεν γνωρίζουμε τι είναι, έριξε σε σένα τον κλήρο να βαδίζεις έτσι. Αναθεματίζεις την τύχη σου και το βρίσκω το πιο λογικό πράγμα στον κόσμο.

Εσύ, ο δυνατός, άλλοτε πεισμώνεις και τότε ξεχύνεσαι να κατακτήσεις αυτά που σου στέρησε η ζωή. Δυναμώνεις και μάχεσαι αψηφώντας τους ενδοιασμούς και τις ανησυχίες σου που γεννιούνται κάθε λίγο, “αν θα τα καταφέρεις”, και με δύναμη αθλητή παλεύεις για τα όνειρά σου.

Τα πιάνεις από τα μαλλιά και τα σηκώνεις στον αέρα. Τα βάζεις ψηλά, πολύ ψηλά, να μην μπορεί να τα φτάσει κάνεις. Θέλεις να νικήσεις γιατί στο χρωστάει η ζωή και βάζεις στόχο να τα καταφέρεις.

Το χειροκρότημα σού ανήκει, είσαι ένας μαχητής της ζωής και το αποδεικνύεις κάθε μέρα. Δεν έχεις πόδια για να ανέβεις μόνος σου στην σκηνή, έχεις όμως μυαλό που είναι τα πόδια σου και τα χέρια σου, έχεις αυτοσεβασμό και οι κινητικές σου δυσκολίες δεν σταθήκαν ικανές να σε εμποδίσουν να συνεχίσεις να ονειρεύεσαι και να μάχεσαι για την ζωή σου.

Η κάθε μέρα για σένα είναι μια μικρή μάχη και όταν δύει το φως της μέρας είσαι χαρούμενος που κατάφερες να την διανύσεις.

Μην το βάζεις κάτω, η φαντασία πάει παντού και εσύ μπορείς να πας μαζί της όπου έχεις ονειρευτεί. Όλα καλά θα πάνε. Στην ζωή να πιστεύεις κι όταν εύχεσαι για κάτι πολύ, στο τέλος έρχεται και σε εκπλήσσει ευχάριστα, εκεί που δεν το περιμένεις.

Μην αφήνεις να χάνονται στιγμές. Κάνε κάτι για σένα. Εξάλλου “όποιος δεν έχει γνωρίσει τον πόνο, δεν σε καταλαβαίνει και δεν θα σε καταλάβει ποτέ”. Έτσι λένε…

Στην ζωή σου έχεις ένα όπλο. Να περπατάς με το “μυαλό”. Αυτό είναι τα πόδια και τα χέρια σου.

Ελάττωμα θα ήταν να σου λείπει αυτό. Εκεί είναι η δύναμη, στο ΜΥΑΛΟ.