Νομίζω ότι χρειαζόμαστε θετικά και φωτεινά πράγματα μέσα στην περιρρέουσα μαυρίλα. Μόλις είδα στο Cosmote History ένα εξαιρετικό δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ για τον Γιάννη Ρίτσο. Και σκέφτομαι το εξής. Αυτοί οι άνθρωποι δημιούργησαν σπουδαία έργα τέχνης, ο καθένας στο είδος του, σε εποχές πολύ σκοτεινές. Στα σκοτάδια της εποχής τους αντιστάθηκαν με δημιουργία – κι ας είχε αυτό πολύ μεγαλύτερο τίμημα. Όμως αυτοί οι άνθρωποι κράτησαν αναμμένο το φως της ανθρωπιάς και της ελπίδας, κι ας μην ακουγόταν η φωνή τους μέσα σε κραυγές. Μη φανταστεί κανείς ότι οι συλλογές του Ρίτσου, του Ελύτη ή του Σεφέρη μοσχοπουλούσαν.
Κανείς δεν έχτισε ποτέ τίποτα πετώντας πέτρες και γκρινιάζοντας. Το χτίσιμο θέλει πολύ περισσότερο κόπο, κι όσοι καταγόμαστε από φαμελιές οικοδόμων το ξέρουμε αυτό καλά. Είναι λοιπόν επιλογή του καθενός μας, αντί να κάνει θόρυβο λιθοβολώντας, να ποστιάζει με την ησυχία του τις πέτρες, ακόμα κι αυτές που πετάνε καταπάνω του, και να χτίζει. Αν θα βγει μια λιθιά ή ένα παλάτι, από πριν δεν το ξέρει κανείς.
