Γράφει Λευτέρης Θ. Χαραλαμπόπουλος
Είναι σαφές ότι δεν υπήρξε η κατάλληλη προετοιμασία για το φετινό καλοκαίρι των πυρκαγιών
Όχι, αυτό που συμβαίνει αυτό το καλοκαίρι δεν είναι αναπάντεχο.
Ήταν αναμενόμενο.
Το σενάριο ήταν γνωστό από μήνες πριν και είχε άλλωστε δοκιμαστεί σε διάφορα σημεία του πλανήτη.
Και αφορούσε τη νέα ποιότητα, τη νέα ένταση, τη νέα αγριάδα των δασικών πυρκαγιών σε συνθήκες κλιματικής αλλαγής.
Και σίγουρα ήταν δεδομένο ότι θα είχαμε περισσότερες πυρκαγιές και μεγαλύτερο κόστος από αυτές.
Όμως, αυτό δεν σήμαινε ότι δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι για αυτές.
Το ακριβώς αντίθετο. Σήμαινε ότι ακριβώς επειδή γνωρίζαμε εκ των προτέρων τι θα συμβεί, μπορούσαμε να πάρουμε μέτρα.
Σε κάποιο βαθμό όντως κάποια μέτρα πάρθηκαν.
Ανάμεσά τους σίγουρα ξεχωρίζει η ετοιμότητα για έγκαιρες εκκενώσεις, ώστε να μην κινδυνεύσουν άνθρωποι.
Όμως, την ίδια στιγμή το μέγεθος των πυρκαγιών, η έκταση που έχει ήδη καεί, το γεγονός ότι οι φωτιές μπόρεσαν να πάρουν τέτοιες διαστάσεις, τα προβλήματα με τον εξοπλισμό, το ότι αιχμή του δόρατος της πυρόσβεσης παραμένουν αεροσκάφη μεγάλης ηλικίας, όσο καλά συντηρημένα και εάν είναι, δείχνουν ότι δεν πήγαν όλα καλά ούτε στον σχεδιασμό, ούτε στην έγκαιρη προμήθεια του αναγκαίου εξοπλισμού.
Και βέβαια σίγουρα τίποτα δεν πήγε καλά στο γεγονός ότι δεν είχαν προφανώς ληφθεί όλα τα μέτρα προστασίας για εγκαταστάσεις ιδιαίτερα σημαντικές όπως είναι για παράδειγμα η μεγάλη αποθήκη πυρομαχικών μία από τις μεγαλύτερες Πτέρυγες Μάχης της χώρας.
Να το πω απλά: για κάποιες εγκαταστάσεις δεν υπάρχει ποτέ το «κάναμε ό,τι μπορούσαμε, αλλά…». Υπάρχει μόνο το «σε κάποια σημεία δεν πρέπει να φτάσει ποτέ φωτιά».
Και βεβαίως υπάρχει η μεγάλη εικόνα: μέχρι τώρα είχαμε μια τεράστια πυρκαγιά στην καρδιά της «βαριάς βιομηχανίας» του τουρισμού, δηλ. τη Ρόδο, πυρκαγιές μεγάλες κοντά σε κατοικημένες περιοχές στην Αττική, την καταστροφική φωτιά που είναι σε εξέλιξη στη Μαγνησία και όλα αυτά χωρίς να έχει τελειώσει ο Ιούλιος και πριν καλά καλά αρχίσουν τα μελτέμια.
Όλα αυτά αποτυπώνουν πραγματικό έλλειμμα σχεδιασμού και προετοιμασίας.
Για να το πω διαφορετικά: κάποια στιγμή τελειώνουν οι δικαιολογίες και αρχίζουν οι ευθύνες.
Και αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση έχει ευθύνη για τα την κατάσταση.
Δεν τα έχει πάει καλά.
Δεν δικαιούται να πει ότι «κάνει ό,τι μπορεί».
Αντιθέτως, χρειάζεται να υπάρξει τώρα η απαραίτητη ανάληψη ευθύνης για τα υπαρκτά προβλήματα και το κυριότερο οι αλλαγές στην πυροπροστασία, την πυρόσβεση και τη συνολική ετοιμότητα και διάταξη του κρατικού μηχανισμού που απαιτούνται.
Τώρα, πριν έχουμε την επόμενη καταστροφή.
