ΛΥΚΕΙΟΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΔΩΝ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΑΡΓΟΣΤΟΛΙΟΥ
“Γράμματα ενός Αθώου Στρατιώτη”
Ομαδικό εικαστικό αφιέρωμα μνήμης με αφορμή τη συμπλήρωση 100 ετών από τη Μικρασιατική Καταστροφή
Επιμέλεια: Iris Kritikou
Δημοτικό Θέατρο Κέφαλος, Αργοστόλι
Εγκαίνια Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2022 στις 19:00
Συμμετέχω στην έκθεση αυτή με το έργο “Από τη Γη στον Ουρανό”
ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ Σπυρίδων Κοκκίνης. 1900-1920
ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ
Μικρασιατική Καταστροφή
Είναι τα ΓΡΑΜΜΑΤΑ και η ψυχή ενός Στρατιώτη 20 χρονών, του Σπυρίδωνα Κοκκίνη του Ευαγγέλου και της Αναστασίας από το μέτωπο. Ανέτειλε στην Δυτική Ελλάδα, στην Κεφαλονιά, στην Αγία Θέκλη, στο Ιόνιο το 1900. Έδυσε πάνω στον ανθό της άνοιξης και της νιότης του 20 χρονών αγόρι, το 1920, στην Ελλάδα της Ανατολής, στο Αιγαίο, στην Μικρά Ασία.
Χωρίς μητέρα από τα 10 του χρόνια κι από τα 19 του μακριά από το σπίτι του υπερασπίζεται δίκαια τις προαιώνιες προγονικές ρίζες Αιολέων και Ιώνων, τα χώματα και τον πολιτισμό τους. Ευαίσθητος και γνοιαστικός ανάμεσα σε ταλαιπωρίες, κρύο, νερά και μετακινήσεις από πόλη σε πόλη στο 15ο Σύνταγμα, 10ο Λόχο –Πρέβεζα, Μεσογέφυρα, Ιωάννινα, Θεσσαλονίκη, Τούμπα, Σουφλί, Διδυμότειχο, Αλεξανδρούπολη, Αν. Θράκη, Μήδεια, Σκοπός, Αινείας, Σαράντα Εκκλησιές, Ραιδεστός, Σμύρνη, Πάνορμος, Βίγα, γράφει ασταμάτητα στους δικούς του ΓΡΑΜΜΑΤΑ. Ασίγαστη η αγωνία του γι’ αυτούς, νοιώθει υπεύθυνος για το μέλλον τους και σαν μάνα ανησυχεί και σαν κλώσα απλώνει πάνω τους τις φτερούγες της έγνοιας του, αόρατο πέπλο προστασίας και στήριξης.
Συμβουλεύει τον πατέρα και τα αδέλφια του με σοφία και σύνεση, τον Γεράσιμο, τον Ιπποκράτη, την Βεατρίκη για την πρόοδο τους στο σχολείο, την μόρφωση, το ήθος τους…
Γράφει στον αδελφό του Ιπποκράτη:
«Πρόσεξε αγαπητέ Ιπποκράτη να καλλιεργήσεις όλα τα καλά σου προσόντα με τα οποία σε έχει προικίσει η φύση, τον ακέραιο σου χαρακτήρα και οδήγει και τα παιδιά πάντοτε στο καλό, δια να ζήσουμε μία μέρα ως άνθρωποι έντιμοι»!
Ο Σπυρίδωνας στο ημιτελές ταξίδι της ζωής του έχει για αποσκευές του αποθέματα αγάπης και φροντίδας έναν προσωπικό πλούτο, από σκέψεις, συλλογισμούς και συναισθήματα και ισορροπεί μέσα στις κακουχίες χωρίς παράπονο και με τα μάτια και την ψυχή του ανοιχτά, σημειώνει όσα τον κυκλώνουν, τα κακά μα και τα ωραία του κόσμου τούτου. Αγαπάει την ομορφιά της ζωής, τους ανθρώπους, την μουσική, τα βιβλία, τον κινηματογράφο, τους κάμπους και τα δένδρα και τους καρπούς τους, την θάλασσα, μαγεύεται από την απίστευτη ομορφιά της κοσμοπολίτικης Σμύρνης, τις πλατείες, τα σιντριβάνια, τα μαγαζιά, τους ολόφωτους πολύβουους δρόμους της. Τα παρατηρεί όλα τα καταγράφει και τα θαυμάζει με όλη του την ψυχή και μετά όλα γίνονται ατέλειωτα ΓΡΑΜΜΑΤΑ, για τους αγαπημένους του στην Κεφαλονιά.
