Το Καφενείο της Καμπάνας έριξε και επίσημα τίτλους τέλους.
Οι υποσχέσεις έμειναν υποσχέσεις για τη νυν Δημοτική αρχή. Η προηγούμενη, καταδικάζει τον εμπαιγμό!!
Το ότι ξαναγύρισαν αυτά τα άτομα και κλείστηκαν στα σπίτια τους, στις ξανά αυξημένες φαρμακευτικές αγωγές τους, στα αδιέξοδά τους μαζί και των οικογενειών τους, ποιόν τελικά αφορά;
O Κοινωνικός Συνεταιρισμός (ΚοιΣΠΕ) «ΡΟΤΑ», που μια δραστηριότητα του ήταν και το Καφενείο της Καμπάνας, ξεκίνησε να λειτουργεί (2007) στο πλαίσιο των νέων δομών της δημόσιας ψυχικής υγείας που επιδίωκαν τότε, η ΕΕ και οι κυβερνήσεις ΝΔ- ΠΑΣΟΚ και ήταν στη λογική της λεγόμενης “αποκέντρωσης” των δομών πρόνοιας. Θεσμοθετήθηκε το ανάλογο πλαίσιο που καθιστούσε τα ευρωπαϊκά προγράμματα – αλλά με ημερομηνία λήξης, βασικό εργαλείο για τη απεμπλοκή του μεγαλύτερου μέρους των δαπανών της φροντίδας των ψυχικά πασχόντων, από τον κρατικό προϋπολογισμό.
Αυτές οι χρηματοδοτήσεις μετά τη λήξη τους, επιβάρυναν τις τοπικές κοινωνίες, την Τοπική Αυτοδιοίκηση και παράλληλα στο παιχνίδι έμπαιναν χορηγοί, ιδιωτικές κλινικές, ΜΚΟ και Κοινωνικές Συνεταιριστικές Επιχειρήσεις (ΚοιΣΠΕ).
Έτσι και ο ΚοιΣΠΕ «ΡΟΤΑ» μετά από κάποιες επιχορηγήσεις, στην λογική της αυτοχρηματοδότησής του και της απεμπλοκής του από την δημόσια ευθύνη και δαπάνη, ανέλαβε «επιχειρηματική δραστηριότητα»! Όπως ήταν φυσικό, με τα λιγοστά έσοδα των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων δεν μπορούσε να αυτοχρηματοδοτηθεί (πως θα μπορούσε άλλωστε;) και λόγω της απόλυτης υποχρηματοδότησης από το Κράτος αρχικά, το Δήμο και την Περιφέρεια, άρχισε η συσσώρευση χρεών. Με την συνδρομή και της τοπικής διοίκησης, οδηγήθηκε η δομή αυτή σε τέλμα και σε οικονομικό αδιέξοδο. Ο Κοινωνικός Συνεταιρισμός «ΡΟΤΑ» σταμάτησε να λειτουργεί, και το Καφενείο έκλεισε έχοντας υποβάλει τώρα σε μια νέα σκληρή δοκιμασία και απόρριψη, ένα πολύ ευαίσθητο κομμάτι της κοινωνίας μας, αυτό που μέχρι πριν υπηρετούσε. Οι υπόλοιποι εργαζόμενοι σε ομηρία, διεκδικώντας τα δεδουλευμένα τους.
Η παραπάνω κατάσταση είναι μια τυπική εικόνα των δομών που κατασκευάστηκαν από ΕΕ με τη στοίχηση όλων των κυβερνήσεων μέχρι σήμερα, προκειμένου να απεμπλακούν από ένα ακόμη βάρος που ήταν το «κόστος» της ψυχικής υγείας, όπως κόστος ονομάζουν άλλωστε όλες τις κοινωνικές δαπάνες.
Οι ανάγκες στον τομέα της ψυχικής υγείας μπορούσαν και μπορούν να ικανοποιηθούν με τη δημιουργία μόνιμων δημόσιων δομών και υπηρεσιών που θα ανταποκρίνονται στις ανάγκες όχι μόνο των ασθενών αλλά και των οικογενειών τους, και όχι επιχειρηματικών δραστηριοτήτων αλλά και κάθε είδους κοινωνικών συνεταιριστικών επιχειρήσεων που τελικά όταν και αν θα λειτουργούν, θα μετακυλούν το κόστος ξανά στο λαό.
Αναζητείται λοιπόν ένα κράτος που να σέβεται το ρόλο του και τους πολίτες του, ιδιαίτερα δε, αυτές τις κοινωνικές ομάδες. Ένα τέτοιο κράτος προς το παρόν …αγνοείται.
Γεράσιμος Δαναλάτος
17-3-2022
