Έλληνες ναι … Φιλέλληνες όμως;…
Με αφορμή την διαρκώς κλιμακούμενη θρασυτάτη προσβολή των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδος, κυρίως εις την περιοχή του Καστελόριζου, από την Τουρκία, ήλθε στο νου μου μια ιστορία, που όμως σε καιρούς μικροψυχίας μοιάζει θαρρείς με παραμύθι αλλοτινό …
Θα σας αφηγηθώ λοιπόν μια ιστορία για μια γυναίκα … το όνομά της Δέσποινα … Σύντροφός της ο αγαπημένος της Κωνσταντίνος … και μαζί, ερωτευμένοι καθώς ήτανε, αποφασίσανε το έτος 1927 και εγκατασταθήκανε σε ένα μικρό νησάκι, μια βραχονησίδα στην πραγματικότητα, εγγύς σε μιάν άκρη του Αιγαίου Πελάγους, που συχνά λυσσομανούσαν οι ανέμοι, που όμως, αντί να σβήνουν, δυνάμωναν τη φλόγα της αγάπης τους … Και αγωνιζόντουσαν, άνθρωποι απλοί, του μόχθου, του αγώνα … Κοντά εκεί ζούσαν και λίγες οικογένειες, οι οποίες αργότερα, μην αντέχοντας ίσως αυτόν τον σκληρό αγώνα, εγκατέλειψαν το νησί. … Και έτσι η Δέσποινα και ο Κωνσταντίνος απέμειναν οι μοναδικοί κάτοικοι σε εκείνη την απομακρυσμένη βραχονησίδα … Η παρουσία των δύο αυτών αγωνιστών της ζωής, σε εκείνο το κακοτράχαλο μέρος, ενόχλησε όμως πολύ τους Τούρκους και έτσι ανέβηκαν και ύψωσαν τη τουρκική σημαία στο νησί, το έτος 1929.
Η Δέσποινα δεν δείλιασε, ξύπνησαν θαρρείς εντός της φωνές ιερές των προγόνων μας, και με ένα λευκό σεντόνι και λίγο γαλάζιο ύφασμα έραψε ευθύς την ελληνική σημαία, και μαζί με τον άνδρα της, τον άνδρα της ζωής της, άφοβα κατέβασαν την τούρκικη και περήφανα ύψωσαν την ελληνική σημαία. Περνούσαν έτσι τα χρόνια, με την Ελλάδα στην καρδιά τους, και την γαλανόλευκη να κυματίζει, όμως δυστυχώς το έτος 1940 ο πολυαγαπημένος της άνδρας αρρώστησε βαρύτατα. Η Κυρά Δέσποινα άναψε φωτιές για να ειδοποιήσει τους ψαράδες, να προστρέξουν σε βοήθεια. Όμως, μοίρα κακή, άργησαν να τις δουν, και ο Κωνσταντίνος έφυγε από τη ζωή αυτή, κατά τη μεταφορά του στο κοντινό Καστελόριζο. Φρόντισε μόνη της η Κυρά Δέσποινα για την ταφή του συντρόφου της, και κατοπινά επέστρεψε, το έτος 1943, με την τυφλή μητέρα της στο βραχονήσι, όπου και συνέχισε περήφανα να υψώνει την ελληνική σημαία. Την ύψωνε επί σαράντα χρόνια την ελληνική σημαία κάθε πρωί και την κατέβαζε, ως ιερό κειμήλιο, με τη Δύση του ήλιου. Και ας λυσσομανούσαν οι ανέμοι … Και ας ήταν τα βλέμματα των τούρκων εχθρικά στραμμένα προς αυτήν …
