Τα γεγονότα που τις τελευταίες μέρες λαμβάνουν χώρα στο Αφγανιστάν έχουν συνταράξει , και δικαίως, την διεθνή κοινή γνώμη επαναφέροντας σε παγκόσμιο επίπεδο το μεγάλο θέμα της διατήρησης της ειρήνης και του ρόλου των κρατών σχετικά με αυτή!
Είναι αληθές, ότι η μη διεξαγωγή πολέμων στο πλαίσιο της ευρωπαΐκής Ηπείρου από το 1945, όπως και στην βόρειο Αμερική έχει συμβάλλει στη διαμόρφωση της ψευδαίσθησης ότι η ανθρωπότητα διέρχεται μια παρατεταμένη περίοδο ειρήνης.
Η εντύπωση αυτή αποδίδεται σε μεγάλο βαθμό στην παραπληροφόρηση , αν όχι ύπνωση,της κοινής γνώμης η οποία προσφέρει έως τη στιγμή που το ποτήρι θα ξεχειλίσει την ανοχή της σε φρικτά εγκλήματα.
Ξαφνικά λοιπόν η κρίση στο Αφγανιστάν συντάραξε την ευημερία και την ειρήνη στον μικρό μας πλανήτη. Μα αλήθεια, για ποιά ειρήνη και ποια ευημερία μιλάμε; Μετά το πέρας του Β’Παγκοσμίου Πολέμου διενεργήθηκαν πλήθος αιματηρών συρράξεων.
Τον πόλεμο στη Κορέα ακολούθησε το Βιετνάμ που έδωσε τη σκυτάλη στον πόλεμο του Κόλπου που προηγήθηκε του πολέμου το Αφγανιστάν το τέλος του οποίου υποτίθεται πως βλέπουμε το τελευταίο διάστημα και ούτω καθεξής…
Οι συρράξεις αυτές, όπως λίγο-πολύ όλοι οι πόλεμοι, έγιναν στο βωμό της ελευθερίας μόνο για να επιφέρουν στην πλειονότητα των περιπτώσεων τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα.
Θυμάται κανείς πόσο δημοφιλής ήταν στην διεθνή κοινή γνώμη η απόφαση του προέδρου Kennedy να στείλει τα πρώτα στρατεύματα στο Βιετνάμ;;;
Έπρεπε να περάσουν χρόνια για να γίνει κατανοητός ο παραλογισμός του πράγματος και να αρχίσουν στα τέλη της δεκαετίας του 60’ τα πρώτα βήματα ενός πράγματι εντυπωσιακόυ φιλειρηνικού κινήματος.
Θυμάται κανείς πόσο είχε επικροτηθεί στα πρώτα του στάδια ο διαβόητος Πόλεμος κατά της Τρομοκρατίας του προέδρου Μπους που είχε ως βασικό αποτέλεσμα την αναγέννηση του σκληρού πολιτικού Ισλάμ;;;
Τώρα η τελευταία πράξη του πολέμου στο Αφγανιστάν παραδίδει έναν ολόκληρο λαό και ειδικά τις γυναίκες του στο έλεος των Ταλιμπάν και μαζί τους παραδίδει κάθε ίχνος ελεύθερης βούλησης, ατομικής χειραφέτησης και σεβασμού στα ανθρώπινα δικαιώματα που είχε απομείνει σ’ αυτή την πολύπαθη χώρα.
Ο κόσμος έρχεται ξανά αντιμέτωπος με την αγριότητα αυτού του καθεστώτος όπως και στα 1996 – 2001.
Ξαφνικά όλοι ξέχασαν την όμορφη προπαγάνδα των προηγούμενων δεκαετιών όπως στα 1988 όπου ο Ράμπο πολεμούσε στο πλευρό των «καλών» Ταλιμπάν τους « κακούς» Σοβιετικούς.
Έτσι, και η εγκατάλειψη αυτή των πολιτών του Αφγανιστάν έγινε στο βωμό μιας δήθεν ειρήνης.
Ο τερματισμός του μεγαλύτερου σε διάρκεια πολέμου στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών που έγινε για να προασπίσει την ευημερία είχε ως αποτέλεσμα η λέξη αυτή να συνιστά για τους ανθρώπους εκείνου του τόπου ένα όνειρο απατηλό.
Εδώ λοιπόν καταδεικνύεται αφενός η λαστιχένια συνείδηση και ο πλαστός φιλειρηνισμός πολλών κυβερνήσεων συνήθως των «μεγάλων κρατών» όσο και ο πλήρης εξευτελισμός του δόγματος ότι είναι ποτέ δυνατόν ένας πόλεμος να φέρει ειρήνη.
Όπου βρισκόταν το Αφγανιστάν το 2001 βρίσκεται και σήμερα 20 χρόνια μετά.
Μια κυβιστηση 360 μοιρών για το τίποτα. Το μεγάλο στοίχημα από δω και πέρα είναι η ενσυναίσθηση και ηθική των λαών να αποδειχθεί μεγαλύτερη από από εκείνη των κυβερνήσεων που εκλέγουν.
Ώστε, όπως με το Βιετνάμ το 1960 και το 1970, έτσι και τώρα να αρχίσει από τα κάτω προς τα πάνω μία διεθνής, φιλειρηνική κίνηση ακόμη πιο ουσιαστική, ακόμη πιο αποφασιστική!!
Διότι στόχος της δεν θα είναι μόνο ο τερματισμός των εχθροπραξιών στο Αφγανιστάν αλλά κι αρχή του τέλους κάθε υποκριτικού πολέμου.
Θέλω να είμαι ειλικρινής.
Δυστυχώς δεν πιστεύω ότι ένα ειρηνικό κίνημα δύναται να οδηγήσει στην αμετάκλητη επισφράγιση της ειρήνης.
Μπορεί όμως στα σίγουρα να διασφαλίσει την αξιοπρέπεια της.
Έτσι ώστε ποτέ ξανά κάνεις δικτάτορας, τυλιγμένος με δημοκρατικό μανδύα ή μη, να μπορεί να αρχίσει έναν άδικο πόλεμο επικαλούμενος την ειρήνη.
Θα υποχρεούται έστω μερικώς να καταστήσει ξεκάθαρες τις πραγματικές του επιδιώξεις και έτσι θα είναι γυμνός και απέναντι στην κοινωνία και απέναντι στην ιστορία και δεν θα μολύνει με το θράσος του μια τόσο μεγάλη ιδέα όπως η Ειρήνη.
