Γράφει η Μαρία Ζαφειράτου
Κάθε μέρα κι ένας, και μια και περισσότεροι βγαίνουν και μιλάνε για τα όσα έζησαν όταν ήταν 6, 15, 18, 20 χρονών.
Οι σημερινοί 35άρηδες 40άρηδες και 45άρηδες άνοιξαν τα στόματά τους και φώναξαν όλα όσα δεν τους άφηναν τότε να πουν.
Ποιοι; Όλοι.
Ο περίγυρος, ο προπονητής, ο σκηνοθέτης. Αλλά και η οικογένεια.
Ναι, η πολυδιαφημισμένη, δεμένη, αγαπημένη, «δεν είμαστε σαν τους ξένους» ελληνική οικογένεια.
Συγγνώμη αν σας το χαλάω, αλλά η ελληνική οικογένεια δεν ήταν έτοιμη – ναι στο… μακρινό 1990 και 2000- να δεχθεί μια τέτοια πραγματικότητα.
Δεν θα μπορούσε να τη διαχειριστεί όπως θα όφειλε για να προστατεύσει το παιδί της, γιατί θα σκεφτόταν πρώτα απ’ όλα «τι θα πει η γειτονιά;», «τι του είπες;», «τι φορούσες;», «μήπως τον παρεξήγησες;», «μήπως δεν κατάλαβες καλά;», «τι θέλεις τώρα και τα ανακατεύεις;».
Οι γονείς που έκαναν παιδιά στα τέλη του περασμένου αιώνα, είναι ένα ξεχωριστό είδος γονέα, υπό εξέλιξη. Οι περισσότεροι έκαναν τη μετάβαση από το χωριό στην πόλη, κάποιοι σπούδασαν, άλλοι έμειναν με κάποιες τάξεις μισοτελειωμένες. Οι περισσότεροι όμως ήταν αγράμματοι. Όχι ακαδημαϊκά. Ψυχικά. Συναισθηματικά.
Αγαπούσαν τα παιδιά τους, χωρίς όμως να θεωρούν ότι πρέπει να τους το πουν. Το ότι τους είχαν εξασφαλισμένα τροφή, στέγη και μόρφωση, έφτανε για να μπει το «τσεκ» στα κουτάκια τους.
Και μετά (ανα)ζητούσαν τη δική τους «αμοιβή» : να πάρει πτυχίο το παιδί, να βρει δουλειά, να βγει στην τηλεόραση. Χωρίς να ρωτούν το «πώς;», το «με τι κόστος;», το «είναι ευτυχισμένο;».
Αρκεί να δουν οι άλλοι, πως οι θυσίες του γονιού δεν πήγαν χαμένες.
«Οι γονείς μου είχαν σπουδάσει, ο μπαμπάς καθηγητής, η μαμά αρχαιολόγος. Όταν τους το είπα δεν μπορούσαν κι εκείνοι να το διανοηθούν. Προσπαθούσαν να υποβαθμίσουν το γεγονός, σε σημείο που να είναι μη γενόμενο» είχε εξομολογηθεί πριν λίγο καιρό ο Δημήτρης Μοθωναίος, αποκαλύπτοντας τον δικό του σκληρό δρόμο προς τη λύτρωση.
Γνωρίζω περίπτωση κοπέλας που μικρή είχε πέσει θύμα βιασμού από τον θείο της. “«Τώρα τι θες; να χαλάσουμε τις σχέσεις με τους συγγενείς μας;» ήταν η απάντηση της μητέρας της όταν της το αποκάλυψε.
Γιατί αυτό ήταν το πιο σημαντικό μέλημα: να μην χαθούν οι τόσο σωστά τοποθετημένες ισορροπίες της ελληνικής οικογένειας. Όχι να εξασφαλίσουμε την σωματική και ψυχική υγεία των παιδιών μας. Ειδικά δε, το τελευταίο, ήταν ένα εντελώς άγνωστο πεδίο για εκείνους.
Αν το παιδί ήταν εσωστρεφές, χωρίς παρέα, ήταν απλά «ένας κλειστός και ήσυχος χαρακτήρας». Αν το παιδί έβγαζε οργή, αντίδραση ήταν «ανυπάκουος» στην καλύτερη, «αλήτης» στη χειρότερη. Και αυτό ίσχυε, φυσικά, και για τα δύο φύλα.
Ξέρω, δεν μπορείς να τους ρίχνεις όλο το φταίξιμο. Αλλά τουλάχιστον θα πρέπει να αναγνωρίσουμε αυτό που τους αναλογεί. Γιατί αυτή η γενιά που τώρα (θυμήθηκε και) μιλάει, δεν θα αφήσει τα δικά της παιδιά αμίλητα.