Και ναι, η βραχονησίδα λέγεται Ρω [η πρώτη συλλαβή της Ρωμιοσύνης], η Δέσποινα ήταν η Δέσποινα Αχλαδιώτη [1890-1982], γνωστή ως «Κυρά της Ρω» ή διαφορετικά «Κυρά της Ρωμιοσύνης». Ηρωίδα για την λεβεντιά της, την περηφάνεια της, τον πατριωτισμό που επέδειξε ολομόναχη στη βραχονησίδα. Ύψωνε περήφανη την ελληνική σημαία, για να υπενθυμίζει στους τούρκους την ελληνικότητα του νησιού. Ένα ξερονήσι η Ρω, τρία μίλια βόρεια του Καστελόριζου και δύο μίλια περίπου δυτικά της Μικράς Ασίας. Έμενε η Κυρά Δέσποινα και προστάτευε τη Ρω, καθώς όταν έλειπε οι τούρκοι έβρισκαν την ευκαιρία να ανέβουν στη βραχονησίδα. Όπως το έτος 1974 που ένας τούρκος δημοσιογράφος, ο Ομάρ Κασάρ με άλλους δυο Τούρκους εκμεταλλεύτηκαν την απουσία της και ύψωσαν τη τούρκικη σημαία στη Ρω. Η Κυρά Δέσποινα γύρισε στο νησί και την κατέβασε. Την επόμενη χρονιά ένα ελληνικό αντιτορπιλικό έφθασε στο Καστελόριζο και η Ελλάς την παρασημοφόρησε για τον πατριωτισμό της. Και η Κυρά της Ρω διάβασε μερικά λόγια που είχε γράψει σε ένα χαρτί και τελείωσε λέγοντας «Ζήτω η Ελλάς». Και όπως είχε πει η ίδια: «… η ζωή στη Ρω δεν είναι και τόσο ευχάριστη, αλλά νιώθεις πιο πολύ την Ελλάδα, χαμένος όπως είσαι στο πέλαγος, λίγες εκατοντάδες μέτρα από τις τούρκικες ακτές. Την ελληνική σημαία θέλω να μου τη βάλουν στον τάφο μου». Η επιθυμία της εκπληρώθηκε, τάφηκε στο ξερονήσι της, δίπλα στον ιστό της ελληνικής σημαίας, με τιμές εθνικής ηρωίδας.
Και θυμήθηκα την Κυρά της Ρω, τούτες τις ημέρες που εναγωνίως αναζητούνται φιλέλληνες εις την αλλοδαπή, για να προασπίσουν τα εθνικά της Πατρίδος μας συμφέροντα, προβληματιζόμενοι μάλιστα και ποίος είναι περισσότερο φιλλέλην: ο Τραμπ ή ο Μπάιντεν, ή μήπως κάποιοι άλλοι ηγέτες άλλων Κρατών, και θαρρείς λησμονώντας ημείς ότι έχουν εκλεγεί για να προασπίσουν τα συμφέροντα έκαστος αντίστοιχα της Χώρας του, και όσα τους στήριξαν … Θαρρείς και αδυνατούμε παντελώς να δούμε κατάματα την αλήθεια και να διαμορφώσουμε μια περήφανη και αξιοπρεπή στάση απέναντι στα συμφέροντα που πλήττουν την ανεξαρτησία της χώρας μας … Ίσως τελικά ολοένα και να σπανίζουν οι Έλληνες που να είναι, ως η Κυρά της Ρω, Φιλέλληνες … που να αγαπούν βαθιά και ουσιαστικά τούτη την αιμορραγούσα Πατρίδα … Και ούτω εναγωνίως, πλην όμως, ως όλα δείχνουν, εις μάτην, αναζητούμε φιλέλληνες εις την αλλοδαπή …
Όμως το κοντάρι στη Ρω ας μην μείνει γυμνό, ας μην μείνει χωρίς την Ελληνική σημαία να κυματίζει, να μην μείνει γυμνό σαν κοφτερό μαχαίρι που θα πληγώνει το πάτριο έδαφος και την καρδιά της Κυράς της Ρω.
Ταπεινά
Γεράσιμος Βασ. Θεοδωράτος
