Λόγοι σεβασμού στην μνήμη του αλησμόνητου φίλου και συνεργάτη μου Ανδρέα Χιόνη δεν μου επέτρεπαν μέχρι σήμερα να αναρτήσω στη σελίδα μου μια πρόσφατη δήλωση που έκανα και που σύμφωνα με τις αντιδράσεις που διάβασα φαίνεται πως έχει αγγίξει πολλούς. (βλέπε σχετική δήλωση)
Συγκυριακά στο ίδιο χρονικό διάστημα κυκλοφόρησε ένα κείμενο του αγαπητού Παύλου Παπαδάτου που φέρει τον τίτλο: “Οι τουρίστες είναι σαν τα χελιδόνια, αν τους χαλάσεις τη φωλιά, δεν πρόκειται να επιστρέψουν” https://www.capital.gr/…/oi-touristes-einai-san-ta…/?
Διαβάζοντας το εξαιρετικά ALERT κείμενο του Παύλου Παπαδάτου έφερα στη μνήμη μου ένα κορίτσι που ήταν μέλος της αρχαιολογικής σχολής του πανεπιστήμιου SFU από τον μακρινό Καναδά και η οποία είχε λάβει μέρος στις ανασκαφές μαζί με άλλους είκοσι φοιτητές του πανεπιστημίου της στην θέση Ρίζα Τζαννάτων το έτος 2013.
Ήλθε λοιπόν μετά από τόσα χρόνια αυτή τη φορά μαζί με την οικογένειά της στην Ελλάδα για να τους δείξει με πολύ υπερηφάνεια τον τόπο και τον χώρο που είχε συμμετάσχει στις ανασκαφές μαζί με τους άλλους συναδέλφους της από την Ελλάδα από το εξωτερικό φορτωμένη με νοσταλγικές εικόνες από το παρελθόν και ωραίες αναμνήσεις. (βλέπε σχετικές φωτογραφίες)
Ατυχώς δεν πρόλαβα να την δω νωρίτερα και να της πω να μην πάει εκεί. Δυστυχώς πήγε και βρήκε τον θολωτό τάφο κλειστό και την ανασκαφική της “φωλιά” που την είχε σμιλεύσει εκατοστό εκατοστό με τα σύνεργα της επιστήμης της να είχε γίνει κρανίου τόπος, “λίθοι, πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένα”. Μία εικόνα ντροπής για τον πολιτισμό μας και την Ελλάδα της εξωστρέφειας.
Έφυγε άρον άρον την άλλη μέρα παίρνοντας μαζί της αυτές τις ντροπιαστικές εικόνες που είχε ευτυχώς την ευγένεια να μην τις δημοσιεύσει. Μας αποχαιρέτησε με τη θλίψη ζωγραφισμένη στα μάτια της και αμφιβάλω πολύ εάν ποτέ θα μας ξαναέλθει.
Για τους λόγους αυτούς και προφανώς για πολλούς περισσότερους αγαπητοί μου φίλοι δεν μπορώ να καταναλώνω πλέον άλλο κάρβουνο και να ακούω να μιλούν για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον εκείνοι που είναι υπεύθυνοι για αυτό το μαύρο μας το χάλι.
Συγκρίνοντας εκείνη την εικόνα του παρελθόντος με την εικόνα του σήμερα όπως παράδειγμα από τον μυκηναϊκό οικισμό της Ρίζας (γιατί υπάρχουν παντού γύρω μας πολλές χειρότερες φωτογραφίες που καταγράφουν τα χάλια μας) δεν είναι δύσκολο να φανταστεί και ο πλέον αισιόδοξος ποιο θα είναι το μέλλον μας. Μαύρο, σκοτεινό και αόρατο θα είναι εάν δεν βρούμε τις δυνάμεις να αντιδράσουμε άμεσα και καθοριστικά, όχι αύριο αλλά σήμερα πριν είναι πλέον αργά.
Ας μην αμφιβάλει κανείς, στην Ελλάδα του σήμερα δεν καταστρέφουμε μόνο τις φωλιές των πουλιών που έρχονται αλλά δυστυχώς και τις δικές μας.
Κυρίοι υπεύθυνοι του Υπουργείου Πολιτισμού, του Τουρισμού, και της Αυτοδιοίκησης του τόπου μας σας ερωτώ μήπως έχετε κάτι να μας πείτε για αυτές τις ντροπιαστικές εικόνες που συναντάμε παντού και με τον θολωτό τάφο κλειστό χωρίς να γίνεται αυτό το διάστημα κανένα έργο ;
Λέω μήπως…….
Ακολουθήστε το
kefaloniapress.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Πόσο δίκιο έχει ο Μάκης Μεταξάς. Είναι όμως ενας άνθρωπος που εργάστηκε στον πρώτο και δεύτερο βαθμό αυτοδιοίκησης, όταν τότε η αυτοδιοίκηση είχε όραμα. Μαζί οραματιζόταν κι η κοινωνία, πρίν ¨η αρπαχτή¨ κυριαρχήσει στο νού πρώτα και αρχίσει η καταστροφή.