Η συζήτηση του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη με τους δημοσιογράφους Νίκη Λυμπεράκη και Νίκο Φιλιππίδη στο πλαίσιο του Forum του Οικονομικού Ταχυδρόμου θα ήταν ένα ακόμη ρεσιτάλ υποκρισίας χωρίς ουσία.
Του Γ. Λακόπουλου
Μια πρόσθετη ένδειξη πόσο μακριά βρίσκεται από τις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας και πόσο ρηχά και αντιφατικά αντιμετωπίζει τους στρατηγικούς προσανατολισμούς της χώρας.
Ωστόσο δύο συγκεκριμένες φράσεις του δίνουν νέα διάσταση στις πολιτικές εξελίξεις, αλλά και στις δικές του επιδιώξεις:
Η πρώτη ήταν ότι » στόχος είναι η σταθερότητα, όχι επί τούτω η αυτοδυναμία«.
Δεν ξέρουμε σε τίνος τον στόχο αναφέρεται, αλλά ο δικός του στόχος μέχρι τώρα ήταν η αυτοδυναμία- με την κινδυνολογία ότι, αν δεν είναι εκ νέου πρωθυπουργός ο ίδιος, θα επέλθει το χάος.
Είναι προφανώς ότι τώρα καταπίνει τις δικές του διατυπώσεις.
Η δεύτερη αναφορά ήταν «ο λαός θα μας υποδείξει τελικά εάν η χώρα θα κυβερνηθεί από ένα κόμμα ή από περισσότερα κόμματα από ένα«.
Εδώ η κολοτούμπα μεγαλώνει. Ως τώρα πρόβαλε ότι δεν συζητάει συνεργασία με άλλον κανέναν και πρόβαλε την αυτοδυναμία του αναγκαία και επερχόμενη ως επιβράβευση της πολιτικής του.
Σ’ αυτό έβαζε διάφορες σάλτσες του τύπου: παρότι η ΝΔ κέρδισε αυτοδίκαια ο ίδιος έχει χρησιμοποιήσει στης κυβέρνηση και «πολιτικούς από άλλους χώρους«.
Έτσι ονομάζει κάποια πρόσωπα που δεν εκφράζουν απολύτως κανέναν: αποτυχημένους από το ΠΑΣΟΚ, , όσους εξαγόρασε με αξιώματα, κάποιους που επιβλήθηκαν από συμφέροντα, και όσους περισυνέλεξε διαλύοντας το Ποτάμι.
Η «ψαλίδα» θα ξανανοίξει
Μετά τη συγκεκριμένη συζήτηση, κάποιοι είπαν ότι η στροφή Μητσοτάκη είναι αναγκαστική και «επιβλήθηκε από τις … δημοσκοπήσεις που δείχνουν την ψαλίδα να κλείνει», εννοώντας ότι μικραίνει η διαφορά του από τον Τσίπρα.
Προφανώς όσοι το πιστεύουν δεν τον ξέρουν. Με την έννοια ότι δεν λαμβάνουν υπόψη πώς αναδείχθηκε ως τώρα και πώς σκοπεύει να δώσει τη μάχη της παραμονής του στη εξουσία.
Ο Μητσοτάκης ξέρει γιατί «κλείνει» η ψαλίδα, όπως ξέρει και γιατί θα ξανανοίξει.
Αν εξαιρεθούν ενας δύο σοβαροί δημοσκόποι, κάποιοι άλλοι » κλείνουν» την ψαλίδα, ακριβώς για να την ξανανοίξουν. Παλιά κόλπα – Σημιτικά.
Η χρήση του δημοσκοπικού παράγοντα για την δημιουργία συνθηκών αυτοεκπληρούμενης προφητείας, έχει κεντρικό ρόλο στο πολιτικό μάρκετινγκ που στηρίζει την επικράτησή του.
Δεν είναι όμως το πρόβλημα του οι δημοσκοπήσεις που τον φοβίζουν, αλλά αυτά που φοβίζουν και τις δημοσκοπήσεις: η συμπαγής και διευρυνόμενη λαϊκή αντίδραση εναντίον του.
Είναι σε θέση να γνωρίζει ότι η πολιτική του έχει ανοίξει τρεις μεγάλες πύλες διαρροής από τη ΝΔ:
Η μια είναι οι απλοί πολίτες που παρασύρθηκαν -με τη συνδρομή των ΜΜΕ- από την ψευδολογία, την σπίλωση των αντιπάλων και τις υποσχέσεις του 2019. Τώρα γνωρίζουν ότι εξαπατήθηκαν και του γυρίζουν την πλάτη. Ακόμη και αν δεν έχουν αποφασίσει σε ποιο κόμμα θα καταλήξει η ψήφο τους. Στον ίδιο πάντως όχι.