Στις 20 Οκτωβρίου1920 γράφει στον Γεράσιμο το τελευταίο του ΓΡΑΜΜΑ. Ήταν ευχές για την γιορτή του, του Αγίου Γερασίμου, προστάτη του νησιού, «ευχές του χρόνου να γιορτάσουμε μαζί»!
Αλλά ο πόλεμος, ακόμα και ο δίκαιος, είναι ανελέητος. Η ύπαρξη και η μοίρα του Σπυρίδωνα σ’ ένα τεντωμένο σκοινί, κόπηκε βίαια και παράωρα στις 26 Οκτωβρίου1920 κατά την εκτέλεση του καθήκοντος στις άνισες μάχες στο πολεμικό μέτωπο στην Βίγα, κοντά στην Κωνσταντινούπολη, 6 μέρες μετά το τελευταίο του ΓΡΑΜΜΑ. Βόλι μοιραίο και άπονο του πήρε την πνοή. Χωρίς έλεος έκανε συντρίμμια τα ολόδροσα νιάτα του, την καλοσύνη, την σοφία του, τις χάρες, την όμορφη ψυχή του και αποστέρησε τον κόσμο και την ζωή από ένα πλάσμα εκλεκτό – μια πηγή φωτός που έσβησε ξαφνικά και για πάντα.
Ένα πουλάκι έγινε, γενναίο και υπερήφανο το πήρε ο άνεμος και πέταξε στους αιθέρες και χάθηκε… Οι ασίγαστες έγνοιες, οι φροντίδες και οι αγωνίες του σιώπησαν κι έσβησαν ξαφνικά, έγιναν πένθος, απόμειναν μόνο αποτυπωμένες στ’ άπειρα ΓΡΑΜΜΑΤΑ στους αγαπημένους του, λέξεις πολύτιμες, μαρτυρίες και αλήθειες. Πάνω στο χαρτί και στο μελάνι παρακαταθήκη τα ΓΡΑΜΜΑΤΑ του, είναι ίχνη από τα άνθη της καρδιάς του και της ψυχής του τα αρώματα. Παρηγοριά στον σπαραγμό και τον αγιάτρευτο καημό των δικών του, στην πίκρα για την μοίρα του και τα αναπάντητα γιατί… Για τα δίκαια πολέμησε, για μια καλύτερη ζωή, δεν εγκατέλειψε αλλά ηττήθηκε όπως και άλλοι πολλοί σε αυτήν την εθνική ήττα και καταστροφή.
Η σύντομη ζωή του, τα ΓΡΑΜΜΑΤΑ του Σπυρίδωνα, είναι ιαματικά. Σκόρπισαν αυτές τις μέρες γύρω μας μύρα αρετής, σημάδια, σήματα και μηνύματα στην ζωή μας για να μην χαθούμε. Έστω και αργά έφεραν δάκρυα συγγνώμης λυτρωτικά, γι’ αυτόν τον αδιόρθωτο κόσμο, με την βαρβαρότητα, με τις απειλές, τα όπλα και τους πολέμους…
Ευχαριστώ την Βεατρίκη που μας γνώρισε και μοιραστήκαμε τον πολύτιμο αδελφό της. Εμπνευσμένη η σκέψη της να κρατήσει την ιερή του μνήμη κάνοντας τα ΓΡΑΜΜΑΤΑ του βιβλίο, ήταν ανάγκη να μην χαθεί στα σκοτάδια και την παγωνιά της λήθης… Χάριν μιας εμπνευσμένης εικαστικής έκθεσης γι’ αυτόν, έχω απέναντι μου την φωτογραφία του, μια στιγμή από την σύντομη ζωή του, που μας προκάλεσε βαθιά συγκίνηση, που ο Σπύρος ερήμην του έγινε πια και δικός μας και κομμάτι της ζωής μας…
Αυτόν τον καιρό, στην θλιβερή Επέτειο της Μικρασιατικής Καταστροφής, βρίσκεται στην καρδιά μας και θα μείνει εκεί… Και καθώς ζωγραφίζω το σοβαρό, σκεφτικό του πρόσωπο, τον αγαπάω πιο πολύ!
Εφη Σπηλιώτη
