Κορωνοϊός: Φόβος vs αλληλεγγύη
Γράφει ο Δημήτριος Δημουλιός, Διοικητής του ΓΝ Ληξουρίου, Υποψήφιος Διδάκτορας του Ιονίου Πανεπιστημίου.
Δεν είναι παράλογο να φοβόμαστε τον covid-19.
Ένας εξαιρετικά μεταδοτικός ιός, στον οποίο δεν έχουμε καμιά προηγούμενη ανοσία και ο οποίος μπορεί να οδηγήσει σε πραγματικό κίνδυνο ζωής. Η εμπειρία της ταχείας επιδείνωσης που παρατηρείται στα περιστατικά κυρίως με υποκείμενα νοσήματα και κάνει αυτό που έμοιαζε μια γρίπη να εξελίσσεται σε μια βαριά και επικίνδυνη για τη ζωή πνευμονία είναι τρομακτική.
Τα πράγματα κάνει χειρότερα το γεγονός ότι τα περιοριστικά μέτρα κατά της διασποράς, κάνουν αυτή την εμπειρία μια ιδιαίτερα μοναχική εμπειρία, χωρίς καν την παρουσία αγαπημένων προσώπων τη δύσκολη ώρα.
Ο φόβος είναι ένα πολύ βαθύ, προσωπικό και αναπόδραστο συναίσθημα. Μπορεί να μας κινητοποιήσει, να μας συγκρατήσει, αλλά και να μας παραλύσει.
Γι’ αυτό και μπορεί να μας καταλαμβάνει, κυριολεκτικά, όποιες και εάν είναι οι άμυνές μας απέναντί του, και να μας επιβάλει να σκεφτόμαστε με τους δικούς του όρους.
Eως ένα βαθμό, αυτό ακριβώς πρέπει να κάνουμε. Να δεχτούμε τον φόβο ως ένδειξη πραγματικού, μεγάλου και ενεργού κινδύνου και να πάρουμε όλα τα μέτρα που απαιτούνται. Να αλλάξουμε τις συμπεριφορές και τις πρακτικές μας. Να δεχτούμε ότι θα υπάρχουν περιορισμοί. Να κατανοήσουμε ότι από το πώς φερόμαστε κρίνεται η ζωή τόσο άλλων ανθρώπων όσο και η δική μας.
Σε μια τέτοια πανδημία, όπου ο τρόπος μετάδοσης προϋποθέτει κυρίως την επαφή με τον άλλον, είναι υπαρκτό το ενδεχόμενο να δει κάποιος τον άλλο ως τον κίνδυνο, ως την απειλή.
Να φοβόμαστε, αλλά να μην μας καθορίζει ο φόβος. Πρέπει να σκεφτόμαστε ότι μπορούμε και πρέπει να δράσουμε.
Να κάνουμε κάτι που να συνεισφέρει σε αυτή την κοινή «μάχη».
• Να κάνουμε πράξη τους περιορισμούς ως τμήμα αυτής της προσπάθειας.
• Να σκεφτόμαστε τις ευάλωτες ομάδες και να μην τις εκθέτουμε σε κίνδυνους.
• Να μην αφήνουμε κανέναν και καμιά μόνη.
• Να εξασφαλίζουμε ότι η δική μας συμπεριφορά στην εργασία ή τις όποιες συναλλαγές να διευρύνει το δίκτυ προστασίας και να μην το διακινδυνεύει.
• Να δείχνουμε το δρόμο και σε άλλους ώστε επίσης να προσαρμόζουν πρακτικές και συμπεριφορές.
• Να σεβόμαστε απεριόριστα την εργασία όσων σήμερα πρέπει να εργαστούν, ξεκινώντας από το προσωπικό του Ε.Σ.Υ
Η πανδημία κάποια στιγμή θα είναι παρελθόν. Όμως υπάρχει ο κίνδυνος να αφήσει πίσω της μια κοινωνία ακόμη πιο φοβισμένη και ακόμη πιο εξατομικευμένη.
Η κοινωνία αυτή στην πραγματικότητα θα είναι ηττημένη από την πανδημία, ανεξάρτητα από τον αριθμό των θυμάτων. Μπορεί, όμως, να αφήσει πίσω και μια κοινωνία με συλλογικότητα, αλληλεγγύη και ευθύνη.
Αυτή θα είναι μια κοινωνία που θα έχει κερδίσει τη μάχη.