Η δεύτερη πύλη είναι τα στελέχη, αλλά και βουλευτές της ΝΔ, ακολουθώντας τη δυσφορία που κυριαρχεί στη βάση της Συντηρητικής Παράταξης για το μοντέλο διακυβέρνησης Μητσοτάκη.
Είναι πολλοί πλέον οι Νεοδημοκράτες που δεν κρύβουν ότι δεν προτίθενται να ανανεώσουν την πρωθυπουργία του, ακόμη και αν χρειαστεί να επιλέξουν την αποχή η τη λευκή ψήφο. Πέραν αυτών που κατευθύνονται το ΚΙΝΑΛ, τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Βελόπουλο.
Από την τρίτη πόρτα διαρροής φεύγουν οι ακροδεξιοί, οι εθνοκάπηλοι και μακεδονομάχοι, οι μισαλλόδοξοι και οι ρατσιστές, τα σούργελα και οι παρεκκλησιαστικοί, που συσπείρωσε διπλα του το 2019, ενσωματώνοντας στη ΝΔ τα ιδεολογήματα και τις ακρότητες που πρέσβευαν, – και τώρα θα αναζητήσουν σε άλλα σχήματα. Δεξιότερα της ΝΔ.
ΤΙ φοβάται ο Μητσοτάκης
Απέναντι σ’ αυτές τις διαπιστώσεις που είχαν κάνει οι επιτελείς του από καιρό, προσπάθησε να διαμορφώσει διάφορα τεχνάσματα διαφυγής.
Μετά την αρχική πρόθεση για εκλογές για να «κάψει την απλή αναλογική»-που ακυρώθηκε από την πανδημία,- προσπάθησε να πλασάρει την ιδέα νέου εκλογικού εκλογικού, όσο μπορούσε να κρατήσει ακόμη δυνάμεις, και το στήσιμο κάλπης την φετινή άνοιξη.
Και τα δυο κατέπεσαν και τώρα ο ίδιος κάνει πως τα ακούει για πρώτη φορά και δηλώνει ότι «θα παρουσιάσει το έργο του στο τέλος της τετραετίας και θα κρίνει ο λαός».
Ωστόσο ξέρει ότι εφόσον η κρίση του λαού από την πρώτη Κυριακή δεν διαμορφώνει για τον ίδιο πιθανότητα επικράτησης – όπως όλοι συγκλίνουν ότι θα συμβεί- ίσως δεν φτάσει καν στις δεύτερες εκλογές ο ίδιος.
Υπάρχουν ήδη δυνάμεις στη ΝΔ που προετοιμάζονται να του υποδείξουν την έξοδο, με ένα κακό εκλογικό αποτέλεσμα. Έτσι θα θεωρηθεί επίδοση κοντά ή κάτω από το 30%, ακόμη και αν είναι η ΝΔ πρώτο κόμμα. Αν είναι δεύτερο θα φύγει το ίδιο βράδυ.
Οι μεγαλοστομίες του παρελθόντος για την κυριαρχία του αποσύρονται, αλλά όχι μόνο γιατί δεν πρόκειται να γίνουν πιστευτές. Πίσω από τη νέα και ηπιότερη ρητορική κρύβονται δύο δεδομένα που κρίνουν το μέλλον του:
Το ένα είναι ο φόβος για όσα θα έλθουν στην επιφάνεια όταν χάσει την εξουσία. Μια νέα κυβέρνηση θα καταγράψει τι θα παραλάβει και θα ερευνήσει όσα έχουν συμβεί επί των ημερών του κυρίως στη διαχείριση του δημοσίου χρήματος.
Το δεύτερο είναι το «plan B» , που εξελίσσεται σε εμμονική ιδέα: αν δεν μπορεί να θέσει υπό τον απόλυτο έλεγχο τη ΝΔ – όπως θα συμβεί, ευλόγως, αν κερδίσει δεύτερη θητεία ως Πρωθυπουργός- θα πρέπει να τη διασπάσει.
Να ηγηθεί νέου δικού του κόμματος, του οποίου η μαγιά θα είναι ο μηχανισμός της «οικογένειας» και τα ετερόκλητα στοιχεία που συγκεντρώνει γύρω του από το 2019 . Να υπάρχει και κάποιος να τον υπερασπιστεί..
Ο φόβος των συνεπειών που τον περιμένουν την επόμενη μέρα και η προσδοκία της αυτοτελούς παρουσίας στο δημόσιο βίο- δίκην δυναστείας που συνεχίζεται- διαμορφώνουν πλέον τη δημόσια συμπεριφορά και ορίζουν τις επιλογές του.
Και τα δυο τον κάνουν να ρίχνει στην ουσία «λευκή πετσέτα» και ταυτόχρονα προδιαγράφουν το τέλος του.
Αν θα πάρει τη σκυτάλη της διακυβέρνησης κάποιος άλλος από τη ΝΔ ή θα αναλάβει τη χώρα η σημερινή αντιπολίτευση, είναι άλλη υπόθεση.
